1 min
Drie weken geleden schreef Dick Veerman in een even serieuze als cynische bui zijn column voor de Levensmiddelenkrant, het vakblad voor de detailhandel en de levensmiddelenindustrie. Hij voorziet beginnende schaarste. En hij niet alleen.
Na de provinciale verkiezingen is de ondergang van de wereld in de Nederlandse politiek geluwd. Afgelopen week durfde ook de premier weer te vertellen wat zijn kroonpretendent al eerder zei: natuurlijk moet er wat gebeuren, maar het moet wel leuk blijven voor de mensen. Het balletje gehakt, vliegen zonder schuldgevoel en lekker lang warm douchen. Moet kunnen.
Twee weken eerder luisterde ik in Brussel naar oud EU-commissaris Potočnik. “We lopen met open ogen het ravijn in”, zei hij nog ouderwets droevig. “We moeten nu echt optreden en samenwerken.” Hij sprak op een conferentie over de toekomst van de landbouw. Na zijn oproep bleek dat de aanwezigen de mond vol van samenwerken hadden, maar niet van plan waren de rol te nemen die ze van anderen moesten spelen. De ondergang van de wereld laat het traditionele wijzen naar de ander niet stoppen.
Zou het allemaal toch meevallen? Persoonlijk ben ik niet zo vrolijk. Helaas heb ik me kunnen laven aan de kennis van deskundige mensen. Niet van die gekkies, maar lieden die behalve een goed verstand ook fundamentele kennis van de samenhang van basale mechanismen hebben. Alle ecomodernistische optimisme ten spijt, lijkt het er wel degelijk op dat we de natuurlijke balansen door hun grenzen hebben geduwd. Knappe jongens en meiden die dat met techniek die minstens dertienduizend miljard dollar moet kosten, tegen kunnen houden. Daar heeft Baudet beslist een punt.
Nu de consequenties. In maart luisterde ik naar Dick Slootweg van Bidfood. Hij heeft zijn bedrijf volledig gedigitaliseerd en vertelde waarom. Het maakt hem uiterst flexibel. Door de crisis waarin zijn bedrijf ooit belandde, begreep hij dat alleen flexibiliteit de moderne foodondernemer redt om morgen ook nog te bestaan. Slootweg is een wijs man. Hij weet dat klimaatverandering en groeiende welvaart elders in de wereld zullen leiden tot schaarste of schaarste aan producten met de specs waarvan een klant nu nog normaal vindt dat hij ze ‘gewoon’ kan bestellen of van het schap pakken. ‘Binnen 5 jaar zal ik 20% van de vraag niet meer dagelijks kunnen leveren’, zei Slootweg.
Die bal mag weer. Slootweg weet dat die zomaar naar China verkocht kan zijn. Hebt u al nagedacht hoe u regelmatig nee gaat verkopen en toch omzet draait? De politiek kan u niet helpen en de echte ondergang is pas over een tijdje.
Dit artikel afdrukken
Twee weken eerder luisterde ik in Brussel naar oud EU-commissaris Potočnik. “We lopen met open ogen het ravijn in”, zei hij nog ouderwets droevig. “We moeten nu echt optreden en samenwerken.” Hij sprak op een conferentie over de toekomst van de landbouw. Na zijn oproep bleek dat de aanwezigen de mond vol van samenwerken hadden, maar niet van plan waren de rol te nemen die ze van anderen moesten spelen. De ondergang van de wereld laat het traditionele wijzen naar de ander niet stoppen.
Zou het allemaal toch meevallen? Persoonlijk ben ik niet zo vrolijk. Helaas heb ik me kunnen laven aan de kennis van deskundige mensen. Niet van die gekkies, maar lieden die behalve een goed verstand ook fundamentele kennis van de samenhang van basale mechanismen hebben. Alle ecomodernistische optimisme ten spijt, lijkt het er wel degelijk op dat we de natuurlijke balansen door hun grenzen hebben geduwd. Knappe jongens en meiden die dat met techniek die minstens dertienduizend miljard dollar moet kosten, tegen kunnen houden. Daar heeft Baudet beslist een punt.
Nu de consequenties. In maart luisterde ik naar Dick Slootweg van Bidfood. Hij heeft zijn bedrijf volledig gedigitaliseerd en vertelde waarom. Het maakt hem uiterst flexibel. Door de crisis waarin zijn bedrijf ooit belandde, begreep hij dat alleen flexibiliteit de moderne foodondernemer redt om morgen ook nog te bestaan. Slootweg is een wijs man. Hij weet dat klimaatverandering en groeiende welvaart elders in de wereld zullen leiden tot schaarste of schaarste aan producten met de specs waarvan een klant nu nog normaal vindt dat hij ze ‘gewoon’ kan bestellen of van het schap pakken. ‘Binnen 5 jaar zal ik 20% van de vraag niet meer dagelijks kunnen leveren’, zei Slootweg.
Die bal mag weer. Slootweg weet dat die zomaar naar China verkocht kan zijn. Hebt u al nagedacht hoe u regelmatig nee gaat verkopen en toch omzet draait? De politiek kan u niet helpen en de echte ondergang is pas over een tijdje.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Volgens mij komen we eerst in een fase van eten wat de pot schaft, niet meer verwent door de super scharrelen maar gewoon een keuze maken uit dat wat er beschikbaar is lijkt me wel leerzaam voor de verwende consument van nu. De oplossing ligt niet in de techniek maar in het tevreden zijn met wat mogelijk is.
Het begint in ieder geval met een verdelingsstrijd, Dick. Of daar een ander samenlevingsmodel uit ontstaat is nog maar de vraag. De meesten van ons worden weer teruggeworpen op de onderste lagen van Maslow. We zijn vergeten (hadden er gewoon geen zin in) het dak te repareren toen de zon scheen.
Kortom, we zijn allemaal op weg, vergeet ook de VS niet, maar willen er niet over nadenken.
Dat zou inhouden dat de voedselproducerende sector, als het voedsel gaat produceren naar de maatschappelijke wens, geld kan gaan verdienen?
Als ik zie HOE de overheid nu zoekt naar oplossingen om maatschappelijk verantwoord te gaan produceren en gelijk de extensionele kosten wil reduceren, en daarbij suggereert een verdienmodel te organiseren, zijn we daar nog ver van verwijderd.
Ik heb het sterke vermoeden dat alle betrokken partijen, in het overleg met de overheid of initiatieven opgestart door de overheid, hun eigen verdienmodel prioriteren. Boeren komen op de tweede plaats en ben bang dat het nog lang zo zal blijven.
Dick #9 je laatste vraagstelling, kun je wat duidelijker zijn? Wat zie jij wat ik nog niet zie?
Aha! Als we meteen zover gaan, dan moet je ook de vraag stellen: hoe zullen consumenten reageren en leidt dat tot andere samenlevingsmodellen of alleen tot verdelingsdiscussies?
Zou het huidige Frankrijk het voorbeeld kunnen zijn van een land dat er al over nadenkt. En zouden Italië en het VK landen zijn die er nog niet over na kunnen/willen denken, maar al wel op weg zijn?
Tja Jan Peter, dan komen we er achter dat lage voedselprijzen iets te maken hebben met onze welvaart. En er is nog iets anders. Degenen die voldoende voedsel niet kunnen betalen en het dus niet krijgen gaan niet lijdzaam toekijken hoe wij het opmaken. Andersom verwacht ik niet dat wij gaan delen met anderen. Dat zou voor het eerst in de geschiedenis zijn. Investeren in defensie dan maar?