1 min
In het licht van het groeiende restaurantbezoek en de hoeveelheid eten die we weggooien in de horeca, en prive, een uitstekende actie. Met deze en deze actie van afgelopen najaar lijkt het erop dat horeca MVO wil zijn.
Toch een vraag: moeten we ons zelf daarvoor als vuilnisvat gebruiken? Vroeger gingen de resten naar de varkens. Die konden we dan later eten. Als we weer echte honger hadden.
Koninklijk Horeca Nederland (KHN) juicht het idee toe om restaurantgasten te 'beboeten' met een bon van 10 eurocent, als zij hun bord niet leeg eten.
Alle initiatieven voor het goede doel dragen we een warm hart toe. Zeker als het op vrijwillige basis gebeurt. Een boete vind ik dan ook zwaar uitgedrukt, ik zou eerder spreken van een maatschappelijke bijdrage’, zei een woordvoerder van KHN woensdag.
Het idee om klanten te 'beboeten' komt van een medeoprichter van een Rotterdamse liefdadigheidsorganisatie. Het geld komt ten goede aan een project in het Afrikaanse Sierra Leone. Van 10 eurocent kan iemand in het straatarme land een dag eten. Mensen die hun bord niet leegeten en de boete niet willen betalen, mogen de bon weigeren.
bron: missethoreca
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_(weic2304a)_480_289_84_s_c1.jpeg)
Ik zeg:
Baas over eigen buik!
Roy, nu ga ik iets zeggen wat niemand mag weten: eigenlijk vind ik het lekkerste eten, datgene dat ik zelf kook/bereid. 't Is gewoon zo. Het gezelfschap tijdens uit-eten bepaalt vooral mijn plezier.
Maar is dat nu echt geen grap, dat van die boete? Ik zat gisteren op de bus nog te fantaseren: dàt is de grap van het jaar. Wie daar intrapt. Enfin... ik hoop dan maar dat iemand me de vrijdaggrap vanvandaag wil uitleggen. Ik kan toch maar één grap onthouden.
Dan hoef jij dus helemaal niet bang te zijn voor een boete, Steven. Bovendien hoeft de vraag 'heeft het gesmaakt?' bij de aanblik van het bord niet meer gesteld te worden. Dat scheelt weer een plichtmatig knikje.
Mijn ouders werden ook niet bepaald rijkelijk voorzien van eten, in de Jappenkampen in Ned. Indië. De regels thuis waren dan ook anders dan de regels buitenshuis: thuis netjes je bordje leegeten, buitenshuis je aanpassen aan de gewoonten van het land, om niemand voor het hoofd te stoten. We aten overigens meer buitenshuis dan thuis, want lekkerder en goedkoper kon je niet eten, dan bij de foodstalls in Kuala Lumpur.
Grappig hoe die gewoonten ingesleten raken. Het heeft zeker 15 jaar geduurd voordat ik in Nederland het had afgeleerd om restjes te laten staan als ik 'buiten de deur' (in restaurants of bij vrienden/kennissen) at.
Eric, het heeft vast en zeker ook te maken met waar je woont (ik in Belgisch Limburg in de mijnstreek), wat je familiale achtergrond is,... Ik ben (zoals toch menigeen) met de na-oorlogse tafel-ideologie: "alles opeten, in de arme landen gaan de kindjes dood van de honger". Mijn vader en moeder hebben allebei het zwaar te verduren gehad tijdens WOII.
Tot mijn 20ste heb ik nauwelijks een eethuis vanbinnen gezien. We zijn welgeteld één keer op frituur gaan eten en 4 keer in de Sarma of GéBé. Ja, ik telde ze op mijn vingers.