1 min
Net na de zomer van 2011 werd me gevraagd mee te denken over vergaande innovaties in duurzaamheid. Net voor Kerst bleek er in Den Haag een tentoonstelling te zijn over iets wat ik daar had voorgesteld.
Aangezien alleen tech de wereld kan redden om met al die miljarden mensen om te gaan stelde ik aan een gezelschap van Wageningse wetenschappers voor niet alleen met technische ingrepen te komen voor de wereld buiten ons, maar ook in te grijpen op ons eigen lichaam. We hebben het nauwelijks meer nodig, want we hebben overal hulpmiddelen voor. We leven sowieso in een virtuele wereld. Als we onze geest intact laten, kan de rest ingrijpend krimpen. Dan blijven we onszelf, zoals God of - zo je anders denkt - de goden of - zo je weer anders denkt - de natuur ons geschapen hebben.
Dan komen we niet in de identiteitscrisis van Brave New World, maar blijven we die gekke onvoorspelbare mensen. Met als verschil echter, dat ons lichaam nog maar een fractie verbruikt van wat we nu nodig hebben aan voedsel en de daarmee gepaard gaande vervuiling en verdringing van Lebensraum voor anderen. Het project The Incredible Shrinking Man gaat daarover.
Zouden we de sex missen? Het slempen?
Ik twitte gisteravond met een jonge varkenshoudster. Zij stelde dat varkens geen liefde kennen. Ze volgen slechts hun cyclus en gaan er instinctmatig bovenop. Mensen bedrijven de liefde buiten de cyclus en zouden daarom echte liefde kennen. Ik vroeg haar of wij dan wellicht nog erger verfokt zijn de dieren waar Wakker Dier zo tegen protesteert. Ja, zei ze.
Dan is er ook niks tegen human tech. We zullen krimpen en opgaan in pure en duurzame liefde.
Dit artikel afdrukken
Dan komen we niet in de identiteitscrisis van Brave New World, maar blijven we die gekke onvoorspelbare mensen. Met als verschil echter, dat ons lichaam nog maar een fractie verbruikt van wat we nu nodig hebben aan voedsel en de daarmee gepaard gaande vervuiling en verdringing van Lebensraum voor anderen. Het project The Incredible Shrinking Man gaat daarover.
Zouden we de sex missen? Het slempen?
Ik twitte gisteravond met een jonge varkenshoudster. Zij stelde dat varkens geen liefde kennen. Ze volgen slechts hun cyclus en gaan er instinctmatig bovenop. Mensen bedrijven de liefde buiten de cyclus en zouden daarom echte liefde kennen. Ik vroeg haar of wij dan wellicht nog erger verfokt zijn de dieren waar Wakker Dier zo tegen protesteert. Ja, zei ze.
Dan is er ook niks tegen human tech. We zullen krimpen en opgaan in pure en duurzame liefde.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Wie Tad Patzek al jaren volgt krijgt meer en meer de indruk dat technische oplossingen, zo voorradig onze steeds groter wordende problemen niet gaan verhelpen. Steeds meer ben ik geneigd hem daarin te volgen. Eind januari ga ik naar een lezing over de Arctis waar als ik de introductie moet geloven dat standpunt weer meer een steviger grondvest zou kunnen krijgen.
Jacqueline Stefels:
Verandert het klimaat als het zeeijs op de polen smelt?
De uitwisseling van klimaatgassen tussen zee en atmosfeer bepaalt voor een belangrijk deel het klimaat op aarde: broeikasgassen zoals CO2 houden de aarde warm en anti-broeikasgassen houden de aarde koel. Zeeijs is lang beschouwd een “deksel” op de oceaan te zijn; de aanwezigheid van zeeijs zou de uitwisseling van gassen tussen oceaan en atmosfeer belemmeren. Hierdoor werd het hele poolgebied als niet-relevant beschouwd in klimaatmodellen die probeerden de balans van klimaatgassen goed weer te geven. Ons onderzoek toont echter aan dat zeeijs een belangrijke bron van klimaatgassen kan zijn. Vooral tijdens het smelten van het ijs in het voorjaar komen deze gassen vrij. Momenteel zijn er grote veranderingen in ijsbedekking gaande. In deze lezing zal ingegaan worden op de mogelijke consequenties hiervan voor het klimaat.
Typisch een voorbeeld van efemeralizatie, doing more and more with less and less, until we do everything with nothing... (Buckminster Fuller)