U verkoopt heel wat producten die ergens in Nederland van het land zijn gekomen. Vraagt u zich weleens af hoe dat over 10 jaar gaat? Hebben we dan nog echte boeren of alleen knuffelboeren voor in het streekhoekje?

De boer dacht: met een luchtwasser mag ik blijven. Dat vond ook de bank die de boer vroeg op te schalen omdat die luchtwasser anders niet af te schrijven viel. En zo kregen boeren ook nog eens mestfraude en imagoschade cadeau
Zoals boerenland nu geprogrammeerd is, gaat het eerder richting knuffelhoekje. Boeren in Nederland is duur, maar de boeren hebben geen idee hoe ze van hun kostennadeel een voordeel kunnen maken. Dat zou dus best eens verkeerd af kunnen lopen.

Sinds de jaren tachtig is het beleid gericht op toegevoegde waarde en minder van hetzelfde. Sindsdien is er niettemin nauwelijks iets veranderd. Een woud van milieuregels heeft een verkeerde boodschap uitgezonden: als de boer aan eisen voldoet, mag hij blijven. De bedoeling was echter minder boeren die een beter product maakten dat zich zou onderscheiden van de agrarische grondstoffen die andere landen maken. De boer dacht: met een luchtwasser mag ik blijven. Dat vond ook de bank die de boer vroeg op te schalen omdat die luchtwasser anders niet af te schrijven viel. En zo kregen boeren ook nog eens mestfraude en imagoschade cadeau.

Hoe los je dat gehannes op? Boeren zitten in een productiehouding en moeten twee derde van hun eindproduct, gewoon een agrarische grondstof voor een verwerker of verpakker, over de grens kwijt. Begin eens bij het begin. Probeer die ene derde aan Nederland te binden en vraag supermarkten - beleefd en met de pet in de hand - hoe ze dat voor elkaar zouden kunnen krijgen. Qua marketingcommunicatie kunnen zulke projecten een feest zijn als je voedsel als een keten in elkaar knoopt en laat zien hoe ik als consument van de wei van de kaas via een varken of kalf en de stront daarvan boerenkool kan eten. Kringlopen zijn hip.

In Den Haag zitten ambtenaren met hun handen in het haar. Bij de grote boerenorganisaties ook. Op boerenerven is het niet anders. Vraag het gewoon: supers, Picnics en anderen help! Als ze het beleefd vragen, zou ik dat doen. Anders blijven Den Haag en Brussel vertellen dat u eerlijke prijzen moet betalen. U weet net als ik dat dat de verkeerde analyse van het probleem is. Boeren maken teveel van hetzelfde. Maar vergeet nooit dat ambtenaren en politici in het nauw rare sprongen maken.

Deze column verscheen deze week in de printversie van de Levensmiddelenkrant onder de titel 'Help!'
Dit artikel afdrukken