1 min
In Den Haag en Brussel zitten ambtenaren en politici met hun handen in het haar. Hoe laten ze boeren weer 'eerlijke prijzen' verdienen? In een column voor supermarktondernemers en de voedselverwerkende industrie waagde Dick Veerman zich aan een antwoord.
U verkoopt heel wat producten die ergens in Nederland van het land zijn gekomen. Vraagt u zich weleens af hoe dat over 10 jaar gaat? Hebben we dan nog echte boeren of alleen knuffelboeren voor in het streekhoekje?
Sinds de jaren tachtig is het beleid gericht op toegevoegde waarde en minder van hetzelfde. Sindsdien is er niettemin nauwelijks iets veranderd. Een woud van milieuregels heeft een verkeerde boodschap uitgezonden: als de boer aan eisen voldoet, mag hij blijven. De bedoeling was echter minder boeren die een beter product maakten dat zich zou onderscheiden van de agrarische grondstoffen die andere landen maken. De boer dacht: met een luchtwasser mag ik blijven. Dat vond ook de bank die de boer vroeg op te schalen omdat die luchtwasser anders niet af te schrijven viel. En zo kregen boeren ook nog eens mestfraude en imagoschade cadeau.
Hoe los je dat gehannes op? Boeren zitten in een productiehouding en moeten twee derde van hun eindproduct, gewoon een agrarische grondstof voor een verwerker of verpakker, over de grens kwijt. Begin eens bij het begin. Probeer die ene derde aan Nederland te binden en vraag supermarkten - beleefd en met de pet in de hand - hoe ze dat voor elkaar zouden kunnen krijgen. Qua marketingcommunicatie kunnen zulke projecten een feest zijn als je voedsel als een keten in elkaar knoopt en laat zien hoe ik als consument van de wei van de kaas via een varken of kalf en de stront daarvan boerenkool kan eten. Kringlopen zijn hip.
In Den Haag zitten ambtenaren met hun handen in het haar. Bij de grote boerenorganisaties ook. Op boerenerven is het niet anders. Vraag het gewoon: supers, Picnics en anderen help! Als ze het beleefd vragen, zou ik dat doen. Anders blijven Den Haag en Brussel vertellen dat u eerlijke prijzen moet betalen. U weet net als ik dat dat de verkeerde analyse van het probleem is. Boeren maken teveel van hetzelfde. Maar vergeet nooit dat ambtenaren en politici in het nauw rare sprongen maken.
Deze column verscheen deze week in de printversie van de Levensmiddelenkrant onder de titel 'Help!'
Dit artikel afdrukken
De boer dacht: met een luchtwasser mag ik blijven. Dat vond ook de bank die de boer vroeg op te schalen omdat die luchtwasser anders niet af te schrijven viel. En zo kregen boeren ook nog eens mestfraude en imagoschade cadeauZoals boerenland nu geprogrammeerd is, gaat het eerder richting knuffelhoekje. Boeren in Nederland is duur, maar de boeren hebben geen idee hoe ze van hun kostennadeel een voordeel kunnen maken. Dat zou dus best eens verkeerd af kunnen lopen.
Sinds de jaren tachtig is het beleid gericht op toegevoegde waarde en minder van hetzelfde. Sindsdien is er niettemin nauwelijks iets veranderd. Een woud van milieuregels heeft een verkeerde boodschap uitgezonden: als de boer aan eisen voldoet, mag hij blijven. De bedoeling was echter minder boeren die een beter product maakten dat zich zou onderscheiden van de agrarische grondstoffen die andere landen maken. De boer dacht: met een luchtwasser mag ik blijven. Dat vond ook de bank die de boer vroeg op te schalen omdat die luchtwasser anders niet af te schrijven viel. En zo kregen boeren ook nog eens mestfraude en imagoschade cadeau.
Hoe los je dat gehannes op? Boeren zitten in een productiehouding en moeten twee derde van hun eindproduct, gewoon een agrarische grondstof voor een verwerker of verpakker, over de grens kwijt. Begin eens bij het begin. Probeer die ene derde aan Nederland te binden en vraag supermarkten - beleefd en met de pet in de hand - hoe ze dat voor elkaar zouden kunnen krijgen. Qua marketingcommunicatie kunnen zulke projecten een feest zijn als je voedsel als een keten in elkaar knoopt en laat zien hoe ik als consument van de wei van de kaas via een varken of kalf en de stront daarvan boerenkool kan eten. Kringlopen zijn hip.
In Den Haag zitten ambtenaren met hun handen in het haar. Bij de grote boerenorganisaties ook. Op boerenerven is het niet anders. Vraag het gewoon: supers, Picnics en anderen help! Als ze het beleefd vragen, zou ik dat doen. Anders blijven Den Haag en Brussel vertellen dat u eerlijke prijzen moet betalen. U weet net als ik dat dat de verkeerde analyse van het probleem is. Boeren maken teveel van hetzelfde. Maar vergeet nooit dat ambtenaren en politici in het nauw rare sprongen maken.
Deze column verscheen deze week in de printversie van de Levensmiddelenkrant onder de titel 'Help!'
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Welke eisen vind jij onzinnig, Jordi?
Dick Belderbos doe niet zo schijnheilig, jij bent juist degene die met onzinnige eisen komt die de Nederlandse boeren hoop geld gaan kosten (dat ze niet hebben) en op een nog slechtere concurrentiepositie zet met het buitenland.
Jij vond het geen probleem toen de veestapel kleiner moest worden ondanks dat boeren een deel van hun inkomen zagen verdampen.
Jij schreeuwt altijd moord in brand als er weer een voedselschandaal was als het motief kostenbesparing is.
Het probleem is niet de supermarkten, het probleem is de regeldrang van onze overheid die wordt aangejaagd door activisten die buiten de werkelijkheid staan als jij. Het is toch van de zotte dat Franse boeren hun producten vrij kunnen exporteren terwijl zij niet aan die idiote regelgeving hoeven te houden wat betreft dierwelzijn en milieu die hier voor de Nederlandse boeren wel gelden.
Je hebt helemaal gelijk dat boeren in de huidige schaalvergrotingsratrace to the bottom (@JosVerstraten: "Get big or get out") bezig zijn hun eigen graf te graven en hun marktpositie te ondergraven door prijsbederf van hun anonieme bulk.
Dat verergert nog door het scheve wél toestaan van machtsconcentratie van oligopolistische inkoopcombinaties, versus de beperking van de organisatiemogelijkheden van boeren door de ACM.
Dat betekent alleen geen legitimatie van contractbreuk. Fijn dat we het daar over eens zijn.
Dick Belderbos,
Contractbreuk is not done, afspraak is afspraak. Overigens staan in veel contracten ontbindende voorwaarden, bijv. overmacht (wanneer dat dan zou intreden is vooraf weer niet bekend). Gelukkig hebben we rechtbanken.
Over een vervolgcontract stevig onderhandelen dat lijkt mij logisch, is een andere situatie.
Dat bedrijven, ook boeren, te dure producten (of niet dekkende opbrengstprijzen) hebben dat komt voor. De vraag is of (overheids)ingrijpen in die situatie niet alleen maar uitstel van executie is?
Wat is het nut van in de benen proberen te houden van iets dat kennelijk niet gaat?
Lopende contracten openbreken is contractbreuk, Marco.
Leveranciers kunnen niet direct die productie elders kwijt en zijn min of meer gedwongen te accepteren.
Zorgverzekeraar ONVZ heeft een paar jaar terug ook een keer geprobeerd halverwege het jaar vergoedingen terug te schroeven. Ook "gewoon handel"? Hoe had jij dat gevonden?