1 min
In de NRC besteedt Caroline de Gruyter aandacht aan de Franse oud-gediende landbouwdeskundige Bruno Parmentier. Hij is voormalig directeur van de Landbouw Hogeschool in Angers en schreef het manifest Nourrir l'Humanité. Edgard Pisani, de Franse Mansholt, voorzag het van een voorwoord. Parmentier is econoom en agronoom en komt uit de na-oorlogse school die Europa wilde behouden voor honger en voedselzekerheid voor alles stelde.
Europa zal geen honger lijden door de coronacrisis, zegt hij. Maar Afrika waarschijnlijk wel. Daarom moet Europa volgens hem met landen aan de overkant van de Middellandse Zee doen wat het in de jaren vijftig met zichzelf deed: een gemeenschappelijke landbouwpolitiek opzetten – een systeem dat ervoor zorgt dat alle deelnemende landen altijd genoeg voedingsmiddelen hebben en dus geen honger hoeven lijden. Meteen met heel Afrika beginnen kan niet, zegt Parmentier. Maar met een aantal Noord-Afrikaanse landen, kan dat wel.
Geen voedselexport dus, maar export van landbouwsystemen waarmee de landen waarvan de bevolkingen anders over de Middelandse Zee naar het noorden zullen trekken.
Dergelijke pleidooien nemen in deze tijden snel aan belang toe, omdat het geglobaliseerde voedselsysteem daadwerkelijk scheuren begint te vertonen. Vele honderden miljoenen mensen hangen inmiddels weer net op of alweer onder de hongergrens omdat ze onvoldoende verdienen om eten te kunnen kopen. Naar landen die zelf onvoldoende produceren, wordt daarom minder voedsel verscheept. Niet omdat er geen behoefte aan is, maar omdat het niet betaald kan worden. Dat leidt tot sociale onrust en oorlog. De theoretische risico's van die situatie kunnen in het komende jaar werkelijkheid worden. Volgens de International Labour Organization (ILO)
is reeds 1,6 miljard mensen op de wereld niet meer zeker de koopkracht om een dagelijkse maaltijd te kunnen betalen als gevolg van de maatregelen tegen Covid-19.
Europa zal geen honger lijden door de coronacrisis, zegt hij. Maar Afrika waarschijnlijk wel. Daarom moet Europa volgens hem met landen aan de overkant van de Middellandse Zee doen wat het in de jaren vijftig met zichzelf deed: een gemeenschappelijke landbouwpolitiek opzetten – een systeem dat ervoor zorgt dat alle deelnemende landen altijd genoeg voedingsmiddelen hebben en dus geen honger hoeven lijden. Meteen met heel Afrika beginnen kan niet, zegt Parmentier. Maar met een aantal Noord-Afrikaanse landen, kan dat wel.
Geen voedselexport dus, maar export van landbouwsystemen waarmee de landen waarvan de bevolkingen anders over de Middelandse Zee naar het noorden zullen trekken.
Dergelijke pleidooien nemen in deze tijden snel aan belang toe, omdat het geglobaliseerde voedselsysteem daadwerkelijk scheuren begint te vertonen. Vele honderden miljoenen mensen hangen inmiddels weer net op of alweer onder de hongergrens omdat ze onvoldoende verdienen om eten te kunnen kopen. Naar landen die zelf onvoldoende produceren, wordt daarom minder voedsel verscheept. Niet omdat er geen behoefte aan is, maar omdat het niet betaald kan worden. Dat leidt tot sociale onrust en oorlog. De theoretische risico's van die situatie kunnen in het komende jaar werkelijkheid worden. Volgens de International Labour Organization (ILO)
is reeds 1,6 miljard mensen op de wereld niet meer zeker de koopkracht om een dagelijkse maaltijd te kunnen betalen als gevolg van de maatregelen tegen Covid-19.
Een Europeaan die mondiaal denkt. Heb de complete watervaltoespraak gezien en gehoord, maar beter de aanwezige mogelijkheid gebruiken om de Franse tekst te laten lopen...
Paar genoteerde momenten :
- Om voldoende voeding te genereren in 2050 gebaseerd op de groei van de wereldbevolking zal de agri-productie met 70 procent moeten stijgen. Zijn analyse dat het 'fout' gaat is scherp. Zeker in het licht van bevolkingsgroei in combinatie met ecologische bedreigingen (opwarming, klimatologische verschuiving van teveel water op de verkeerde plaatsen en droogte waar landbouw functioneerde.
- De grootste opbrengst komt van de kleinste groep in een hoogontwikkelde agrarische sector (Nederland ? *), waar tegenover de grootste groep (derde wereld) waar 80% (!) van de bevolking in de landbouw en visserij werkt om in het levensonderhoud te voorzien, maar de kleinste opbrengst naar noodzaak genereert, wat door storm, vloed, ongedierte (sprinkhanen 2020..), ziekte van gewassen, etc., nog verder geminimaliseerd wordt
- De uitdaging is enorm geworden.
We moeten meer produceren met minder. Dat vraagt om innovatie van agrarische teelt methoden. Maar.. dat staat dan weer haaks op de noodzaak voor meer water, meer chemie, meer energie (olie), meer ‘mechanique’.. Maar het moet (let op die ene druppel) met minder water..
- Jammer is het eind. Hij komt met oplossingen die biologisch minder reeel zijn. Voorbeelden: teelt van vis en eenden in rijstvelden. Gemende rassenteelt van soja en graan. Die kunnen lokaal functionerer maar in een exploderende wereldbevolking gereert dat in korte tijd in te weinig effect.
Het verschil voor mij is dat hij in tegenstelling tot eco-activisten Europees en mondiaal denkt, en de waarde van de landbouwopbrengst in hoogontwikkelde gebieden (Nederland ?) belangrijk en noodzakelijk acht uit oogpunt van opbrengst en kwaliteit belangrijk voor:-
a) export en
b) kennisinvestering in de derde wereld.
Je wordt er niet vrolijk van. Zeker niet als je je realiseert dat wat nu in stijgende lijn actueler wordt, dateert uit 2012. Oud nieuws dus, maar met aandachtspunten die je niet dagelijks hoort.
Resume
‘Gelukkig’ merken wij er niet veel van. Gisteren op NPO het 'fantastische’ nieuws dat het uitstekend gaat met onze biodiversiteit van het wild. Een wolf die 18, of waren het er meer…, schapen dood bijt. Nee, de boerin mag er niets tegen doen. Electrische afrastering, vindt de overheid. ‘Maar de schapen moeten telkens verweid worden’, zegt ze.. Je mag alleen optreden als de wolf mensen aanvalt. Dus als hij b.v. er met een kleutertje vandoor gaat. Wel opletten dat de wolf het overleeft.
Ik blijf er bij dat in een hongerende wereld waar het agrarisch potentieel belangrijker blijft voor de EU en de Wereld, dan de biodiversiteit in ons Hollandse stadsparkje dat activisten geadopteerd hebben. Geen afbouwen van agri maar door evolueren.
Ooit ontpolderden we er de zee voor..