2 min
In Pompei wisten ze het. In Afrika weten ze het nog steeds. Wij - nou ja, de Denen - zagen de kans aan ons voorbij gaan.
Marius was genetisch oninteressant. Het sympatiek ogende jonge girafje uit de dierentuin van Kopenhagen maakte deel uit van een internationaal fokprogramma van dierentuinen. Hij had nooit geboren mogen worden. Maar nu hij er was, kon hij beter plaats maken voor een dier dat de diversiteit van de genetica van in gevangenschap gehouden giraffen zou versterken. Net als in een varkensstal is het aantal vierkante meters in dierentuinen immers beperkt.
Verantwoordelijkheid
Dat is een logisch argument. Toch bleken hordes mensen tegen. Dierentuinmedewerkers werden met de dood bedreigd. Serieuze media als de Franse Le Monde en de Amerikaanse Time schreven erover nadat Marius was verdoofd, doodgeschoten en in stukken gesneden. Alsof we niet konden begrijpen waarom een zo breed mogelijke genenpool belangrijk is voor in gevangenschap gehouden dieren. Juist in die omstandigheden hebben mensen de verantwoordelijkheid om te zorgen voor de soort. Het individu, en zeker het verkeerde, telt in de natuur niet en wordt ook daar meedogenloos weggevangen door de wilde beesten.
Interculturele fout
De dierentuin van Kopenhagen doodt zo'n 20 tot 30 dieren per jaar. Keurig netjes. Ditmaal deden ze het en public omdat ze niets te verbergen hebben en omdat het leerzaam is te laten zien hoe de wereld werkt. In Denemarken kan dat. Er waren ouders met kinderen. Elders werd het een onderwerp van controverse.
De Deense dierentuin maakte een interculturele fout. Ze voelden dat het in Denemarken kan, maar niet dat het in grote delen van de Westerse wereld een wrede gruwel is. Een giraf is een schat. Een jonge nog schattiger, al helemaal als hij zijn lange nek en lieve, zachte ogen naar je keert. NOS-journaalkijkers protesteerden dan ook. Marius had niet op TV doodgemaakt en in stukken gesneden mogen worden. Daar konden de kinderen niet tegen. Dit hadden ze niet hoeven zien. Al helemaal niet zomaar op een zondagmiddag. Dat vonden hun Nederlandse ouders. Die weten niet dat arme Afrikanen om in hun essentiële voedingsbehoeften te voorzien heel af en toe dolblij zijn met een hapje zebra, antilope of giraf. Dat mag zelfs van geleerde ethici die het eten van vlees op basis van stricte argumentatie veroordelen.
Zonder volksopstand
De dierentuin had van mij één stap verder mogen gaan. Ze hadden de grenzen voor filmbeelden hardhandig moeten sluiten en Marius per opbod moeten verkopen aan de beste slagers van het land. Met de opbrengst hadden ze goede dingen voor dieren moeten doen. En als het allemaal voorbij was, hadden ze dat de wereld moeten laten weten. Gewoon als een berichtje.
Dan hadden de dieren er iets aan gehad en hadden die reële Denen tenminste, net als de rijke inwoners van Pompei , kunnen weten hoe een jonge malse giraffe smaakt. In plaats daarvan ging Marius domweg voor de leeuwen en leerde de wereld niet dat in het beschaafde Westen een land bestaat dat de werkelijkheid niet ontvlucht en daar verstandig mee omgaat zonder volksopstand of doodsbedreigingen. Dát is de gemiste kans van de affaire Marius.
Die leeuwen zijn ongelofelijke bofkonten. Laten we hopen dat de leeuwenstront goed wordt gebruikt. Misschien kun je er goed tomaten op telen. Of paprika's en aardappelen. Dan zijn Marius' genen tenminste verder prima besteed in the Great Chain of Being.
Fotocredits: leeuwen eten Marius, still, Time.
Dit artikel afdrukken
Verantwoordelijkheid
Dat is een logisch argument. Toch bleken hordes mensen tegen. Dierentuinmedewerkers werden met de dood bedreigd. Serieuze media als de Franse Le Monde en de Amerikaanse Time schreven erover nadat Marius was verdoofd, doodgeschoten en in stukken gesneden. Alsof we niet konden begrijpen waarom een zo breed mogelijke genenpool belangrijk is voor in gevangenschap gehouden dieren. Juist in die omstandigheden hebben mensen de verantwoordelijkheid om te zorgen voor de soort. Het individu, en zeker het verkeerde, telt in de natuur niet en wordt ook daar meedogenloos weggevangen door de wilde beesten.
Interculturele fout
De dierentuin van Kopenhagen doodt zo'n 20 tot 30 dieren per jaar. Keurig netjes. Ditmaal deden ze het en public omdat ze niets te verbergen hebben en omdat het leerzaam is te laten zien hoe de wereld werkt. In Denemarken kan dat. Er waren ouders met kinderen. Elders werd het een onderwerp van controverse.
De Deense dierentuin maakte een interculturele fout. Ze voelden dat het in Denemarken kan, maar niet dat het in grote delen van de Westerse wereld een wrede gruwel is. Een giraf is een schat. Een jonge nog schattiger, al helemaal als hij zijn lange nek en lieve, zachte ogen naar je keert. NOS-journaalkijkers protesteerden dan ook. Marius had niet op TV doodgemaakt en in stukken gesneden mogen worden. Daar konden de kinderen niet tegen. Dit hadden ze niet hoeven zien. Al helemaal niet zomaar op een zondagmiddag. Dat vonden hun Nederlandse ouders. Die weten niet dat arme Afrikanen om in hun essentiële voedingsbehoeften te voorzien heel af en toe dolblij zijn met een hapje zebra, antilope of giraf. Dat mag zelfs van geleerde ethici die het eten van vlees op basis van stricte argumentatie veroordelen.
Zonder volksopstand
De dierentuin had van mij één stap verder mogen gaan. Ze hadden de grenzen voor filmbeelden hardhandig moeten sluiten en Marius per opbod moeten verkopen aan de beste slagers van het land. Met de opbrengst hadden ze goede dingen voor dieren moeten doen. En als het allemaal voorbij was, hadden ze dat de wereld moeten laten weten. Gewoon als een berichtje.
Dan hadden de dieren er iets aan gehad en hadden die reële Denen tenminste, net als de rijke inwoners van Pompei , kunnen weten hoe een jonge malse giraffe smaakt. In plaats daarvan ging Marius domweg voor de leeuwen en leerde de wereld niet dat in het beschaafde Westen een land bestaat dat de werkelijkheid niet ontvlucht en daar verstandig mee omgaat zonder volksopstand of doodsbedreigingen. Dát is de gemiste kans van de affaire Marius.
Die leeuwen zijn ongelofelijke bofkonten. Laten we hopen dat de leeuwenstront goed wordt gebruikt. Misschien kun je er goed tomaten op telen. Of paprika's en aardappelen. Dan zijn Marius' genen tenminste verder prima besteed in the Great Chain of Being.
Fotocredits: leeuwen eten Marius, still, Time.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 29 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 29 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Ik heb inderdaad het idee dat ze de link niet kunnen leggen tussen een rund en een hamburger.
@ jan roelof: zouden ze dat nu echt niet weten? of alleen maar even kwijt willen dat het zielig is (dat vind ik namelijk zelf ook als ik het snoetje van het kalfje zie en zijn tong aan mijn hand voel zuigen)? dat eerste zou betekenen dat hypocrisie in het opvoedsysteem zit ingebakken, mooi is dat! naast politiek correct krijgen we dan ook nog emotioneel correct! dus gewoon iets belijden, of verzwijgen, en dat aan je kinderen doorgeven waarvan je, deep down, weet dat het anders zit.
Het is maar net wat je kinderen leert. Hier komt elk jaar wel een klas met schoolkinderen op het bedrijf om te kijken hoe het werkt op een boerderij. Ze vinden het altijd zielig dat de meeste stiertjes die hier geboren worden voor het vlees weggaan. Dan vraag ik altijd of ze wel eens een hamburger bij McDonalds eten en dat is altijd het geval. Dan leg ik ze toch maar even uit hoe het allemaal in elkaar steekt want de juf vindt dat schijnbaar moeilijk....
Ik ben ook meer een c).
Dick: volgens Nelissen is de verontwaardiging hypocriet, want selectief, ik denk dat hij daarmee een bepaalde categorie rationeel ingestelde stedelijke 21ste eeuwers vertegenwoordigt, maar er zijn er meer: categorie a) doden van hogere dieren is verkeerd, want speciesisme b) alleen doden van slachtvee dat anoniem wordt gehouden is OK (dus bv dolfijnen en huisdieren met een naam niet) c) alle dieren mogen , mits zo en zo, geslacht of geeuthaniseerd worden, maar maak er geen spektakel van , zeker niet in bijzijn van kinderen. dit gaat dus niet meer om ethiek, maar esthetiek en/of pedagogie, en geldt trouwens behalve voor dieren,evenzeer voor de mens, sinds enkele jaren ook te beleven op NLse TV (zoals gisteren nog bij P&W). d) de Deense opvatting van het dier als leerzaam object, biologieles op de snijtafel , ook en juist voor de kinderen(zoals bij kabouter Wistik en Pluizer in de Kleine Johannes). ikzelf ben c),van Ralf weet ik het eigenlijk niet. er zijn nog wel meer categorieën trouwens (is de jacht OK ?/mag je van de slacht een spektakel maken?), met name in andere culturen zoals Afrika (zie mijn nr1).