Ik ging afgelopen vrijdag even langs bij de bekendmaking van de namen van de 10 biggen van zeug Betsy in het Bofkontbos aan de Amsterdamse Zuid-As. Het stukje bos met hoge bomen is door de Zuid-As ter beschikking gesteld. 'Zachte waarden' zijn óók belangrijk vertelde de directeur me.

Maf?
Daar zette Dafne Westerhof van de familie Bofkont een project op dat haar hartewens was: laat een industriële zeug biggen in een bos en daar met haar biggen blijven leven tot ze vanzelf doodgaan. Misschien vind je dat een beetje maf.

namenbofk

Maar weten we het? Bij een boer gaat een zeug een aantal worpen mee. Zolang ze productief is, mag ze biggen maken. Ouder dan een jaar of 4 wordt ze niet, want dan neemt haar vruchtbaarheid af en wordt ze te duur. En een big? Die gaat met zes maanden naar het slachthuis. Bovendien verliest hij of zij direct na het spenen zijn moeder uit het zicht.

Weten we hoe gewone roze varkens die helemaal zijn geoptimaliseerd voor zulke schema's, zich gedragen als ze leven zoals hun wilde soortgenoten?

Eberhard
Nee, want ze krijgen de kans niet om zo te leven. Daarom zette Dafne dit project op. Ze wil weten wat deze varkens in zich hebben. Ze vermaken zich in ieder geval kostelijk en hoeven beslist niet naar de slacht zoals een plofkip die alleen maar geschikt is om te worden opgegeten.

By the way, weet jij hoe oud het varken kan worden dat je normaal als karbonade of gehakt van zes maanden eet? Zouden varkensboeren het wel weten?
Zover komen ze nooit.

Dafne legt het hele project vast en leert iets over de aard van onze roze industrievarkens dat ze in Wageningen nog niet weten. En toch doen ze daar uitspraken over wat het varken doet, graag wil en fijn vindt.

Hoe de dominante beer van het stel heet? Eberhard, net als de burgervader van Amsterdam.

Fotocredits: Foodlog Media
Dit artikel afdrukken