1 min
Het was alweer diezelfde rotkat. Ditmaal had hij een jonge mus kort voor het uitvliegen uit een nestje gehaald. Hij kwam het ons trots brengen. Het beestje was nog nauwelijks beschadigd. De stier en de sprinkhaan was 2 dagen ervoor geschreven. Mijn vrouw vond dat ik maar moest laten zien hoe je in zo'n geval beschaving toepast.
Hoe? Aan het gas. En het geworstel dan? Z'n of d'r nekje omdraaien? De kop er in een flinke ruk aftrekken? Een tik op de kop geven? Om zeker te weten dat je dat laatste goed doet, moet je de kop ineens verbrijzelen. Je - ik dus - bent niet geoefend. Wat een vervelende keuzen. Niets garandeert de ongeoefende dat de andere keuzen - kopje omdraaien of eraf trekken - in een keer goed gaan.
Onduidelijk was uit welk nestje het kwam en het beestje had een beet in zijn achterlijf. Het moest gebeuren. Niks 214 reacties lang delibereren over wel niet en met welke gevoelens en onder welke condities. De praktijk eiste doen. Het was nog veel te goed om zelf snel dood te gaan, maar zou het zeker gaan. Alle denkerij bleek pijnlijk nutteloos. Futiele en eigenlijk onbeschofte intellectualiteit. Niet eens wat maar hoe moet je het doen? - dat is de uiterst concrete vraag. Het maar laten kon ook. Het zou ook onbeschoft zijn.
Ik vond een beschrijving uit de NRC van de euthanasie die een kraai pleegde op een duif die tegen het raam was gevlogen en gebruikte al m'n praktische verstand om de snelheid van de kraai, die de duif in 10 seconden door onthoofding naar de
Bewust in 1 krachtige beweging. Knip.
Gelukkig was ik voorbereid op stuiptrekkingen in zowel lijfje als de oogleden en het snaveltje in het opeens losse kopje.
Alles overwegende had ik het liefst een shredder bij de hand gehad. Zo'n ding waarin 1-dags kuikens in een fractie van een seconde levend worden versnipperd. Ik deed er vermoedelijk 1,5 tot 2 seconden over. Gas - mag buta? - was een hel geweest. De andere methoden waren te onzeker. Maar ik had niet beter.
Ik begroef het. We waren te laf om het schoon te maken en te eten. Dat zou logisch geweest zijn en zin hebben gegeven aan al die emotie. En zouden we dat hebben gedaan, dan had het lekker moeten smaken. Om precies dezelfde reden. Respect voor zo'n klein beestje dat nodeloos maar toch moest gaan.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
@Robin zegt: "het komt gewoon niet vaak genoeg voor om eraan gewend te raken"
@RvO zegt: "Zo houd je ook enige afstand (zo voel ik het)"
Wat ik zie is het zoeken naar een balans tussen de kennis en vaardigheid krijgen om een dier netjes en verantwoordelijk ter dood te brengen, en de worsteling om dat niet achteloos te doen (of er niet te betrokken bij te raken).
Pollan schrijft in de omnivores dilemma een prachtig stukje over het glazen abbatoir: de regelmatige (lees: niet routinematige) slachtsessies van de kippen van Joel Salatin. Buren slachten mee, allemaal part-time slachtmedewerkers. Het voordeel dat hij schetst is dat niemand dit dag in dag uit doet..... men weet (en blijft zich ervan bewust)dat men de dieren dood, doet dit met zorg, zonder te worden afgestompt.
Kortom, doe het verantwoordelijk, kundig, en blijf je bewust van wat je doet.... dat is wat ik uit deze lijn, en uit de beschrijving van Pollan haal.
Sorry, hierboven ei en ij wat door elkaar gehaald.
Als het beestje niet te groot is: even op het koppie gaan staan.
Stevige ondergrond en stevige schoen / klomp aanbevolen.
Zo houd je ook enige afstand (zo voel ik het).
Helaas vaak gedaan. Te vaak en te veel stookolieslachtoffers op het strand gevonden!
Ik vind het niet leuk, maar probeer het te rationaliseren.
Als je een gewond dier niet werkelijk gezond kunt "maken" dan maar zo kort mogelijk laten leiden.
Ik voel me er vaak (evengoed) beroerd bij.
Niet vanwege de dood. Ik heb weinig moeite met een koe / geit / kip die netjes geslacht wordt. Maar het leiden dat eraan vooraf gaat - is gegaan .
Een prachtige vogel die onder de olie krepeert, een duif, half overreden, vastgeplakt aan het asfalt, de andere kant nog half levend...
Het muisje waarmee mijn kat speelt, alsof het een pingpongballetje is even goed (geen verwijt aan de kat).
Groet
Tja, een konijn met vergevorderde myxomatose, een gillende aangereden egel. Wat doe je ermee? Ik sloeg ze met een flinke tak/steen zsm dood. Wel eerst je kinderen - als ze erbij zijn - vooruit laten lopen.
Uit de discussie blijkt dat de foodloggers weinig ervaring met 'de natuur' hebben. Slechts twee realistische bijdragen in mijn ogen: Jan Robben en Josien.
De anderen weten vast niet hoe ze een doodzieke kat zo snel mogelijk het hoekje om kunnen helpen. Agrariërs - die niet zonder katten kunnen - hanteren daar allerlei methoden voor.
De discussie die al snel over 'die rotkatten' ging, gaat toch vooral over het doden van leven - in welke vorm dan ook. Daarover zijn - van dier tot mens - vele meningen.
Levert mw Thieme een allesoplossende bijdrage?
Tjonge, tjonge, het doden van dieren blijkt toch wel een heftig item. Wat we er allemaal al niet van denken. Heb nog wel eens een ongeval met een kuiken, vandaar het volgende relaas...
Het zal jullie misschien ontgaan zijn, maar hetgeen Pieternel neerschreef is m.i. een belangrijk item. Een door de kat gevangen vogel, muis of ander beest is zonder antibiotica niet meer te redden. Het beest gaat ten onder aan stress en bacterien uit de kattebek/nagels. De methode van Dick met de schaar zou ik niet makkelijk toepassen, omdat maar weinig scharen echt goed knippen (dwz zonder uit te glijden of het schriele nekje te pletten tussen de 2 helften!!). Dus, het arme beestje op een plank leggen, kopje vooruit en snel en adequaat de nek doorsnijden met een loeischerp en zwaar mes. Geen hakmes gebruiken, als tenminste je vingers je lief zijn....