Het Corona-effect Heel Nederland op 1,5 meter past op 34 km2, quarantaineleed in het studentenhuis

Vandaag het nieuws van het weekend van 19 en 20 september. Hier vind je onze voorgaande selecties.

In de commentaren kunnen we samen het Corona-effect duiden.

Studenten zijn de gebeten hond (zie 2.2, 2.3, 2.4): doordat zij het niet nauw nemen met de coronaregels zouden ze verantwoordelijk zijn voor de snelle toename van besmettingen. Op hun beurt laten studenten zien hoe verantwoordelijk ze omgaan met een coronabesmetting in hun studentenhuis (zie Overig. 2, 3 en 4). De makke? Studenten moeten het eigenlijk allemaal zelf maar uitzoeken.

De GGD heeft niet echt aparte regels voor studentenhuizen. Een studentenhuis wordt niet gezien als gemeenschappelijk huishouden, zo staat op de site van de gemeente Utrecht. Terwijl wij een keuken, wc’s en douches delen, vaak samen eten en met elkaar op de bank zitten. Tijdens de telefoontjes met de GGD lijkt het alsof de medewerkers ook niet weten wat zij met de situatie aan moeten. We worden niet eens meer allemaal gebeld voor het bron- en contactonderzoek. Zien ze ons dus wel als een huishouden?

De richtlijnen houden bovendien geen rekening met de mentale impact van een positieve test en het bijbehorende kamerisolement. Kun je van jongeren vragen om zichzelf ­dagenlang op te sluiten in een kamer van dertien vierkante meter, terwijl de rest van de huisgenoten vrolijk kletst in de woonkamer?

Ionica Smeets rekende het uit: als je alle Nederlanders op 1,5 meter van elkaar plaatst (in cirkels, niet vierkantjes), hoeveel oppervlak nemen ze dan in beslag? Het antwoord zal je verbazen (zie Overig. 9):

En héél toevallig kun je 17.445.997 inwoners precies kwijt in een zeshoekig rooster met aan elke zijde 2.412 anderhalvemetercirkels. In totaal kom je daarmee op een oppervlakte van iets meer dan 34 vierkante kilometer, pakweg de gemeente Vlissingen.

Wen er maar aan, schrijft Trouw (zie 2.1): "het went nooit om geen hand of zoen te geven". Dat komt doordat in de voor iedereen nieuwe coronasituatie een hele samenleving zijn 'sociale conventies' tegelijk moet veranderen. En die sociale conventies, dat zijn de ingewortelde stilzwijgende afspraken die we als 'taal' gebruiken om met elkaar om te gaan.

Op eenzelfde manier komt de betekenis van een uitgestoken hand volstrekt automatisch tot ons. Die hand ervaren we niet als een teken van de bedoeling om beleefd te groeten. Nee, het ís beleefd groeten voor ons geworden. En weigert iemand onze eigen uitgestoken hand te schudden, dan ervaren we dat heel direct als onbeleefdheid en afwijzing.