2 min
Afgelopen weekend opende Sergio Herman zijn tweede Frites Atelier. In Utrecht, de thuisstad van Cécile Janssen. Ze ging proeven.
Sergio Herman experimenteerde anderhalf jaar lang om de perfecte friet te kunnen bakken. Een 'pokkenproduct' noemde hij het. In april liet Herman weten een aantal Frites Ateliers te willen openen. Bij de naam hoort nog een toevoeging: Amsterdam. Toch zit de haute friture-keten daar nog niet. In juni ging de eerste vestiging open in Den Haag. Dit weekend opende - bijna stilletjes - het tweede filiaal in mijn thuisstad Utrecht.
Op een zonnige woensdagmiddag zocht ik het Frites Atelier op. In de drukke winkelstraat, ingeklemd tussen een schoenenwinkel en een schoenmaker, valt de fraaie donkere gevel nauwelijks op.
De zorgvuldig afbladderende bistrostoeltjes op straat en het buitengewoon vriendelijke meisje dat met een houten bak voor haar buik voorbijgangers versgebakken frietjes laat proeven, kun je daarentegen niet missen.
Het door Piet Boon ontworpen interieur is stemmig en ontspannen tegelijk. Sergio Herman ziet per foto toe op het geheel, van boven de keramische potten waar de klanten zelf hun sauzen kunnen tappen.
Het frituurfornuis is van zwart gietijzer met koperen knoppen en staat in een reuzenschouw. De frieten, van speciaal geselecteerde Zeeuwse aardappelen, liggen in houten bakken klaar. De sauzen zijn, uiteraard, zelfgemaakt en vers: klassiek Belgisch, met basilicum, truffel of peper en natuurlijk Béarnaise. Er is ook "Indo Peanut Sauce".
Ik bestel Sergio's Premium, 'Ceasar Style'. Van de in de media beloofde bijgerechten ('seizoensgebonden Zeeuwse groenten'), ontbreekt ieder spoor. Het vriendelijke meisje dat klanten lokt, vertelt me dat die "helaas helemaal niet liepen". Daarom zijn ze van het menu verdwenen, met de komst van de nieuwe, driemaandelijks wisselende Premium. Wel jammer, beaamt ze. Ik vul mijn bestelling aan met iets te drinken uit de glazen bokalen op de toonbank. Er lijken asperges in te drijven, maar het blijkt huisgemaakte ijsthee te zijn, met citroengras, basilicum en groene thee. Nog even mijn naam opgeven (het lijkt Starbucks wel) en ik zoek alvast een stoeltje buiten op.
Het namen-afroepsysteem werkt nog niet helemaal lekker - als er veel mensen voor de toonbank staan komt het geluid niet helemaal door. Ook vraag ik me af hoe het Frites Atelier bij slechter weer zijn klanten tijdens het wachten op wil vangen. Er is maar weinig ruimte voor de toonbank. Dat is van later zorg, nu eerst mijn Sergio's Premium!
Het zijn zonder meer heerlijke frieten. Iets dikker dan normaal, goudblond gebakken met een heerlijk krokant korstje en een romig interieur. De Premium wordt geserveerd met sla en een smakelijk mengsel van allerlei verschillende blaadjes. Niet aangemaakt met een dressing, dus prima te combineren met de frietjes en de ansjovis-mayo. De chips, waarvan ik dacht dat het Parmezaanse kaasrondjes waren, blijken krokant gebakken kippenvelletjes te zijn. Niet direct als zodanig herkenbaar dus, maar wel lekker.
Smikkelend luister ik naar het vriendelijke meisje, dat onvermoeibaar het winkelend publiek laat proeven van de frites en sauzen. Daar is bijna iedereen wel voor te porren. Vooral buitenlandse voorbijgangers zetten het proeven om in aankoop van een portie frites. Die kost met 2 sauzen €5,-. Wat mij betreft een prima prijs/prestatie-verhouding. Maar veel van de autochtone proevers denken daar anders over. "Ja lekker, maar wel duur hoor", mompelen ze en lopen gauw door. Haute friture vergt publiek van een zekere stand.
Dit artikel afdrukken
Op een zonnige woensdagmiddag zocht ik het Frites Atelier op. In de drukke winkelstraat, ingeklemd tussen een schoenenwinkel en een schoenmaker, valt de fraaie donkere gevel nauwelijks op.
De zorgvuldig afbladderende bistrostoeltjes op straat en het buitengewoon vriendelijke meisje dat met een houten bak voor haar buik voorbijgangers versgebakken frietjes laat proeven, kun je daarentegen niet missen.
Het door Piet Boon ontworpen interieur is stemmig en ontspannen tegelijk. Sergio Herman ziet per foto toe op het geheel, van boven de keramische potten waar de klanten zelf hun sauzen kunnen tappen.
Het frituurfornuis is van zwart gietijzer met koperen knoppen en staat in een reuzenschouw. De frieten, van speciaal geselecteerde Zeeuwse aardappelen, liggen in houten bakken klaar. De sauzen zijn, uiteraard, zelfgemaakt en vers: klassiek Belgisch, met basilicum, truffel of peper en natuurlijk Béarnaise. Er is ook "Indo Peanut Sauce".
Ik bestel Sergio's Premium, 'Ceasar Style'. Van de in de media beloofde bijgerechten ('seizoensgebonden Zeeuwse groenten'), ontbreekt ieder spoor. Het vriendelijke meisje dat klanten lokt, vertelt me dat die "helaas helemaal niet liepen". Daarom zijn ze van het menu verdwenen, met de komst van de nieuwe, driemaandelijks wisselende Premium. Wel jammer, beaamt ze. Ik vul mijn bestelling aan met iets te drinken uit de glazen bokalen op de toonbank. Er lijken asperges in te drijven, maar het blijkt huisgemaakte ijsthee te zijn, met citroengras, basilicum en groene thee. Nog even mijn naam opgeven (het lijkt Starbucks wel) en ik zoek alvast een stoeltje buiten op.
Het namen-afroepsysteem werkt nog niet helemaal lekker - als er veel mensen voor de toonbank staan komt het geluid niet helemaal door. Ook vraag ik me af hoe het Frites Atelier bij slechter weer zijn klanten tijdens het wachten op wil vangen. Er is maar weinig ruimte voor de toonbank. Dat is van later zorg, nu eerst mijn Sergio's Premium!
Het zijn zonder meer heerlijke frieten. Iets dikker dan normaal, goudblond gebakken met een heerlijk krokant korstje en een romig interieur. De Premium wordt geserveerd met sla en een smakelijk mengsel van allerlei verschillende blaadjes. Niet aangemaakt met een dressing, dus prima te combineren met de frietjes en de ansjovis-mayo. De chips, waarvan ik dacht dat het Parmezaanse kaasrondjes waren, blijken krokant gebakken kippenvelletjes te zijn. Niet direct als zodanig herkenbaar dus, maar wel lekker.
Smikkelend luister ik naar het vriendelijke meisje, dat onvermoeibaar het winkelend publiek laat proeven van de frites en sauzen. Daar is bijna iedereen wel voor te porren. Vooral buitenlandse voorbijgangers zetten het proeven om in aankoop van een portie frites. Die kost met 2 sauzen €5,-. Wat mij betreft een prima prijs/prestatie-verhouding. Maar veel van de autochtone proevers denken daar anders over. "Ja lekker, maar wel duur hoor", mompelen ze en lopen gauw door. Haute friture vergt publiek van een zekere stand.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 6 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 6 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Binnenkort opent topkok Sergio Herman een heuse ‘flagshipstore’. Na de eerste ‘Frites Ateliers’ in Den Haag en Utrecht moet in Amsterdam de overtreffende trap van de ultieme friettent van start gaan. In De Volkskrant legt Herman nog eens uit dat friet eten bij ons lang niet zo leuk is als het zou kunnen zijn. “Lekkere frites voor iedereen toegankelijk maken, dat is waar we bij Frites Atelier Amsterdam voor staan” zegt de 'Frites Artiste'. De Volkskrant concludeert: Een frietje extra lekker maken is oké, maar Sergio Herman op zijn toegankelijkst is friet op zijn moeilijkst.