At some point each of us has perhaps been misled, or has known some equally literate acquaintance to have been misled, by the preterite and participle "misled". He encountered the word, graspede its meaning by context and even used it in his own writing. At length he even spoke it, as "mizzled", never detecting that it was just the old familiar preterite and participle of "mislead" that he had been pronouncing correctly for half his life. But the verb 'misle" that is born of that misconception is too pat to pass up, descriptive as it is of the very circumstance that engendered it. Perhaps we can press it into service as a mild word for the restrained sort of deception, not quite actionable as fraud even in Ralph Nader's day, that has a respected place in enlightened modern merchandising.
A venerable case is that of the sardine, the Sardinia pilchardus of the French and Iberian coasts. The young of this species, oiled and tight-packed in tins, are so good that packers have found it expedient to extent the term "sardine" to other and humbler members of the herring family when similar purveyed. Maine fisheries are permitted by law to apply the term to the local herring, and the Norwegians have followed suit, misling with the brisling.
The sardine has gone on so long and on such a scale that it perhaps no longer qualifies as misling: the word "sardine" might simply be said to have come to mean the canned young of any species of the herring family. I have read that by international agreement every country's definition is now respected, and that twenty-one species are so countenanced. But then we need a distinctive word for those particular succulent young herring, Sardinia pilchardus. Well, we have "pilchard".
(...)
The nostalgic curvaceous Coca Cola bottle was an eloquent case of wordless misling. Its fluid capacity of six and a halve ounces was modestly marked in conformity with the law, but wat uninquiring mind would dream up that a whole Coke could be got into a little paper cup? A likely reaction, on downing a bottle, was "I picture the second nickel ("eheu fugaces!"), and not the piddling saving in water and syrup, as the payoff of the imaginative packaging."
A startingly barefaced try at misling has lately appeared on some soup cans. The cans are generous in size., because the soup is not concentrated; is has its full aqueous bulk. So far so good. But how is it explained on the can? "Full strength; no need to add water." Bewildering yes; but misling? None will be misled who does not richly deserve it.
I saw a companion piece on a billboard for vodka. "Now in 80 proof," it screamed, making it sound like an extra special added feature attraction.
I turn to a more sinister case. I am told of a canner of salmon whose product was persistently white instead of the canonical pink. He made a spurious virtue of this chromatic deficiency by proclaiming: "Guaranteed not to turn red in the can." How many neophytes may he have turned against good pink salmon?
To that sad tale there is again a companion piece. This time the can contains the little black lumpfish eggs that look like caviar. The label says "It's real caviar. Lumpfish, not sturgeon." The last half is true. The first half, therefore, is false, putting the case beyond the case of mere misling, except as the Food and Drug Administration may see fit to generalize the word "caviar" after the manner of "sardine". The label may initiate two grave misconceptions -first that sturgeon caviar is not the real thing, and second that the lumpfish product is entitled tot the title in a way that the larger and more flavorful salmon-pink alternative, salmon eggs, is not. The real thing is indeed on the reach, but I give you salmon eggs.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Nou, 't is in ieder geval niet ingevroren (geweest)!
Primaprima. Alleen even de naam van de website veranderen. Vers geraapt is van dezelfde waardeloosheid als versgevangen (vis).
Trouwens, rapen jullie nog?
En dan dat laatste 'vers' in het riedeltje 'zuiver, verantwoord en vers'. Schrap dat ook liever als je eerlijk bent.
Burgers kunnen aan de verpakking van eieren niet ziet van wanneer ze zijn, wanneer ze zijn gelegd. De detailhandel wil niet dat wij aan een doos eieren in de winkel kunnen zien dat ze al twee weken geleden zijn verpakt. En verpakken gebeurt niet meteen na het leggen, kakelvers is vaak al weken oud. Hou op, eerlijke Verbeek, over VERS.
Wat vinden jullie hiervan; op website 'Gebroeders Van Beek', net bij de AH eitjes van gekocht. Verpakking deed aan nep denken (wel erg idealistisch), website geeft niet veel meer informatie, (ene site bedrijfsinfo, andere site eierinfo), en daar kom je bv deze tekst tegen:
Veel buzz, en opgeklopt, maar wat betreft smaak ook weer eerlijk.
(bron: http://www.versgeraapt.nl/) en bedrijfs-site:http://www.vanbeekgroup.nl/
Kort samengevat: reclame-oorlogen om en gijzelingen van ons verstand zijn een feit en jij pleit voor een opleiding media- en reclame weerbaarheid.
Denk je niet dat er een waanzinnig potentieel is voor marketingcommunicatie die wars is van opgeklopte lucht?
Wouter, ik schreef dat 'de lekkerste' die ik als fabrikant op m'n pak schrijf duidelijk een oordeel is dat niet als descriptief, maar als iemand's mening - nl. van mij als fabrikant - over m'n product wordt ervaren.
Croky probeert niet de lekkerste chips te maken, maar chips die wint op het schap. De slagzin/mantra "de lekkerste chips is Croky chips", werd indertijd niet door de fabrikant geuit, maar door twee papegaaien, zingend in een commercial. De bedoeling was dat het in je kop bleef hangen, wat bij mij nog steeds het geval is.Een mening heeft een vorm als "wij vinden..." of "wij adviseren..." of "wat ons betreft de lekkerste..."
Dit zou een voorbeeld kunnen zijn van een bewering die een beetje onwaar is. Croky was indertijd niet de lekkerste van de wereld, maar misschien wel lekkerder dan Smith's en Golden Wonder. Je zou het dan moeten opvatten als afkorting van "de lekkerste van het schap".
Andere halve waarheden zijn bijvoorbeeld beweringen met gebrekkig bewijs en een overdreven doseringsadvies. Yakult is een duidelijk voorbeeld. Calgon zingt: "wasmachines leven langer met Calgon". Zit ook diep in mijn kop gebeiteld en ik zal niet de enige zijn. Met hele kleine, half-leesbare lettertjes staat er dan bij dat dat alleen zinvol is om toe te voegen bij hoge hardheid. Mijn Siemens leeft overigens niet, dus die krijgt het niet.
Manipulatie is een feit. Iedereen doet het. Het gaat erom wanneer er te hard getrokken wordt, wat vooral gebeurt door de eerder genoemde sterke overtuigers commercie, kerk, pers, politiek. Dan moet je afspraken maken. De gemiddelde consument wordt zwaar gemanipuleerd. Heel zwaar en hij heeft maar kennis van een handvol van de trucjes, waar hij ook nog eens met open ogen intrapt.
Femke Halsema stelde een tijdje terug voor om een schoolvak te ontwikkelen waarin het doorgronden van de media zou worden onderwezen. Dat is geen slecht idee. Geef mensen de moed en de kennis om zelf te denken.