Nu Engelse, Franse en Nederlandse super kant-en-klaar maaltijden waarin vermoedelijk paardenvlees zit uit hun schappen halen en laten vernietigen, denkt Europa dat het ziek wordt van de minste snipper paard. Flauwekul, schreef ons enige tijd geleden al een ingewijde lezer die ons vanmorgen aan zijn mail van een halfjaar geleden herinnerde. We nemen de tekst hieronder integraal over:

Op Foodlog las ik het bericht over Paardenvlees en het paspoort. Toevallig sprak ik afgelopen zondag een paardenhouder, en een paardenslachter.

De paardeneigenaar wil een paard laten slachten, maar heeft (met goede reden) niet het juiste inlegvel. 't Paard mag dan voor nop naar de destructie.

De paardenslachter gaf hem hoop op enige inkomsten, als het beest wordt geslacht en bestemd wordt voor diervoeder (petfood?).

Tegelijkertijd waren beiden het erover eens dat de huidige paspoortsituatie bij paarden aan absurditeit grenst. Zonder inlegvel, geen slacht voor consumptie, terwijl de beesten 100% gezond en veilig zijn.
De slachter: 'als er maar een inlegvel inzit, mag het wel, ook al staat er niets op vermeld. Onlangs slachte ik zodoende een ruin!!!!'

(De ruin is ooit gecastreerd, daarvoor met verdoving en misschien antibiotica behandeld, maar op het inlegvel stond niks)

Indien er geen goed paspoort/inlegvel voorhanden is, dan gaan de paarden levend over de grens en worden in Duitsland of verderweg, wél geslacht.

Als een paard ooit als veulen met bepaalde middelen is behandeld, dan zou het 3 jaar later niet voor humane consumptie geschikt zijn?

Bij verlies van een paspoort, en dan een duplicaat, mag het beest niet meer voor consumptie, ondanks registratie per chip.

Wat is de logica?

Door dit soort absurde hiaten in de registratiebewijzen en regels, zijn eigenaren al snel geneigd naar een alternatief circuit te gaan. Dit leidt tot criminalisering, en wellicht andere risico's.

De slachter beaamde wel dat de paardenwereld een heel ander soort handelaren aantrekt dan bij de overige landbouw-huisdieren.


Fotocredits: Forma Cavalho, uitsnede, Eduardo Amorim

Dit artikel afdrukken