Montebourgs idee werd volgens Bretonse ondernemers afgekeken van het al veel eerder door hen in omloop gebrachte 'produit de Bretagne' (gemaakt in Bretagne/Bretons product). Montebourg doopte het om in 'made in France'. In de nu alweer opnieuw uitgevonden versie van de huidige president Macron heet het 'fabriqué en France' (gemaakt in Frankrijk).
Macron maakt er een grote show van door het Elysée ter beschikking te stellen. Daarmee laat hij zien hoeveel belang hij hecht aan een hoger aankoopniveau van Franse producten door de Fransen zelf. De tentoonstelling in zijn Parijse werkpaleis, dat doorgaans voor publiek gesloten is, reikt van brillenglazen en oorkussens, via keukengereedschap en (dure) fornuizen, tot hybride auto's, eiken wijnvaten, laboratoriumtechniek, apparatuur voor het boerenerf en melkfabrieken tot kaas en popcorn die in de magnetron gepoft kan worden. De boodschap luidt: Frankrijk heeft alles zelf in huis. Koop het, dan kan het zich beter ontwikkelen en het zorgt voor werk.
Andere Europese landen binnen de EU zullen hun wenkbrauwen optrekken. Het initiatief hemelt de eigen producten op en is daarmee tevens een staatsgesteunde actie tegen de import van producten vanuit andere landen die deel uitmaken van de interne markt van de Unie. Nog tot ver in de jaren '80 van de vorige eeuw werd bijvoorbeeld de weg in Frankrijk voornamelijk bevolkt door auto's van Renault, Peugeot en Citroën; dat was mede het gevolg van staatscampagnes die voor 'koop Frans' (achetez français) pleitten. Toen deze onder oudere Fransen nog bekende leuze verdween, gingen de Fransen over op import-auto's. Inmiddels rijden Fransen minstens zoveel auto's van Duitse en Japanse merken.
Op het gebied van de import van Nederlandse varkens, pluimvee en grondstoffen voor zuivelproducten hebben Franse levensmiddelenmakers en supermarkten de afgelopen jaren - na de boerencrisis van zomer 2015 - de stap naar Frans product allang weer gezet. De kans is klein dat je nog Nederlands vlees of Nederlandse melk in je Franse worstje of Camembert aantreft. Frankrijk als merk is dan ook beter voor de export, want nu koop je tenminste echt Frans.
EN DIRECT| Inauguration de la Grande Exposition du #FabriquéEnFrance par le Président @EmmanuelMacron. https://t.co/ippgJrKpZu
— Élysée (@Elysee) January 17, 2020
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
In de tijd van Breizhlog - het Franstalige Bretonse zusje van Foodlog - had ik met die netwerken meer te maken dan tegenwoordig. Het voelde voor mij ongeveer als volgt: als ik in Frankrijk was, vond ik het hier zo gek nog niet, als ik hier was, vond ik het daar zo gek nog niet. (En nu: als je me het mes op de keel zet, zou ik voor Frankrijk kiezen omdat ik merk dat argumenten in dat land meer gehoord worden; dat die niet tot beleid of uitvoering leiden, kan ik scheiden van het goede gevoel in ieder geval een redelijk gesprek met die 'netwerken' te kunnen hebben).
Duidelijk mag zijn dat het een heel ander land is, met een zelfs geheel gepolitiseerde en dus maar heel beperkt betrouwbare pers. Lichtende uitzondering op dat laatste is La Croix, als het ware de Trouw van Frankrijk. Nu wil het toeval weer dat in Nederland juist Trouw een sterk gepolitiseerd blad is geworden, een soort Franse krant als het ware.
Een land van netwerken, ik zou eerder zeggen een land van vriendjes. Binnen de hoge regionen.
Zeker je moet snappen. Dat lijkt wel eenrichtingsverkeer.
Wat overigens niet wil zeggen dat dit voor heel Frankrijk opgaat. Een stuk zuidelijker van Parijs is het anders.
Mijn Bretonse contacten spreken steevast van de 'Jacobijnen' in Parijs: het gecentraliseerde bestuur dat onder koning Lodewijk XI ontstond, heeft een sterke greep op het land gehouden en is na de Revolutie van 1789 nooit weggeweest. Sterker nog: Parijs vestigde zijn greep op Bretagne weer ná de Revolutie. De zwakke Duc de Bretagne had zijn onderdanen ruimte gelaten, die hen door de revolutie ('vrijheid, gelijkheid en broederschap') weer werd afgenomen.
Frankrijk moet je snappen. Het is hiërarchisch en institutioneel en tegelijk een land van netwerken waarin de scherpe randjes weer worden verzacht met een mate van redelijkheid waar wij - en menige andere nationaliteit - niets van snappen.
Ja, die ervaring met een hiërarchische elitaire structuur is mij ook niet vreemd. Lijkt wel of de elite en de vakbonden elkaar in een eindeloze wurggreep houden waardoor Frankrijk langzaam verstikt.
Ellen Maureen, mijn ervaring is dat Frankrijk (Engeland trouwens ook) lijdt aan een verstikkende hiërarchische (en elitair) cultuur. Met een zeer financiële 'law and order' mentaliteit (eerst de cijfers dan de mensen).