1 min
'Revoluties lullen niet, maar gebeuren. Zou t gebeuren in A'foort? Met Steel & me myself.' Dat twitte Dick Veerman vrijdag jl. over een Food Revolution Café met weinig 'gewone' mensen en allerlei usual suspects uit de Nederlandse voedselbeweging in Amersfoort.
Waar het op uitdraaide, concludeert hij zelf in het filmverslag van het Café. Een aanwezige marketeer met culturele bagage onder de motorkap merkte op dat hij moest denken aan de Duitse filosoof Peter Sloterdijk die een heldere analyse maakt van de moderne samenleving: voor het eerst in de geschiedenis zijn 'gewone' mensen tegen vooruitgang en verguist de elite de conservatief geworden massa die zijn leven niet wil veranderen, terwijl dat met het oog op de toekomst wel zou moeten. De koningen, degenen die het gesprek in de democratie beheersen, rebelleren tegen de massa. Luisterend naar de ergernissen van het publiek, concludeerde gespreksleider Veerman dan ook: "Jullie ergeren je aan de anderen, aan 'gewone' mensen."
Mannen die menen dat flatbewoners in meerderheid moestuinen hebben noemden zich proletariër. Oud-gedienden van de verse en lokale voedselbeweging vonden dat er 'nu eens gedaan moet worden'; geen gepraat meer. De aanwezige Carolyn Steel, auteur van The Hungry City, noemde praten ook actie en bepleitte de oprichting van een Partij voor het Eten. Elites moeten via de democratie hun heilzame werk doen en niet via revoluties, vond zij.
Eén bezoeker gaf namens 'gewoon Nederland' aan 'schijtziek' te worden van al die 'heilige mensen' in de zaal. Van de weeromstuit koopt hij liever een plofkip dan een zogenaamd goede. Een webontwikklaar - hij was er vanwege zijn betrokkenheid bij de website van Foodlog én zijn oprechte interesse in eten - sloot zich daarbij aan en gaf aan dat er kennelijk geen middenweg bestaat tussen voedselfundamentalisme en beter eten.
Tot slot constateerde iemand droogjes dat er van revolutie geen sprake is als de massa niet meedoet.
Maria Kolossa sprak met de bezoekers van het Café en tekende heel diverse commentaren op:
Fotocredits: Eugène Delacroix, 'La liberté guidant le peuple' (1830, uitsnede)
Dit artikel afdrukken
Mannen die menen dat flatbewoners in meerderheid moestuinen hebben noemden zich proletariër. Oud-gedienden van de verse en lokale voedselbeweging vonden dat er 'nu eens gedaan moet worden'; geen gepraat meer. De aanwezige Carolyn Steel, auteur van The Hungry City, noemde praten ook actie en bepleitte de oprichting van een Partij voor het Eten. Elites moeten via de democratie hun heilzame werk doen en niet via revoluties, vond zij.
Eén bezoeker gaf namens 'gewoon Nederland' aan 'schijtziek' te worden van al die 'heilige mensen' in de zaal. Van de weeromstuit koopt hij liever een plofkip dan een zogenaamd goede. Een webontwikklaar - hij was er vanwege zijn betrokkenheid bij de website van Foodlog én zijn oprechte interesse in eten - sloot zich daarbij aan en gaf aan dat er kennelijk geen middenweg bestaat tussen voedselfundamentalisme en beter eten.
Tot slot constateerde iemand droogjes dat er van revolutie geen sprake is als de massa niet meedoet.
Maria Kolossa sprak met de bezoekers van het Café en tekende heel diverse commentaren op:
Het nut en de onzin van het Food Revolution Cafe from Maria Kolossa on Vimeo.
Fotocredits: Eugène Delacroix, 'La liberté guidant le peuple' (1830, uitsnede)
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 6 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 6 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
“You can avoid reality, but you cannot avoid the consequences of avoiding reality.” Ayn Rand.
Huib, 'geld zat/geen eten' is een kortdurend scenario. Dat klopt. Het is zo'n moment waarop teveel bedrijven tegelijk omvallen omdat ze elkaar allemaal de tent uit hebben geconcurreerd, maar de productiemiddelen nog intact zijn. Daarna gaat het snel naar geen eten/geen geld.
Marokkanen op bakfietsen, hoogopgeleiden die jaren druk zijn met lokaal eten, en die tegelijk soms helemaal genoeg hebben van alle discussie. Allemaal hebben ze mijn sympathie. Als ook voor Bart "En toch (of juist daardoor?) heb ik met mijn vrouw oneindige discussies in de winkel en in de keuken over wel of niet voorverpakt, wel of niet-biologisch, vis of vegetarisch, van ver of uit de kas, wel of geen Omega-3?"
Hij zegt "Mens, wat kan ik tobben over eten."Dat vind ik dan weer jammer, want onnodig: waarom niet af en toe vis af en toe vegetarisch af en toe ver of uit de kas? Waarom zadelen bewuste consumenten zich op met een schuldgevoel als ze eens niet-konsekwent zijn?
Intrigerend: #66, "2020: geld zat, maar geen eten. Da's niet ondenkbaar."
Want: hoe ziet dat er uit, geld zat maar geen eten?
Het enige beeld wat bij me opkomt is iets als de hongerwinter waarbij mensen met kinderwagens het platteland afstruinen. En wat is dan de oorzaak: een plotselinge ziekte wereldwijd waardoor alle graangewassen doodgaan?
Meer voor de hand liggen is een scenario waarbij de productiecapaciteit langzaam daalt onder de wereldwijde consumptie.
Waarbij de vraag opkomt hoeveel mensen we kunnen voeden?
Mijn stelling is deze: die vraag is niet relevant. En wel om dat ten allen tijde het economisch aspect sturend is.
Misschien is nu reeds de productiecapaciteit te laag als iedereen een goed inkomen zou hebben en dus volop vraag.
Rijke landen met honger: toch komt dat beeld al akelig dichtbij. In Griekenland zijn er mensen die hun kinderen afgeven bij het Rode Kruis of andere instanties omdat ze de voeding niet kunnen betalen.Bij dit proces worden rijke mensen eerst arm en pas daarna hongerig. Voedsel gaat dan richting anderen die nog niet arm zijn. Een verdelingsvraagstuk van geld.
[Tenzij er andere systemen komen. In de USA is Obamacare aangenomen: gezondheidszorg ook voor degenen die geen verzekering kunnen betalen in een vrije markt]
En dat ben ik niet oneens. Het gaat om beiden. De waarde(ring) hangt overigens samen met beschikbaarheid en cash.
Ik voel me nu net Huib, maar het is volgens mij andersom:
de verdelers van de buit snappen niet waar het om draait: waardering voor voedsel.