Lees ook
Eind vorig jaar kondigde de Franse minister van landbouw, Stéphane Le Foll, het officieel - en met een tweet - aan: Frankrijk zet vol in op het duurzaam telen van eiwitrijke gewassen.

Veehouderij 'meer zelfvoorzienend'
Met het plan wil Le Foll Frankrijk minder afhankelijk maken van de invoer van soja en andere veevoedergrondstoffen, schrijft Vilt deze week. Daardoor moet de veehouderij 'meer zelfvoorzienend en minder afhankelijk van soja' worden. Eind jaren '50 werd in Frankrijk op meer dan 3 miljoen hectare eiwitrijke voedergewassen geteeld, zoals vlinderbloemigen zoals klaver en luzerne, maar ook soja, erwten en lupine. Anno 2013 was daar minder dan een tiende van over.



Geen vertrouwen meer in wereldeconomie
Europa koos in zijn Gemeenschappelijk Landbouw Beleid in de tussenliggende periode voor het afstoten van de productie van eiwitrijke gewassen omdat die met een hogere rendement elders in de wereld geteeld kunnen worden. Vanuit de gedachte dat de wereld een soort grote EU zou worden, werd daartoe besloten. Frankrijk is het eerste land binnen de EU dat aangeeft geen vertrouwen meer te hebben in een wereldeconomie waarin landen op basis van alleen economische productievoordelen met elkaar handel drijven.

Nieuwe Europese landbouwbeleid
Le Foll maakt met zijn plannen niettemin handig gebruik van het nieuwe Europese landbouwbeleid. Dat biedt ondersteuning in de vorm van financiële gekoppelde steun, gewasdiversificatie, ecologische aandachtsgebieden op het akkerland en agromilieumaatregelen. Uiteindelijk is het bedoeling dat landbouwers weer zelf voeder kunnen maken en Frankrijk minder te lijden heeft onder 'spanningen op de wereldmarkt die de competitiviteit kunnen bedreigen als het land afhankelijk zou blijven van soja-import', stelt Vilt.

49 miljoen euro
Concreet gaat Le Foll Europese landbouwsubsidies ter waarde van 49 miljoen euro ten goede laten komen aan de teelt van eiwitrijke gewassen. Erwten en lupinen krijgen 35 miljoen euro, soja 6 miljoen en te drogen vlinderbloemige voedergewassen (luzerne, klaver, wikken) 8 miljoen euro. Per hectare komt dit neer op 100 à 200 euro per hectare voor het telen van erwten of soja. Als de landbouwer de eiwitrijke teelt opneemt in zijn teeltrotatieplan, kan daar nog een extra financiële vergoeding (90 tot 120 euro per hectare) op grond van een agromilieumaatregel bijkomen. Dan zijn er uiteraard een aantal stricte voorwaarden van kracht. 'De eiwitteelt moet minstens vijf procent van het bedrijfsareaal beslaan en past in een divers teeltplan dat bestaat uit vier (vanaf het derde jaar van de verbintenis zelfs vijf, nvdr.) verschillende gewassen, waarbij de belangrijkste teelt hooguit de helft van het areaal inneemt. Bovendien moet de boer zijn huiswerk goed maken zodat teelten roteren en niet of hooguit twee jaar na elkaar op hetzelfde perceel groeien. Het vierde en laatste aspect van de agromilieumaatregel is zuinig omspringen met stikstofmeststoffen', schrijft Vilt.

Fotocredits: lupine, Jopie Duijnhouwer
Dit artikel afdrukken