Flash^Korte keten toch niet zo duurzaam

De zorgen van de FAO waar Dick het in #9 over heeft, betreffen volgens dit (Franse) artikel, Flambée des prix alimentaires : quelles conséquences , de sterke stijging van de prijzen van bepaalde landbouwgrondstoffen (vooral granen en spijsoliën) de afgelopen maanden. Wat granen betref zijn de prijzen van maïs, soja en tarwe terug naar niveaus die sinds 2013/2014 niet meer zijn voorgekomen. De redenen zijn verschillend:
• Verscheidene landen kopen massaal graan om de strategische voorraden, waaruit zij tijdens de crisis hebben geput, aan te vullen.
• China bouwt zijn productiecapaciteit voor varkensvlees weer op waardoor de vraag naar soja voor het voederen van vee toeneemt.
• Lagere opbrengsten door weer/klimaatinvloeden.
• Handelsbeleid: Rusland en Argentinië beperken hun graanimport (beperken prijsstijging en voldoende voer voor vee houden)
Kortom de oorzaken zijn niet alleen op Corona te verhalen maar in combinatie met andere effecten (zoals Petra in #12 aangeeft) zijn er grote zorgen voor de mogelijke gevolgen. Wanneer de prijsstijgingen doorwerken in de voedselprijzen kan dit vooral tot onrust leiden in landen die afhankelijk zijn van import en waar uitgaven aan levensmiddelen een groot aandeel hebben in het consumptiepakket en mensen hun inkomen hebben zien dalen/verdwijnen het afgelopen jaar.

#9 Dick, ik ben het niet met je eens. De handel is niet grootschalig verstoord, mede dankzij initiatieven binnen de EU (Green Lanes) en WTO-oproepen om de handel nu juist op gang te houden. Handel is een van de manieren om voedselzekerheid in de benen te houden. Als lokaal de oogst tegenvalt, kun je altijd nog internationaal terecht met je vraag.

Dat meer mensen nu honger (gaan) lijden is een economie-verhaal: een vraageffect als gevolg van terugval in inkomen. Het zijn vooral mensen in landen waar de omstandigheden al niet ideaal waren, met zogenaamde 'shitty jobs', die geraakt worden. Die baantjes is men kwijtgeraakt en daarmee het inkomen. Al in 2017 schreef Jo Swinnen dat inkomen de meest bepalende factor is voor de vraag of men honger lijdt of niet. Je kunt dat toeschrijven aan het voedselsysteem, wat ik niet logisch vind. Ik denk eerder dat je onderliggende economische systeem niet klopt als er mensen zijn die de helft van hun inkomen dagelijks aan eten kwijt zijn. Er ontbreekt tevens een sociaal vangnet.

Je kunt per product aardig bepalen of het slimmer is om lokaal te produceren of importeren. Maar dat wordt een brei aan data. Appels uit Nieuw Zeeland per boot wel, tomaat uit Zuid Spanje per as niet. Over de duim geldt: foodmiles schuren alleen als ze door de lucht gaan. Maar ook dat is een te grove kam.
Dat alles gaat om footprint, niet om voedselzekerheid. Wanneer transport vastloopt door een pandemie, pleit dat niet direct voor 'meer lokaal', maar voor een oplossing voor gegarandeerd transport.

En eens met Jopie: beleid zou vanuit wetenschap moeten komen en minder vanuit de onderbuik.

Ben nu in gesprek met iemand van de Rabo over dit thema. Die spreken elkaar intern behoorlijk tegen. Binnenkort te lezen. :)

Hoeveel procent van ons dagelijkse hoeveelheid (brood)nodige voeding is niet hier te produceren? Er zijn vermoedelijk wel gebieden in de wereld waar dat een probleem is.

In het onderzoek wordt er van alles bijgehaald (preparing food, nutrional value etc), maar het venijn zit in de staart:

"Local food networks have a part to play, but I hope we don't lose sight of how important big producers are for food security too".

Hahaha.

Er zit meer verrassends in het onderzoek. De onderzoeker verklaart dat het voedselsysteem het zo goed heeft gehouden tegen corona. Dat is niet waar. Juist de grootste bedrijven in de wereld maken zich net zulke zorgen als de FAO: de handel is ernstig verstoort en zal binnen afzienbare tijd tot honderden miljoenen meer hongerenden leiden.

Dat pleit voor wat kortere ketens, al is het natuurlijk waar dat bananen, avocado's, mango's en sinaasappelen niet geschikt zijn om hier te telen en wel degelijk per boot worden aangevoerd.