1 min
Hoe krijg je Europa aan de algen? Door zorgvuldig uit te zoeken hoe je ze het lekkerst kunt kweken.
Wereldwijd vindt 90% van de gekweekte algen en zeewier zijn weg in voedsel voor mensen. In Europa is dat nog geen 9%. In ons deel van de wereld maken we er voornamelijk biobrandstoffen en veevoer van.
Dat is jammer, want algen en zeewier hebben de voedingsindustrie veel te bieden. Dat bleek recent uit het gedachtenexperiment van Petra Berkhout en Sander van den Burg hier op Foodlog. Gebrek aan kennis over de smaak, oogst, verwerking en kweek van algen en zeewier zijn beperkende factoren.
Smaak
Het Europese project ValgOrize moet daar de komende 3 jaar verandering in te brengen. In dit project gaan 11 partners (en nog 10 observatoren) uit België, Groot-Brittannië, Frankrijk en Nederland onderzoeken hoe zeewier en microalgen duurzaam gekweekt en toegepast kunnen worden in de Europese voedselketen. De nadruk van het hele project ligt op smaak.
Het Belgische Instituut voor Landbouw-, Visserij- en Voedingsonderzoek (ILVO) coördineert het project. Om te beginnen gaan de deelnemende partners smaakprofielen van algensoorten vaststellen. Er komt een panel dat getraind gaat worden in het onderscheiden van verschillende smaken en geuren in verschillende intensiteiten, schrijft Vilt. Ook gaat onderzocht worden hoe bepaalde algenstoffen (eiwitten, koolhydraten) de kleur, geur, smaak of het mondgevoel van de algen beïnvloeden.
Een aparte onderzoeksstroom is gericht op het vinden van de beste kweekomstandigheden zodat de smaak optimaal wordt. Uiteraard maken ook chemische en bacteriële veiligheid, nutritionele samenstelling, duurzame en kosteneffectieve kweek, oogst, verwerking, transport en opslag deel uit van het project. Natuurlijk wordt verwerking van de algenreststromen uit de voedingsindustrie tot veevoer en andere niet-voedingstoepassingen niet vergeten.
ValgOrize is een onderdeel van Interreg 2 Seas 2014-2020, een samenwerkingprogramma tussen bovengenoemde landen gericht op het ontwikkelen van een duurzaam zeegebied. Het project loopt tot 2022 en krijgt een budget mee van €5,7 miljoen. Het moet uiteindelijk resulteren in een open kennisplatform, twee demoproductiesites voor microalgen en zeewier en een roadmap die de kosten van een verbeterde commerciële algenproductie in kaart brengt.
Dit artikel afdrukken
Dat is jammer, want algen en zeewier hebben de voedingsindustrie veel te bieden. Dat bleek recent uit het gedachtenexperiment van Petra Berkhout en Sander van den Burg hier op Foodlog. Gebrek aan kennis over de smaak, oogst, verwerking en kweek van algen en zeewier zijn beperkende factoren.
Smaak
Het Europese project ValgOrize moet daar de komende 3 jaar verandering in te brengen. In dit project gaan 11 partners (en nog 10 observatoren) uit België, Groot-Brittannië, Frankrijk en Nederland onderzoeken hoe zeewier en microalgen duurzaam gekweekt en toegepast kunnen worden in de Europese voedselketen. De nadruk van het hele project ligt op smaak.
Het Belgische Instituut voor Landbouw-, Visserij- en Voedingsonderzoek (ILVO) coördineert het project. Om te beginnen gaan de deelnemende partners smaakprofielen van algensoorten vaststellen. Er komt een panel dat getraind gaat worden in het onderscheiden van verschillende smaken en geuren in verschillende intensiteiten, schrijft Vilt. Ook gaat onderzocht worden hoe bepaalde algenstoffen (eiwitten, koolhydraten) de kleur, geur, smaak of het mondgevoel van de algen beïnvloeden.
Een aparte onderzoeksstroom is gericht op het vinden van de beste kweekomstandigheden zodat de smaak optimaal wordt. Uiteraard maken ook chemische en bacteriële veiligheid, nutritionele samenstelling, duurzame en kosteneffectieve kweek, oogst, verwerking, transport en opslag deel uit van het project. Natuurlijk wordt verwerking van de algenreststromen uit de voedingsindustrie tot veevoer en andere niet-voedingstoepassingen niet vergeten.
ValgOrize is een onderdeel van Interreg 2 Seas 2014-2020, een samenwerkingprogramma tussen bovengenoemde landen gericht op het ontwikkelen van een duurzaam zeegebied. Het project loopt tot 2022 en krijgt een budget mee van €5,7 miljoen. Het moet uiteindelijk resulteren in een open kennisplatform, twee demoproductiesites voor microalgen en zeewier en een roadmap die de kosten van een verbeterde commerciële algenproductie in kaart brengt.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_480_289_s_c1.png)
Micha van Rumpt …. zeewier is een COMPLEET product. Met een breed scala aan waardevolle, samenspelende, stoffen.... mede ook afhankelijk van het wier (alg). Ik ben niet zo een voorstander van bewerking en isolering... maar het kan z'n waarde hebben ipv chemische alternatieven... en ik denk ook dat dit een mogelijke manier is om medicijnen te creëren (waarbij echter heel wat komt kijken.... net zoals met andere natuurlijke producten als basis voor effectieve medicijnen.... al zijn er uitzonderingen... zoals met Astaxanthine of omega 3 - O3 uit algen lijkt in samenspel met andere stoffen uit algen 3-5 maal zo positief effectief als O3 uit vis....)
Het MD dieet, of het JD (waar wier/ algen essentieel onderdeel van uitmaken), is een totáál aan samenspel.... reden waarom isolering van bepaalde delen van dat dieet nooit het positieve onderzoeksresultaat kan opleveren... het totaal bevredigend kan verklaren...
'Afvalproduct' is niet een term uit het JD, maar uit de (voedsel)bewerkingsindustrie. Maar eiwitten uit zeewier zijn altijd al een prima alternatief geweest, naast eiwitten uit de meeste peulvruchten.... waarbij een aantal peulvruchten er zeer positief uitspringen in hun totale context (zoals - op plek één - tuinbonen en kikkerwerwten), en andere veel minder, of zelfs negatief (zoals ongefermenteerde sojabonen, zoveel gebruikt in vega producten, veevoer e.a., vaak GM en met veel superglyfosaat geteeld)
Naast het hierboven beschreven ValgOrize-project zijn er ook andere Europese initiatieven die zich richten op de bruikbaarheid en toepassing van zeewier in de voedingsindustrie.
Het internationale bedrijf CP Kelco verkoopt natuurlijke ingrediënten en wint carrageen (polysacharide) uit zeewier om toe te passen als verdikkingsmiddel en stabilisator voor voedingsmiddelen. Tot nu toe bleef na dit proces de rest van het zeewier over als afvalproduct.
Samen met wetenschappers van de Technische Universiteit van Denemarken (DTU) heeft CP Kelco nu een proces ontwikkeld om om eiwitten uit overgebleven zeewier te halen, schrijft Foodnavigator.
Hoe dit zeewier-eiwit in voeding toegepast kan worden en de optimalisering van de eiwit-extractie om de kwaliteit te verbeteren worden nog verder onderzocht.
Ook in Nederland loopt nog een ander zeewierproject: Pro Seaweed. Wageningen UR, Stichting Noordzeeboerderij en 9 andere partners investeerden in een duurzame zeewiersector, schrijft Vork.
Doel van dit project is om meer innovatiekennis te vergaren over zeewier en hoogwaardige zeewiersoorten te kweken voor menselijke consumptie, diervoeder en voedingsadditieven. Ook wordt er gekeken naar de ‘multifunctionele’ eigenschappen van zeewier om in 2021, wanneer het project beëindigd is, meer te weten om een zo hoog mogelijke economische waarde voor zeewier te creëren. Hoe dat er uit zou kunnen komen te zien, beschreven Petra Berkhout en Sander van der Burg eerder op Foodlog.
In Japan is zeewier dus een - niet dominant - onderdeel van dashi - de basisbouillon voor veel zaken. In combinatie met veel andere supergezonde zaken en umami's. Zoals paddenstoelen, gember, mierikswortel (wasabi), knoflook, bosui en bonito. Een totaal dat het effect van zeewier alleen ruimschoots overtreft. Zeker ook in sublieme smaak! Voor mij onmisbaar - maar niet meer lekker bij overmatig gebruik. Dan domineert de smaak te veel.
Een algenburger is een veel mooier alternatief voor een vega sojaburger (zoveel gebruikt hier) … waar behoorlijk wat vraagtekens bij gezet kunnen worden in gezondheidskundig - en milieukundig - opzicht. Zeker bij ongefermenteerde soja. Maar je moet wel culinaire en gezondheidskundige kennis hebben daarvoor! Plantage soja is sowieso een milieucriminaliteit. Terwijl algen/wieren perfect passen binnen een recycling van CO2 en weggespoelde mineralen plaatje.
Algen lijken steeds onmisbaarder te worden in vele opzichten! Al was het 'alleen al' de wereldvoedsel(nutriënten)voorziening. Ook als veevoer ipv de GM soja en mais die zo een enorme milieu-aanslag betekenen wereldwijd. Of als mest.... de bodem verbeterend en kunstmest (grotendeels of helemaal) overbodig makend... (juist ook in droogte omstandigheden).
Enno Krol : roodwieren bevatten veel enorm waardevol Astaxanthine, dat vele gezondheidseffecten kent. De meest waardevolle carotenoïde die er is! Maar niet die kunstmatige vorm van DSM, die gebruikt wordt bij de kweek van zalm om die mooi rood te maken. Wicher T. Koetsier is hier op FL veel vaker op ingegaan.
Jodium is van enorm belang. Zoals bij het voorkomen van borstkanker. De inname hier is vaak suboptimaal tot te laag. Bovendien is ook die jodium in chemische vorm, niet in natuurlijke - volgens deskundigen een groot verschil. De (natuurlijke) inname in Japan ligt wel 5-20 maal zo hoog als hier (mede afhankelijk ervan of je vis/zeevruchtenliefhebber bent... dan zal je geen tekorten hebben).
In Japan wordt veel gefermenteerd zeewier (zoals zwarte Nori) gebruikt. Ook dat maakt een groot verschil - in smaak en verteerbaarheid (de Westerse mens heeft niet die aangepaste Japanse capaciteit om ongefermenteerd zeewier goed te verteren). Daarbij komt dat Nori e.a. ook vaak gebruikt wordt als umami in bijv. bouillon. En dat gebeurt iedere dag... niet die 2 maal per week waar jij het over hebt.
Die rendieren waar je het over hebt consumeren korstmos. Korstmos heeft veel overeenkomsten met zeewier. Je zou het 'landwier' kunnen noemen ;) Ook (niet verontreinigd) korstmos is heel gezond voor mensen. Het werd door Vogel al aangeprezen (en gebruikt) als medicijn tegen bijv. luchtwegaandoeningen.
Kun je niet beter bij de consumptiekant beginnen? Daar lijken grotere problemen te ziten dan bij de productie. Of dan op z'n minst een project in zowel productie als consumptie.