2 min
“Het wordt me allemaal te veel. Ik sta overal alleen voor”. Tegenover me zit een sterk ogende man van begin vijftig.
Zijn kinderen hebben te kennen gegeven het varkensbedrijf niet over te willen nemen. Niet dat ze geen interesse hebben in de varkenshouderij en over ondernemerschap beschikken ze ook wel. Ze willen echter niet in een sector werken, die onder het vergrootglas van de maatschappij ligt en ook nog eens bedreigd wordt door radicale groeperingen.
De man tegenover me vertelt dat zijn vader recent overleden is en dat zijn moeder al snel daarna begon te dementeren. Zijn vader had tot voor kort nog klusjes op het bedrijf gedaan en zijn moeder was altijd betrokken geweest bij het reilen en zeilen op de boerderij. Zijn eigen vrouw werkt buiten de deur en heeft geen interesse in de boerderij.
Financieel hadden ze het eigenlijk altijd wel goed gehad. Zeker waren er prijsdalen geweest, maar deze konden ze vanuit de reserves opvangen. Verplichte investeringen vanwege milieueisen hadden hier verandering in gebracht. De hypotheek was flink verhoogd, zonder dat er inkomsten tegenover stonden. De financiële druk had inmiddels ook zijn weerslag op zijn relatie. Zijn vrouw was meer buiten de deur gaan werken en hij had de zaterdaghulp eruit gedaan. Beide onder het mom dat het extra geld in het laatje zou brengen. Inmiddels waren ze er beide wel over uit dat het slechts een druppel op een gloeiende plaat was. Het was niet meer gezellig in het voorhuis. Er was eigenlijk alleen nog maar ruzie. Ruzie over geld, over de toekomst, over het gebrek aan interesse in elkaar.
Vertrouwen
Zijn verhaal klinkt weinig hoopgevend. Toch weet ik dat het goed komt met hem. Door professionele hulp in te schakelen is hij tot de conclusie gekomen dat hij dit probleem niet alleen hoeft op te lossen. Hij staat open voor verandering. Dat is genoeg voor mij en voor hem om te vertrouwen op een goede afloop. De eerste en belangrijkste stap is gezet. Hij heeft zijn verhaal gedeeld, en in het proces dat vóór ons ligt, zal hij stap voor stap zijn gedachten rangschikken, waardoor de inzichten ontstaan, die hem weer de regie over zijn leven en zijn keuzes geven.
Paulien Hogenkamp coacht agrarisch ondernemers en bemant de vertrouwenslijn voor de agrarische sector. Zij vertelt over wat zij meemaakt onder boeren die zij bijstaat in hun gang naar de 21e eeuw.
Dit artikel afdrukken
De man tegenover me vertelt dat zijn vader recent overleden is en dat zijn moeder al snel daarna begon te dementeren. Zijn vader had tot voor kort nog klusjes op het bedrijf gedaan en zijn moeder was altijd betrokken geweest bij het reilen en zeilen op de boerderij. Zijn eigen vrouw werkt buiten de deur en heeft geen interesse in de boerderij.
Er zijn dagen dat mijn mobiele telefoon mijn beste vriend is“Er zijn dagen dat mijn mobiele telefoon mijn beste vriend is. Soms hoop ik gewoon dat er iemand belt, al was het maar om door te geven dat een factuur nog betaald moet worden. Als ik overdag iemand wil zien, moet ik op de pakketdienst wachten of de chauffeur van de bulkwagen aanklampen”. Eénmaal per maand komt de dierenarts en één maal per twee maanden de voeradviseur. Met 300 zeugen is het bedrijf te klein voor personeel en te groot voor activiteiten buitenshuis van de eigenaar. Zeven dagen per week, 24 uur per dag komt alle zorg en verantwoordelijkheid op zijn schouders neer.
Financieel hadden ze het eigenlijk altijd wel goed gehad. Zeker waren er prijsdalen geweest, maar deze konden ze vanuit de reserves opvangen. Verplichte investeringen vanwege milieueisen hadden hier verandering in gebracht. De hypotheek was flink verhoogd, zonder dat er inkomsten tegenover stonden. De financiële druk had inmiddels ook zijn weerslag op zijn relatie. Zijn vrouw was meer buiten de deur gaan werken en hij had de zaterdaghulp eruit gedaan. Beide onder het mom dat het extra geld in het laatje zou brengen. Inmiddels waren ze er beide wel over uit dat het slechts een druppel op een gloeiende plaat was. Het was niet meer gezellig in het voorhuis. Er was eigenlijk alleen nog maar ruzie. Ruzie over geld, over de toekomst, over het gebrek aan interesse in elkaar.
Vertrouwen
Zijn verhaal klinkt weinig hoopgevend. Toch weet ik dat het goed komt met hem. Door professionele hulp in te schakelen is hij tot de conclusie gekomen dat hij dit probleem niet alleen hoeft op te lossen. Hij staat open voor verandering. Dat is genoeg voor mij en voor hem om te vertrouwen op een goede afloop. De eerste en belangrijkste stap is gezet. Hij heeft zijn verhaal gedeeld, en in het proces dat vóór ons ligt, zal hij stap voor stap zijn gedachten rangschikken, waardoor de inzichten ontstaan, die hem weer de regie over zijn leven en zijn keuzes geven.
Paulien Hogenkamp coacht agrarisch ondernemers en bemant de vertrouwenslijn voor de agrarische sector. Zij vertelt over wat zij meemaakt onder boeren die zij bijstaat in hun gang naar de 21e eeuw.
Nog 5
Je hebt 0 van de 5 kado-artikelen gelezen.
Op 11 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 11 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
#16 Het klopt dat hij het zelf moet doen, maar hij hoeft het niet alleen te doen.
Ik snap best dat de coach niet de problemen van het bedrijf gaat oplossen, maar alleen de ondernemer coacht.
Waar ik me in bovenstaand voorbeeld over verbaas is dat een reeks problemen van voornamelijk bedrijfseconomische aard wordt opgesomd, en aan het eind de conclusie is dat het goed gaat komen. Als ik het goed begrijp wordt het probleem dat deze meneer denkt dat hij er alleen voor staat opgelost. Prachtig, ook heel fijn voor deze man, maar de problemen en uitdagingen waar het bedrijf voor staat gaan er niet mee verdwijnen.
Ik heb zelf ervaren dat er altijd mensen zijn die je willen helpen als er problemen zijn, als je er om vraagt en er open voor staat. Maar uiteindelijk moet je het nog steeds zelf doen.
P.S. na herlezing zie ik dat ik een paar keer hetzelfde zeg. Excuus daarvoor, dat komt volgens mij omdat ik getriggerd wordt door een lichte allergie voor coaches die blij beweren dat het altijd beter wordt. Dat is het zelfde als de uitspraak 'alles wat je beslist is prima, zolang het jouw beslissing is'. Onzin, mensen maken fouten en doen soms domme dingen. Kan gebeuren, probeer ervan te leren en ga door. Maar ga niet beweren dat alles uiteindelijk beter wordt, want soms zit het gewoon tegen.
#14 ik ben coach, mijn mening is niet relevant in een coachingstraject. Het gaat om de belevingswereld van de coachee. Als coach ben ik neutraal, onpartijdig en onbevooroordeeld. Ik snap dat dat voor pragmatische mensen moeilijk voor te stellen is. Maar zodra ik een mening of advies plak op een persoonlijke ervaring of uitspraak ben ik geen coach meer, maar adviseur en dat is een ander vakgebied.
Paulien Hogenkamp,
Een vraag uit nieuwsgierigheid. Hoe ga jij daar als coach mee om in een dergelijke situatie? "Niet dat ze geen interesse hebben in de varkenshouderij en over ondernemerschap beschikken ze ook wel. Ze willen echter niet in een sector werken, die onder het vergrootglas van de maatschappij ligt en ook nog eens bedreigd wordt door radicale groeperingen."
Volgens mij hebben die kinderen er gewoon helemaal geen zin in maar dat willen ze niet rechtstreeks zeggen tegen de vader (en die wil het wellicht niet horen) en dus krijgen de boze maatschappij en de radicale groeperingen de schuld. Hoe reageer je dan als coach?
#7 #3 #4 Niet ik, maar de boer in kwestie zal de oplossing creëren. Als een oplossing van buitenaf zou werken, dan had hij al een oplossing. De oplossing zal van binnenuit komen, dankzij eigen inzichten. Ik ben slechts een instrument. Ik heb al lang afgeleerd om van te voren te denken, die kant zal het wel op gaan. Ook gaat het eigenlijk altijd anders, dan dat de boer zelf verwacht aan het begin van een coachingstraject. Het wordt altijd mooier. Ter inspiratie: https://agrarischecoaching.nl/ervaringen/