Creativiteit creëert media-aandacht
Jack zit niet bij de pakken neer en duikt de keuken in, om zichzelf maar vooral haar zoon toch zo gezond, voedzaam en lekker mogelijk te laten eten. Ze goochelt met ingrediënten en publiceert haar recepten op het internet. Daar schrijft ze ook over de armoede in Groot-Brittannië, één van de rijkste landen ter wereld, en de misverstanden of vooroordelen waar arme mensen voortdurend mee geconfronteerd worden. Haar blog trekt de aandacht van de media. Ze schrijft de indrukwekkende blogpost hunger hurts. Haar verhaal komt in The Daily Telegraph en The Guardian laat haar een 'schraalhans'-receptenrubriek vullen. Ook de New York Times weet haar te vinden. Dat alles leidt tot het boek A girl called Jack, dat eind deze maand uitkomt.
Kritiek en verdachtmakingen
En Jack gaat nog verder. Ze schrijft een petitie om de Britse regering te vragen een debat aan te gaan over de hongerproblematiek in het land en de voedselbanken. Binnen twee weken verzamelt ze 144.000 handtekeningen - genoeg om het debat te laten plaatsvinden. Ondanks de weerstand en lacherige reactie van met name rechtse politici komt daaruit een parlementaire werkgroep voort die de oorzaken gaat onderzoeken die inmiddels meer dan een half miljoen Britten naar de voedselbanken stuurt.
Jack Monroe werd het boegbeeld van de strijd tegen armoede. En precies dat komt haar nu op ongezouten kritiek te staan. Ze werkt samen met supermarkten en dáárom is ze nu verdacht. Ze wordt ambassadeur van Oxfam en hoeft dús niet meer van een uitkering te leven. Ze liet zich ontslaan, zeggen haar critici, om met haar uitkering lekker op internet te kunnen gaan schrijven. Dat soort uitingen.
Nu Jack zich ontworstelt heeft aan de armoede, zou ze ineens niet meer voor de armen mogen spreken.
'Koken was mijn redding'
Jack Monroe is de eerste om toe te geven dat ze dankzij haar blog én de creativiteit in haar keuken uit het dal geklommen lijkt te zijn. Door de waardering die ze voor haar recepten kreeg, voelde ze zich nuttig. Ze kwam via internet en de social media in contact met mensen en vandaar ging het balletje rollen.
Al moet het eerste boek nog verschijnen, ze is al aan haar tweede begonnen, met dezelfde uitgangspunten: "Ik probeer altijd zo goedkoop mogelijk te koken, met producten uit de supermarkt. Ik ken niet veel mensen die geen boodschappen kunnen doen bij een supermarkt. Ik streef er naar koken toegankelijk en minder intimiderend te maken", zegt Jack in een interview met Le Monde.
Fotocredits: Jack Monroe's blog: de boodschappen die zij voor £13.91 in huis haalde.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Ja, ik denk dat het het verschil uitmaakt tussen "praktisch onmogelijk" (0,40 cent per dag) en "moeilijk maar mogelijk" (1,71 per dag).
(en dat gaat dan over het eten, waarschijnlijk nog makkelijkst om mee te budgetteren. Volgens mij zijn het al die andere posten en onvoorziene uitgaven die het schier onmogelijk maken structureel rond te komen van te weinig geld. En dat doe/voel je niet na met een weekje goedkoop koken, dat kan iedereen)
Als we met zijn allen gewoon eens 'gewoon' doen; geen naspeel-spelletjes. Dat kunnen we toch niet waarmaken en slaat helemaal nergens op.
We eten vis en vlees in de week (als we niet vegetarisch of veganistisch zijn), maar duiden een deel van de week aan voor vegetarisch eten (met evt. ontduiking door op smaak gebrachte restjes van een eerdere maaltijd door bijv. overgebleven jus, bouillon; evt. een handje (4-6 blokjes) spek etc. om smaak aan de maaltijd te geven).
We worden daar in ieder geval gezonder van; en het heeft ook nog wat andere effecten (milieu, etc,).
En verder gaan we stemmen op de partij in de gemeenteraad, waarvan wij zelf vinden dat ons land en de gemeenten daarin het best gaan functioneren om een goede maatschappij te verkrijgen. Ook gelet op deze draad.
Le Monde noteerde: "Mais même après avoir progressivement coupé le chauffage dans son appartement, vendu ses meubles, ses objets de valeur et, en dernier ressort, une partie des jouets de son fils, la jeune mère de famille ne dispose que d’un budget nourriture de 10 livres sterling par mois, soit une douzaine d'euros."
Als ik dat nalees, denk ik: zou er veel verschil zin tussen veel te weinig en heel veel te weinig (en een mogelijke verwisseling van weken en maanden) voor de manier waarop je toch aan eten komt?
Ik lees op Britse media "how an unemployed, single mother was able to feed herself and young son satisfyingly on £10 a week".
Dat is 4 keer zoveel als hierboven vermeld....
Ik heb een duimpje gegeven aan Wouter Klootwijk #22; wil niemand een experiment ontzeggen; want leerzaam, misschien een goede oefening. En blijf verder stil.
Nou ja, nog dit; Wouter; ik begrijp je wel, maar jouw conclusie dat elke andere reageerder -naast Anke Banis- rijk is, is wat overhaast.
En ik geef uiteindelijk ook een groen duimpje aan Dick V. # 24.