Het Reuters artikel leek bedoeld om de besluitvorming in de EU over toelating van glyfosaat te beïnvloeden. Eerder deze week besloot de EU na jaren van discussie en onenigheid tot verlenging van de toelating van het middel met 5 jaar. Guyton zegt over de basis voor het Reuters artikel: “De conclusies waar dat over gaat komen uit een overzichtsstudie, mede geschreven door een wetenschapper van Monsanto; de studie van Greim en collega’s uit 2015. De auteurs komen tot conclusies die wijzelf niet onafhankelijk konden nalopen. Zo stellen zij dat een dierproef met muizen die na blootstelling met glyfosaat kanker ontwikkelden, niet relevant is omdat er sprake zou zijn geweest van een virusinfectie. Maar er is geen data in de studie die ons kan helpen bepalen of dat klopt. Daarom is deze conclusie geschrapt; omdat het IARC op basis van de beschikbare data haar eigen analyse maakt. De studie van Greim is in andere media ook in verband gebracht met ghostwriting door Monsanto. Het is interessant dat Reuters de studie aanhaalt, maar dit feit achterwege laat.”

In zijn artikel zegt Harmsen dat Monsanto tegenwicht 'orkestreert' tegen het oordeel van het IARC. Uiteraard maakt het bedrijf zijn eigen case zo sterk mogelijk. Het bedrijf heeft immers grote belangen om glyfosaat als legaal te gebruiken herbicide te blijven gebruiken.

De politieke loosheid van ons bestaan
Guyton geeft naar aanleiding van een recent verschenen langjarige studie naar de gevolgen van glyfosaatgebruik in de VS toe dat de kankerverwekkendheid van glyfosaat niet vaststaat; daarom luidt het oordeel 'waarschijnlijk', wat weer iets anders is dan 'slechts' waarschijnlijk.

Wie de hele zaak koel tot zich door laat dringen, constateert dat de kankerverwekkendheid van glyfosaat denkbaar is en dat de vraag is of je het middel dan moet willen gebruiken. Vele stoffen, ook natuurlijke, zijn mogelijk kankerverwekkend. De volgende vraag is of je ze moet willen gebruiken in een zo ruime mate als gebruikelijk is geworden met glyfosaat. Een en ander staat nog los van de vraag wat de milieueffecten van het middel zijn, want die spelen geen enkele rol in het oordeel van de IARC.

Interessant is de vergelijking met steden. Het is - mede dankzij het IARC - bekend dat ze met een ruime mate van zekerheid kankerverwekkend zijn. Toch wonen mensen er graag, is er geen EU-toestemming nodig om in de stad te mogen wonen en is daar zelfs geen enkele maatschappelijke discussie over. Wie zo kijkt naar de manier waarop we omgaan met wetenschappelijke oordelen over kankerverwekkendheid, maatschappelijke gevoelens en wensen en politieke besluitvorming, kan niet ontkomen aan een grimlach. Als het besluit van de EU om glyfosaat voor die beperkte 5 jaar toe te laten (en daarin af te bouwen, want Frankrijk betreft) gebaseerd was op het oordeel van het IARC, dan laat het vooral de politieke loosheid zien van ons besef van wat risico is, hoe het vastgesteld en gewogen moet worden, hoe we er werelden mee laten ontstaan en die vervolgens op een volstrekt onsamenhangende manier proberen te verbouwen vanuit onderbuikgevoelens. Weten we al welke middelen over vijf jaar - als glyfosaat vermoedelijk zal worden verboden - weer gebruikt gaan worden en welke eisen we willen stellen aan nieuwe om te zorgen dat die er ook komen? Ik vrees dat het antwoord op beide vragen botweg 'nee' is. Is er beleid dat de ontwikkeling van een post-glyfosaat tijdperk gaat stimuleert? Ik vrees van niet. Uit betrouwbare bronnen weet ik dat de ontwikkeling van antagonisten - een nieuwe, slimme vorm van natuurlijke bestrijding zonder chemische middelen - eerder wordt gehinderd dan aangejaagd.

In oktober legde Guyton het Europese Parlement uit wat de woorden 'waarschijnlijk kankerverwekkend' betekenen:

Dit artikel afdrukken