1 min
Dikke mensen hebben het nog moeilijker dan je denkt. Niet alleen strijden ze dagelijks tegen overeten en verleidingen, ze worden ook nog eens met volledig onbegrip bejegend door hun dunne medemensen. Onterecht.
Joseph J. Colella is een bariatisch chirurg in de VS. Hij schrijft een column in de Huffington Post waarin hij het fundamentele onbegrip aan de orde stelt dat dunne mensen hebben ten aanzien van dikke mensen.
Hij doet maagbypasses en maagverkleiningen bij heel dikke mensen en komt voortdurend in aanraking met de gevolgen van de Amerikaanse obesitasepidemie. In de VS is inmiddels tweederde van alle volwassenen te zwaar of obees. Hoe zwaar zij het dag-in-dag-uit hebben wordt maar niet begrepen door de dunnerds. "To put it plainly, skinny people just don't get it".
De meeste mensen hebben geen ingebouwd waarschuwingsmechanisme dat zegt 'je hebt genoeg, stop nu met eten'. Die worden te dik. Dunne mensen niet, want zij kunnen juist wel stoppen.
Dikke mensen raken in een negatieve spiraal: "Mensen zijn geprogrammeerd om te overeten en blootstelling aan het westerse dieet met suiker en vet versterkt die neiging nog eens. De viceuze cirkel van overconsumptie begint met vet, dat leidt tot ontstekingen, die veroorzaken celschade, epigenetische veranderingen, toegenomen eetlust, insuline- en leptinerestistentie en gewichtstoename. Voor de meeste mensen betekent het: enorme gewichtstoename."
Dunne mensen begrijpen niet dat ze anders in elkaar zitten dan dikke. Zij kunnen iets wat dikkerds niet kunnen. Dàt moeten de dunnerds eens leren snappen. Colella vraagt dan ook om mededogen voor de dikke medemens in plaats van gesnoef dat je toch makkelijk kunt afzien als je dat echt wilt of karakter toont. Dik worden zit dieper dan 'karakter' tonen.
Fotocredits: ViewMinder
Dit artikel afdrukken
Hij doet maagbypasses en maagverkleiningen bij heel dikke mensen en komt voortdurend in aanraking met de gevolgen van de Amerikaanse obesitasepidemie. In de VS is inmiddels tweederde van alle volwassenen te zwaar of obees. Hoe zwaar zij het dag-in-dag-uit hebben wordt maar niet begrepen door de dunnerds. "To put it plainly, skinny people just don't get it".
De meeste mensen hebben geen ingebouwd waarschuwingsmechanisme dat zegt 'je hebt genoeg, stop nu met eten'. Die worden te dik. Dunne mensen niet, want zij kunnen juist wel stoppen.
Dikke mensen raken in een negatieve spiraal: "Mensen zijn geprogrammeerd om te overeten en blootstelling aan het westerse dieet met suiker en vet versterkt die neiging nog eens. De viceuze cirkel van overconsumptie begint met vet, dat leidt tot ontstekingen, die veroorzaken celschade, epigenetische veranderingen, toegenomen eetlust, insuline- en leptinerestistentie en gewichtstoename. Voor de meeste mensen betekent het: enorme gewichtstoename."
Dunne mensen begrijpen niet dat ze anders in elkaar zitten dan dikke. Zij kunnen iets wat dikkerds niet kunnen. Dàt moeten de dunnerds eens leren snappen. Colella vraagt dan ook om mededogen voor de dikke medemens in plaats van gesnoef dat je toch makkelijk kunt afzien als je dat echt wilt of karakter toont. Dik worden zit dieper dan 'karakter' tonen.
Fotocredits: ViewMinder
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
De insulinehypothese van overgewicht is dood, morsdood en zelfs Gary Taubes gelooft er niet meer in!
http://chivo.nl/content/insuline-onbegrepen-deel-9-zelfs-gary-taubes-gelooft-niet-meer-de-insulinehypothese
Het grote (zeer kleine) verschil tussen slanken en dikkerds zit 'm in de genen! Al milleniumlang "weten" de genen van zoogdieren, dus ook de mens, dat er zoveel mogelijk gegeten moet worden wanneer de gelegenheid zich voor doet. Bunkeren, vetreserves aanleggen, voor wanneer er weer barre tijden aanbreken. Volkomen logisch, natuurlijk. Bij slanke mensen hebben de genen door de eeuwen heen geleerd dat er geen barre ijstijden meer zijn en dat het voedselaanbod overdadig is. Je hoeft geen voorschot meer te nemen op slechtere tijden. Waarom zou je dan hinderlijke vetreserves aan gaan leggen? Het grote probleem van te dikke mensen is dat er gewoon teveel eetmomenten zijn en dat we het gewoon zijn gaan vinden om bij het allerlichtste knorren van de maag, vinden dat er iets in gestopt moet worden al is het maar een koekje, snoepje, fruit, koffie en zo het hongergevoel gaan uitstellen. Na verzadiging beloond de natuur de mens met een voldaan gevoel dat door hormonen gestuurd word. Bij echte honger zou je zoveel moeten eten dat je ook echt voldaan bent. Er dient geen rem op te zitten. Ook al zou je je te buiten gaan aan veel te vet, of veel te zoet, binnen de kortste keren zal je lijf aangeven dat het genoeg daarvan heeft en bijvoorbeeld een salade wil. Dat is luisteren naar, en vertrouwen op, je eigen lijf. Te dikke mensen zouden eerst eens bewust gemaakt moeten worden van dit principe, en dan iets minder calorieen in gaan nemen dan er verbruikt worden. Dit verbruik kun je opschroeven door meer te gaan bewegen. En als je lekker en gezond zelf gaat koken op basis van 'whole' producten krijg je de innamekant ook beter in de greep.
@Sander, ik sluit me aan bij Wouter. Het lijkt mij bijzonder frustrerend dat je als onderzoeker geen funding kan vinden voor onderzoek waarvan je vermoed dat het echt telt.
Er lijkt nu iets vreemd aan de hand. Het is me opgevallen dat bijna alle onderzoekers en clinici die op draadjes zoals deze reageren (Jaap, Frank, Frits, Sander, e.a.) onder de streep een zeer vergelijkbare overtuiging hebben over wat gezond eten is. Er zijn weliswaar duidelijke verschillen tussen de professionele denkbeelden, maar het lijkt erop dat men persoonlijk op ongeveer hetzelfde uitkomt. Iets in de trant van: veel vers, met name groenten en fruit, veel vis en noten, vermijden van (industrieel) bewerkte voeding, met name van producten met hoge GI, hoeveelheden matigen, etc. Enfin, dit is andere recente draadjes (m.n. over linolzuur) wel terug te vinden.
Het punt wat mij nu verbaasd, is dat het kennelijk onmogelijk is om funding te vinden om te onderzoeken of een dergelijk voedingspatroon inderdaad leidt tot grotere gezondheid. Afgezien van de detailverschillen in visie over hoe dit er precies uit zou moeten zien, moet het toch mogelijk zijn om (wellicht gezamenlijk) hier studies over op te zetten. Immers, men is niet voor niets persoonlijk tot een dergelijk inzicht gekomen, kennelijk wordt het vermoeden gedeeld dat dit de meest gezonde (en lekkere!) voeding is.
Het is wel bijna absurd te noemen dat er vrijwel alleen geld te vinden is voor onderwerpen waar de grote bedrijven heil in zien. Zo wordt het onmogelijk om aan te tonen of een voedingspatroon dat nou net bestaat uit producten van die bedrijven wel of niet gezond is.
Is er geen onderwerp binnen het 7e kader programma, of zijn opvolger Horizon 2020 waarmee dergelijk onderzoek gefinancierd kan worden? Los van de individuele micronutriënten, was mijn stelling dat kwalitatief hoogwaardig voedsel een andere effect zou hebben dan sterk bewerkt voedsel. Ik kan me voorstellen dat er een trial is op te zetten die iets dergelijks toetst. Waarbij de K/V/E verhouding hetzelfde wordt gehouden, maar de ene groep op een dieet zit bestaande uit bewerkt voedsel en de andere groep op een dieet bestaande uit verse, onbewerkte producten. Welke markt zou hier interesse in kunnen hebben? Nou wellicht de (duurzame) landbouw, veeteelt en visserij? Kunnen ze eindelijk weer hun product rechtstreeks aan de consument kwijt, in plaats van het te leveren aan de bewerkende bedrijven. Heeft de EU binnen de genoemde subsidieprogramma's geen stroom voor deze sectoren? Uit eigen ervaring weet ik dat binnen FP7 de voorkeur juist uitgaat naar samenwerking tussen MKB en kennisinstellingen, en juist de MKB, die bijvoorbeeld meer specialistische groenten teelt, kan hier dus belang bij hebben.
Sebastiaan heeft natuurlijk gelijk. Obesitas en insuline resistentie zijn wel sterk gecorreleerd maar niet synoniem. Dat insuline resistentie een rol speelt in de trias obesitas - type 2 diabetes - cardiovasculaire ziekten is nog een keer goed uitgelegd door Reaven.
IRS hangt samen met viscerale vetophoping, hoge triglyceriden, small dense LDL, leververvetting en inflammatie zoals al decennia onderbouwd door onder meer mijn Canadese collega's.
Dit hangt ook samen met chronische mentale stress (HPA-as) en verstoringen in geslachtshormonen (HPG-as). Een obesogene omgeving beperkt zich niet tot een voedselomgeving maar ook één waarin veel stress, angst en depressie voorkomen.
Sebastiaan heeft vermoedelijk ook gelijk in zijn veronderstelling dat onze darmflora er wat mee te maken heeft. Kortom een keten van verstoringen in een complex systeem waar, volgens mij, niet één externe oorzaak voor is aan te wijzen.
@sander, je reacties #106 en #102 zijn niet nieuw voor me. Ik wist het ;-( Maar het maakt me ook somber. Juist voedings- en gezondheidsonderzoek naar mineralen en phytochemicalien (uit groente) zou meer uitgevoerd moeten worden. In beide reactie haal je financiering aan. Dat is ook wat ik zie. Dat is trouwens tevens de reden waarom ik vaak kritische ben t.a.v. bijvoorbeeld TIFN. Het agenderen van onderzoek vind plaats op basis van 'de portemonnee'. Ik geloof niet in een golden bullet of zo. Maar nog meer onderzoek naar Vitamine D (ik ben fan ;-)), calcium of omega 3/6 is wat mij betreft -gezien de beperktheid van financieel middelen- niet verstandig. Ik besef dat jij hier ook maar weinig vat op hebt. Maar samen kunnen we dit punt onder de aandacht brengen.