3 min
Die conclusie valt af te leiden uit de ontwikkelingen rond de Franse varkensprijs.
Half juni maakte de Franse overheid afspraken met de Franse slachterijen en supermarkten over de prijs van het varkensvlees. Die was zo ver onder de kostprijs gedaald, dat alleen een noodmaatregel de boeren van een faillissement kon redden. Afgesproken werd dat de prijs op circa €1,40 per kilo karkasgewicht moest komen te liggen. Dat is boven de prijs die in Europa geldt, maar die welwillendheids-'subsidie' was nu eenmaal nodig om de boeren niet meteen om te laten vallen.
Afgelopen maandag maakten La Cooperl en Bigard, de twee grootste Franse varkensslachters, bekend niet meer mee te willen werken aan die hogere prijsstelling. Vandaag liet La Cooperl weten bij dat besluit te blijven. Bigard wilde niet reageren, schrijft beursblad Les Echos.
'Geen oplossing op termijn'
De supers reageren anders. Leclerc en Intermarché, die beide over eigen slachterijen beschikken, laten vandaag weten nog wel mee te blijven doen. Dat zegt ook Casino die inkoopt bij onder meer La Cooperl en Bigard. Michel-Edouard Leclerc, bestuursvoorzitter van de super met dezelfde naam, zegt vandaag dat zijn bedrijf de prijssteun nog even volhoudt, maar dat het op termijn natuurlijk geen oplossing is. Ook de steun van de supers is dus een aflopende zaak.
Doodvonnis
Als er goedkoper varken in de markt is, dan moeten de te dure varkensboeren óf goedkoper worden óf verdwijnen. Nu drukken de maar liefst dubbeltjes goedkopere Duitse en Spaanse varkens de Franse uit de markt. Franse worst- en vleeswarenmakers kopen hun eigen varken niet meer en gaan het elders halen, zeggen ook de slachters die daarmee hun eigen doodvonnis tekenen.
Daarmee maken ze de Franse regering duidelijk dat die het probleem alleen maar in Europa kan oplossen: of het buitenlandse varken moet kunstmatig duurder worden gemaakt (maar daar is geen enkele reden voor) óf het Franse zal goedkoper moeten worden door minder regels te stellen.
Beide alternatieven zijn zinloos. Het eerste zal niet gebeuren en het tweede kan alleen maar lukken door de Franse boeren die al jaren een gat in hun balans voelen tevens van staatssteun te voorzien. Ze moeten hun verliezen van enkele jaren inlopen. Die oplossing is een no go, omdat het oneerlijk zou zijn naar met name Belgische en Nederlandse varkenshouders die het een beetje minder, maar bijna even moeilijk hebben als de Franse. Als die allemaal steun moeten krijgen, zullen Duitsland en Spanje - waar de in de afgelopen paar jaar opgebouwde hypermoderne varkenshouderij met Duits geld is gefinancierd - heftig en terecht protesteren
Dat maakt dat er slechts één oplossing rest: het aanbod van varkens in Europa als geheel zover terugbrengen dat de prijs op het minimale niveau van de Fransen komt.
Geen Verenigd Varkenseuropa
Dat lijkt dan ook de enige strategie voor een Verenigd Europa op het gebied van de varkenshouderij. Op 7 september hebben de Europese ministers van Landbouw het daar over. De kans dat zij die beslissing nemen, is minimaal. De Duitsers hebben namelijk eerlijk gewonnen. De andere landen zijn te onhandig geweest door kostenverhogende regels te stellen aan hun dierhouders. Op hun beurt hebben de boeren geen manieren weten te vinden om hun hogere kosten op een andere manier terug te verdienen.
Wat we in de Europese varkenshouderij meemaken is de winst van Duitsland. Het land heeft zijn kans schoon gezien om samen met Spanje nu als eerste Frankrijk uit de markt te drukken. Dat gaat even lucht bieden aan de Belgische en Nederlandse varkenshouderij die het ontstane tekort zullen kunnen invullen. Daardoor gaan de prijzen weer even beter worden.
Daarna begint het spel opnieuw en zijn de Belgen en Hollanders definitief aan de beurt en worden ook zij het slachtoffer van het Duitse varkensbeleid. Duitsland is de winnaar en wordt het varkensland van Europa, met Spanje onder de arm. Zo kunnen ze heel Europa bedienen.
Net als Griekenland, laat het varken zien dat Europa niet bestaat. Het wordt bestuurd door lokale baasje die allemaal verschillende regels toepassen. Helaas blijken die niet allemaal even sterk en met tact gekozen. Daardoor wint het land met de beste bestuurders en ziet de slimste en sterkste zakenman vanzelf de hele poet in zijn mik vallen. The winner takes it all, zegt het Engels zo mooi. Of het handig is voor de samenhang van Europa, is zeer de vraag.
Fotocredits: Beer, Marie A.-C.
Dit artikel afdrukken
Afgelopen maandag maakten La Cooperl en Bigard, de twee grootste Franse varkensslachters, bekend niet meer mee te willen werken aan die hogere prijsstelling. Vandaag liet La Cooperl weten bij dat besluit te blijven. Bigard wilde niet reageren, schrijft beursblad Les Echos.
'Geen oplossing op termijn'
De supers reageren anders. Leclerc en Intermarché, die beide over eigen slachterijen beschikken, laten vandaag weten nog wel mee te blijven doen. Dat zegt ook Casino die inkoopt bij onder meer La Cooperl en Bigard. Michel-Edouard Leclerc, bestuursvoorzitter van de super met dezelfde naam, zegt vandaag dat zijn bedrijf de prijssteun nog even volhoudt, maar dat het op termijn natuurlijk geen oplossing is. Ook de steun van de supers is dus een aflopende zaak.
Doodvonnis
Als er goedkoper varken in de markt is, dan moeten de te dure varkensboeren óf goedkoper worden óf verdwijnen. Nu drukken de maar liefst dubbeltjes goedkopere Duitse en Spaanse varkens de Franse uit de markt. Franse worst- en vleeswarenmakers kopen hun eigen varken niet meer en gaan het elders halen, zeggen ook de slachters die daarmee hun eigen doodvonnis tekenen.
Daarmee maken ze de Franse regering duidelijk dat die het probleem alleen maar in Europa kan oplossen: of het buitenlandse varken moet kunstmatig duurder worden gemaakt (maar daar is geen enkele reden voor) óf het Franse zal goedkoper moeten worden door minder regels te stellen.
Duitsland heeft zijn kans schoon gezien om samen met Spanje nu als eerste Frankrijk uit de markt te drukken. Dat geeft even lucht. Daarna zijn België en Nederland aan de beurt. Net als Griekenland, laat het varken zien dat Europa niet bestaat.Zinloze alternatieven
Beide alternatieven zijn zinloos. Het eerste zal niet gebeuren en het tweede kan alleen maar lukken door de Franse boeren die al jaren een gat in hun balans voelen tevens van staatssteun te voorzien. Ze moeten hun verliezen van enkele jaren inlopen. Die oplossing is een no go, omdat het oneerlijk zou zijn naar met name Belgische en Nederlandse varkenshouders die het een beetje minder, maar bijna even moeilijk hebben als de Franse. Als die allemaal steun moeten krijgen, zullen Duitsland en Spanje - waar de in de afgelopen paar jaar opgebouwde hypermoderne varkenshouderij met Duits geld is gefinancierd - heftig en terecht protesteren
Dat maakt dat er slechts één oplossing rest: het aanbod van varkens in Europa als geheel zover terugbrengen dat de prijs op het minimale niveau van de Fransen komt.
Geen Verenigd Varkenseuropa
Dat lijkt dan ook de enige strategie voor een Verenigd Europa op het gebied van de varkenshouderij. Op 7 september hebben de Europese ministers van Landbouw het daar over. De kans dat zij die beslissing nemen, is minimaal. De Duitsers hebben namelijk eerlijk gewonnen. De andere landen zijn te onhandig geweest door kostenverhogende regels te stellen aan hun dierhouders. Op hun beurt hebben de boeren geen manieren weten te vinden om hun hogere kosten op een andere manier terug te verdienen.
Wat we in de Europese varkenshouderij meemaken is de winst van Duitsland. Het land heeft zijn kans schoon gezien om samen met Spanje nu als eerste Frankrijk uit de markt te drukken. Dat gaat even lucht bieden aan de Belgische en Nederlandse varkenshouderij die het ontstane tekort zullen kunnen invullen. Daardoor gaan de prijzen weer even beter worden.
Daarna begint het spel opnieuw en zijn de Belgen en Hollanders definitief aan de beurt en worden ook zij het slachtoffer van het Duitse varkensbeleid. Duitsland is de winnaar en wordt het varkensland van Europa, met Spanje onder de arm. Zo kunnen ze heel Europa bedienen.
Net als Griekenland, laat het varken zien dat Europa niet bestaat. Het wordt bestuurd door lokale baasje die allemaal verschillende regels toepassen. Helaas blijken die niet allemaal even sterk en met tact gekozen. Daardoor wint het land met de beste bestuurders en ziet de slimste en sterkste zakenman vanzelf de hele poet in zijn mik vallen. The winner takes it all, zegt het Engels zo mooi. Of het handig is voor de samenhang van Europa, is zeer de vraag.
Fotocredits: Beer, Marie A.-C.
Nog 5
Je hebt 0 van de 5 kado-artikelen gelezen.
Op 10 juli krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 10 juli krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_480_289_84_s_c1.jpg)
Of ik pleit voor "latten gaan"?
Eigenlijk pleit ik nergens voor. En wel omdat ik geen oplossingen weet.
Ooit was ik zijdelings betrokken bij het plan voor variabele bijmenging van biobrandstof. Dwz bij lage graanprijs een deel omzetten in bioethanol. Bij hoge prijs niet. Ik zie dat inmiddels niet meer als oplossing. Niet eens vanwege de onzinnigheid van biobrandstof, maar omdat het reguleringsmechanisme niet werkt. helaas, als er een mechanisme komt waardoor boeren een beter inkomen krijgen gaan ze meer produceren. Hendrik gaat er bijv van uit dat boeren tevreden zullen zijn bij hogere prijzen en het daar bij laten - en dus niet uitbreiden in productie. Dat is niet de realiteit. Bij goede prijzen breiden boeren uit omdat het goed gaat. Bij slechte prijzen breiden ze uit omdat het ooit weer goed zal gaan. Net als dieren die altijd trachten nageslacht te krijgen.*
Ik weet het, daarmee blijf ik steken in de fase van analyse en lijk ik dus een zeurpiet. Oplossingen? Van alles is mogelijk: quotering, vrije markt, subsidies, etc. Maar steeds is er sprake van dilemma's. Als je iets nu oplost - buiten het marktmechanisme om - dan verschuif je slechts het probleem, naar later of naar elders.
Ik denk dat beleidsmakers zich pijnlijk bewust zijn van dat dilemma - veel meer dan boeren zelf.
Dat bewustzijn bemerk ik bij Sharon Dijksma, bij het LEI (speciaal ook bij Krijn Poppe). Ik bemerk het zelfs bij de WTO. Die stelt dat landen/handelsblokken er goed aan doen om de wereldhandel niet te veel te belemmeren. Maar tegelijk mogen ze ook voor een aantal voor hen van vitaal belang zijnde producten beschermd worden.
* andere parallel. Stel je vind als regering dat de huizenmarkt voor meer mensen open moet staan. Dan maak je de hypotheekrente aftrekbaar. Gevolg: huizen worden zo duur dat veel mensen het niet kunnen betalen.
Aanvulling nog betreffende onderscheidend product. Beleid om dat te bewerkstelligen is wellicht de beste vorm van beleid. Niet omdat anders bijv de hele veehouderij zou verdwijnen (want dat gebeurt niet). En ook niet omdat daar geen concurrentie zou zijn - ik denk dat die nog harder is. Maar gewoon omdat zo netto meer euro's van consument naar producent gaan.
Huib, je bent vaak wat ingewikkeld in je poging om de andere kant te laten zien. Klopt het dat ik je goed begrijp en pleit (zoals ik de facto ook deed) voor laten gaan?
Inmiddels begint duidelijk te worden waar wel ingrijpen toe leidt: de Franse Albert Jan Maat wil 3 miljard voor zijn varkenshouders en verouderde slachthuizen, terwijl het plan niet echt robuust genoemd kan worden.
Deze lijn is inmiddels stilgevallen. Toch nog even:
" Daarom is er een case voor 'gewoon laten gaan' nu; halverwege zal het schip de wal nl. keren omdat alle stakeholders dan gaan begrijpen dat er waarde te maken valt waar iemand voor wil betalen. Om het anders te zeggen: wat nu een probleem is, wordt dan een kans (dat is wat Huib Rijk op zijn manier hieronder probeerde te zeggen: alles is een proces, geef het tijd)."
Voedsel is een merkwaardig product. Maar er hoeft totaal niet een wal te komen die gaat zorgen dat voedsel waarde gaat krijgen. Die waarde is permanent aanwezig omdat voedsel onmisbaar is voor mensen.
In #163 vergeleek ik de landbouwsector met de Oostvaardersplassen en andere natuurgebieden. Ik maakte die vergelijking omdat ik meen dat het een goed instrument is voor verduidelijking en analyse. Dat wordt blijkbaar niet opgepakt. Dat kan
Als voedsel dan waardevol is, en als NW-Europa 1 van de beste productiegebieden is, waarom dan is er crisis?
Onze regio is een bovenmatig gunstig gebied. Een natuurgebied vol sappige weides. Mooi. Alleen is dat totaal geen garantie tegen overbevolking. Juist dat is de wet van de OVP.
Maar dat (permanente) risico op overbevolking wil dan bepaald niet het tegenovergestelde zeggen: dat er een risico (permanent/accuut) is dat alle dieren uitsterven.
Dick #174, "Als ik die op mijn beurt dan weer mag aanscherpen, Liesbeth: het cluster Europa moet zich realiseren dat de vrije markt in een commerciële economie met een productiehouding onder boeren mogelijk leidt tot het vertrek van de dierlijke sector uit W-Europa en - als dat snel gaat - mogelijk zelfs uit Oost-Europa omdat de VS en Z-Amerika veel goedkoper (diepvries)vlees (het zal immers met name om varkens en kip gaan) kunnen leveren."
Heel Europa zonder veehouderij?
Alle vergelijkingen gaan mank. Immers, bij markten is er sprake van im/export.
Dat klopt. Maar een onderbelicht punt in de landbouweconomie is de rol van transportkosten.
Annechien linkte een grafiek met productiekosten van varkensvlees. Zuid-Amerika heeft de laagste kostprijs. Maar dat zal zijn voor vlees IN Zuid-Amerika. Als dat zelfde vlees naar China moet of naar Rotterdam dan komt daar zo maar 10 á 20 eurocent bij op.
Dit heeft ingrijpende gevolgen. Als onze export zo hoog wil blijven moeten wij kunnen exporteren naar bijv China (dus onze kostprijs incl transport). Maar bij zelfvoorziening geldt dat dus niet. dan werken die transportkosten in ons voordeel.
Nog meer. Ook bij veel onderdelen van onze kostprijs treedt dat effect op.
Varkensmestafzet kost momenteel 25 euro per kuub. (voor gemiddeld bedrijf 1000 of 2000 kuub per jaar).
Allemaal vanwege onzinnig milieubeleid? Zo kun je dat zien. Hoe dan ook. Die 25 euro is wat mestverwerking kost. En dat kan weer uit omdat mesttransport naar ver genoeg weg (Parijs/Berlijn) even duur is. Maar juist dat is de reden dat mn Duitse varkenshouders veel minder last van crisis hebben. Hun mestafzet kost nul.
Liesbeth, ik had er al eens lang over nagedacht, maar omdat ik je buitengewoon serieus neem, deed ik het nog eens. Het moet niet de universiteit zijn. Het moet 'societal' gebeuren omdat het in de genen van alle betrokken mensen moet komen in plaats van in een prachtig verpakt rapportje of zelfs een bolle boos of integraal team van bolle bozen komt te zitten. Ik leg hier aan de hand van een paar voorbeelden uit waarom. In die draad zie je bovendien het ongeluk al gebeuren van kennis die op te van elkaar afgezonderde plekken wordt ontwikkeld en toegepast. Dat voorval gaf voor mij de doorslag.
Jos, nuchtere Hollander ;)
Dick #179. Als je die vraag aan mij stelt dan denk ik dat investeringen in kennisontwikkeling - in dit stadium van humane ontwikkeling - vooral in de wetenschap moeten plaatsvinden, maar dan wel multidisciplinair (dus vanuit het maatschappelijk probleem onderzocht) en transdisciplinair (samen met de praktijk). Dat is ook waar dld op dit moment in investeert. Er valt een positief 'clustereffect' tussen fysiek kapitaal, human capital en de beschikbare fondsen voor wetenschappelijke ontwikkeling waar te nemen. Dat is 1 vd belangrijkste redenen waarom Dld succesvol is en zal blijven, en waarom sommige landen, bv in zuid europa, wsl altijd minder zullen blijven presteren (met traditionele meetcriteria zoals gdp).
Tenslotte nog een dingetje over Ricardo. Ik had het dacht ik wel ergens genoemd, maar Ricardo behoort tot de klassieke economen in de tijd dat we nog vooral afhankelijk waren vd landbouw (van voor de industrialisering). Daarom moesten klassiekers dus juist wel rekenen met natuurlijk kapitaal: arbeidsproductiviteit werd met name bepaald door de kwaliteit/opbrengstcapaciteit van het land. De neo-klassiekers zoals Keynes dachten - met de industrialisering - het wel zonder natuurlijke grenzen te kunnen en namen schaarse natuurlijke hulpbronnen niet meer mee in hun berekeningen. Daarbij zijn de comparatieve voordelen van Ricardo geen absolute maar relatieve concurrentievoordelen. Zo beschikt de VS over relatief veel land en een kleinere bevolking t.o.v. de EU. De VS produceert daarom vaak grootschalig, met weinig fte en veel technologie, vooral commodities, terwijl wij liever met wat meer mensen waarde toevoegen, bv dure auto's. Maar het hoeft niet te betekenen dat mensen hier absoluut minder verdienen.