Januari is de maand van de goede voornemens en al jaren staat ‘afvallen’ op nummer één in de top tien. Maar wie dit jaar naar de diëtist wil voor begeleiding, kan zomaar van een koude kermis thuiskomen.
Toen in de tweede helft van 2011 steeds duidelijker werd welke veranderingen er van overheidswege zouden worden doorgevoerd in de basiszorgverzekering, luidden vooral diëtisten en fysiotherapeuten de noodklok. Minister Edith Schippers redeneerde vanuit het standpunt dat de consument zelf verantwoordelijk is. Schippers, evenals staatssecretaris Veldhuizen van Zanten ‘achten het gewenst dat als zorgverleners iemand in de spreekkamer krijgen die een duidelijk hoog gezondheidsrisico loopt, mede als gevolg van een ongezonde leefstijl, zij de betrokkene wijzen op de gevolgen van die leefstijl en advisering en begeleiding aanbieden om in die leefstijl verandering aan te brengen.’ En daarmee was de kous af, want wie nu in 2012 naar de diëtist wil om af te vallen, mag dat uit zijn eigen sok betalen.
Tenzij de afvaller een aanvullend zorgpakket heeft afgesloten bij één van de verzekeraars(1) die de diëtist (ten dele) wel vergoeden of wanneer de diëtistenzorg onderdeel is van een keten (multidisciplinaire zorg), dan is het betalen voor deze zorgsoort niet of niet geheel voor eigen rekening. Het is op z’n minst een beetje cru om aan de ene kant te zeggen dat de huisarts mensen met een hoger gewicht (en daardoor gezondheidsrisico’s) moet verwijzen naar een begeleidingsvorm en voorts aan de andere kant de vergoedingen hiervoor grotendeels te schrappen. Schippers tikte de bal over het net naar de zorgverzekeraars die op hun beurt maar moesten kijken wat er van deze vergoedingen overeind moest blijven in 2012. Anno nu zien we dat de Nederlandse zorgverzekeraars er verschillend mee omgaan, van helemaal geen vergoeding tot een redelijk aantal uren (conform basisverzekering 2011).
De minister heeft het ook niet alleen over de diëtist, zo bleek uit diverse kamervragen(2) en uit het citaat hierboven. ‘Advisering en begeleiding’ is breder dan alleen diëtistenzorg. En dat is op zich niet verkeerd. Coaches op het gebied van emotie-eten, leefstijladviseurs, voedingsdeskundigen en gewichtsconsulenten kunnen voor mensen met overgewicht een oplossing zijn. Wordt dat wel vergoed? Een aantal zorgverzekeraars heeft vergoedingen opgenomen voor preventieve gezondheidscursussen en -diensten, waaronder voor mensen die zich richten tot gewichtsconsulenten aangesloten bij de beroepsvereniging BGN(3). Of deze toch vrij geringe vergoedingen soelaas bieden, zal waarschijnlijk pas over enkele jaren duidelijk zijn.
Vooral de gewichtsconsulenten winnen terrein in Nederland; er zijn er inmiddels zo’n 800. Gewichtsconsulenten zijn opgeleid om gezonde mensen met overgewicht (Body Mass Index tot 30) te begeleiden; zij nemen voornamelijk een coachende houding aan en hebben vaak langdurig contact met de afvallers, de zogenoemde intensieve begeleidingsvorm. Voor mensen met beperkt overgewicht is het een zegen, maar Nederlanders zonder aanvullende zorgverzekering of met een flink te hoog gewicht moeten de portemonnee trekken voor de begeleiding of advisering die Schippers zo graag ziet.
Foodlog riep 2012 uit tot het Jaar van de Liefde. Adviseurs en begeleiders van mensen met gewichtsproblemen die dit nastreven, moeten het van overheidswege niet verwachten. Tijd om zelf de banden aan te halen. Er zijn nu echter nog bar weinig samenwerkingsverbanden tussen diëtisten, voedingsdeskundigen en gewichtsconsulenten; de houdingen zijn star. Het is crisis, wat
de situatie er niet gemakkelijker op maakt. Vervolgens valt de Nederlander met overgewicht, die het van Schippers zelf uit moet zoeken, tussen wal en schip.
'Misschien ben ik indiscreet, maar slechts de liefde is in staat een dergelijk wonder en een zo onvoorstelbare transformatie tot stand te brengen,’ schreef Gaston Leroux.
(1) http://www.nvdietist.nl/content.asp?kid=10405507&bid=10621797
(2) http://www.rijksoverheid.nl/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2011/11/10/beantwoording-vragen-eerste-termijn-behandeling-begroting-vws-2012.html
(3) http://www.gewichtsconsulenten.nl/index.php/zorgverzekeraars
C.G.P. Grey
Dit artikel afdrukken
Tenzij de afvaller een aanvullend zorgpakket heeft afgesloten bij één van de verzekeraars(1) die de diëtist (ten dele) wel vergoeden of wanneer de diëtistenzorg onderdeel is van een keten (multidisciplinaire zorg), dan is het betalen voor deze zorgsoort niet of niet geheel voor eigen rekening. Het is op z’n minst een beetje cru om aan de ene kant te zeggen dat de huisarts mensen met een hoger gewicht (en daardoor gezondheidsrisico’s) moet verwijzen naar een begeleidingsvorm en voorts aan de andere kant de vergoedingen hiervoor grotendeels te schrappen. Schippers tikte de bal over het net naar de zorgverzekeraars die op hun beurt maar moesten kijken wat er van deze vergoedingen overeind moest blijven in 2012. Anno nu zien we dat de Nederlandse zorgverzekeraars er verschillend mee omgaan, van helemaal geen vergoeding tot een redelijk aantal uren (conform basisverzekering 2011).
De minister heeft het ook niet alleen over de diëtist, zo bleek uit diverse kamervragen(2) en uit het citaat hierboven. ‘Advisering en begeleiding’ is breder dan alleen diëtistenzorg. En dat is op zich niet verkeerd. Coaches op het gebied van emotie-eten, leefstijladviseurs, voedingsdeskundigen en gewichtsconsulenten kunnen voor mensen met overgewicht een oplossing zijn. Wordt dat wel vergoed? Een aantal zorgverzekeraars heeft vergoedingen opgenomen voor preventieve gezondheidscursussen en -diensten, waaronder voor mensen die zich richten tot gewichtsconsulenten aangesloten bij de beroepsvereniging BGN(3). Of deze toch vrij geringe vergoedingen soelaas bieden, zal waarschijnlijk pas over enkele jaren duidelijk zijn.
Vooral de gewichtsconsulenten winnen terrein in Nederland; er zijn er inmiddels zo’n 800. Gewichtsconsulenten zijn opgeleid om gezonde mensen met overgewicht (Body Mass Index tot 30) te begeleiden; zij nemen voornamelijk een coachende houding aan en hebben vaak langdurig contact met de afvallers, de zogenoemde intensieve begeleidingsvorm. Voor mensen met beperkt overgewicht is het een zegen, maar Nederlanders zonder aanvullende zorgverzekering of met een flink te hoog gewicht moeten de portemonnee trekken voor de begeleiding of advisering die Schippers zo graag ziet.
Foodlog riep 2012 uit tot het Jaar van de Liefde. Adviseurs en begeleiders van mensen met gewichtsproblemen die dit nastreven, moeten het van overheidswege niet verwachten. Tijd om zelf de banden aan te halen. Er zijn nu echter nog bar weinig samenwerkingsverbanden tussen diëtisten, voedingsdeskundigen en gewichtsconsulenten; de houdingen zijn star. Het is crisis, wat
de situatie er niet gemakkelijker op maakt. Vervolgens valt de Nederlander met overgewicht, die het van Schippers zelf uit moet zoeken, tussen wal en schip.
'Misschien ben ik indiscreet, maar slechts de liefde is in staat een dergelijk wonder en een zo onvoorstelbare transformatie tot stand te brengen,’ schreef Gaston Leroux.
(1) http://www.nvdietist.nl/content.asp?kid=10405507&bid=10621797
(2) http://www.rijksoverheid.nl/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2011/11/10/beantwoording-vragen-eerste-termijn-behandeling-begroting-vws-2012.html
(3) http://www.gewichtsconsulenten.nl/index.php/zorgverzekeraars
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Eigen schuld, dikke buik. Dat lijkt Schippers te zeggen en hoewel elk pondje door het mondje gaat, weet de minister toch wel dat niemand eet uit de individuele wens om heel erg dik te zijn. Vreemd. Mensen zijn erg gevoelig voor de onmiddellijke beloning van een lekkere hap en sluiten dan de ogen voor de mogelijke consequenties op de langere termijn. Die lekkere hapjes zijn tegenwoordig overal te koop in aanlokkelijk grote porties. Zolang hier niets aan wordt gedaan, kan de obese medemens wel wat hulp krijgen bij het leren omgaan met deze vreetomgeving. Die hulp moet nu zelf worden betaald, want wie dik is, is een dure 'vervuiler'. Het zal je maar gezegd worden. Ben het volstrekt eens met Wouter dat een prijskaartje aan een mensenleven onmenselijk is.
Wouter, wat is belangrijker: het recht op goed eten tegen een redelijke prijs of het recht op gezondheidszorg tegen een redelijke prijs ? M.a.w. als wij (de voedingsindustrie) steeds de grenzen opzoeken (zoals ongezonde suikerdrankjes via subliminale reclame verkopen) dan begrijp ik niet waarom een zorgverlener als een barmhartige samaritaan tegen een zo laag mogelijke prijs zorg moet aanbieden. Ik denk dat er meerdere keuzes zijn om zorg te verlenen c.q. aan te bieden: een staatssysteem, een privaatsysteem of een mengvorm. Alle drie zijn m.i. niet perfect, maar de mengvorm lijkt de meest redelijke. En dat er spanning ontstaat omdat wij steeds meer zorg vragen, is zo klaar als een klontje. En blijf ik van mening dat een deel van die spanning wordt veroorzaakt door de 'asociaal' hoge leeftijden die wij bereiken. Hoge leeftijden die mogelijk worden door de zorgverleners/artsen. Je zou kunnen stellen dat artsen slachtoffer worden van hun eigen succes......
Dank voor de bijscholing. Ik leer graag. Dit onderwerp -ondanks mijn sarcastisch ingegeven #12- fascineert me toch wel. Mijn moeder heeft lang geleden te maken gehad met een medische misser. Dit is voorgekomen bij de tuchtraad, en ik kan me nog herinneren dat er een prijs was voor een mensenleven (ik meen toentertijd 85.000 gulden, we praten over 20 jaar geleden). Was je 10% afgekeurd door een medische fout, dan was je schade 8.500 gulden. Sindsdien fascineert dit onderwerp me wel. Waarom? Eigenlijk omdat ik wel snap dat er een beprijzing plaatsvind, maar tevens er grote moeite mee heb. Een mensenleven is uniek, en als de MBA-geschoolde blauwe pakken hiermee KPI'tjes gaan maken of met spreadsheets aan de gang gaan, dan krijg ik toch wel jeuk. Als ondernemer heb ik leren sturen op 'baten' en niet op 'kosten'. Kwaliteit, plezier, schoonheid, mooi (en liefde ;-) ) zijn uiteindelijk belangrijker. Wat dat dan betekent voor 'kosten' of QALY's, I don't know. Ik ben net romanticus genoeg om hier eigenlijk niet over te willen nadenken. Maar ook liberaal genoeg om een reactie alla #10 te geven. Zo te zien is de blauwe pak Erasmus man/vrouw al verder in de medische wereld geslopen dan ik had gedacht ;-(.
@ Wouter op #12, wat is een mensenleven waard? Even off topic. Je leerde mij iets over kruissubsidies en de margemix. Dank. Nu mag ik jou een beetje bijscholen. Daar is foodlog toch voor?
Er is een vrijwel oneindige behoefte aan zorg. Medici kunnen nagenoeg onbeperkt diagnosticeren en behandelen. Dat leidt tot onbeheersbare kosten. Mede om die reden zijn de QALY’s (zie verder) ontwikkeld. In feite is dat een soort schatting van de kosten en baten betreffende een menselijk leven. Wat is een mensenleven waard? Ga daar maar aan staan. De kosten van onze diagnostische procedures en medische interventies mag je niet één op één vertalen naar gewonnen levensjaren. De kwaliteit van dat leven (ernstige handicaps, chronische beademing) moeten worden mee genomen in dergelijke berekeningen. Met name bij ouderen is het belangrijk een maatstaf te hebben wat een gewonnen levensjaar kost. Dit omdat die discussie meerdere keren per dag in een ziekenhuis wordt gevoerd. Niet dat artsen nu heel bewust in euro’s denken, gelukkig niet, maar de richtlijnen waar die artsen zich op baseren doen dat wel en steeds nadrukkelijker. Dus een QALY (Quality Adjusted Life Years) is een maat waarmee de kosten van de diagnostiek en behandeling worden gerelateerd met het aantal levensjaren vermenigvuldigd met een bepaalde correctiefactor voor de kwaliteit van die levensjaren. Hoe doe je dat? Dat is een nieuw vak in de gezondheidskunde. Dus welkom in de 21ste eeuw en maak je geen illusies, want big brother kent ook jouw QALY’s.
Dank Hendrik voor je genegenheid. Ik zal mijn levensreddende rugzakje meenemen en in geval van nood aan het hendeltje trekken, daarna gaan we verder met dit onderwerp. Hoop ik. Jammer dat de kenners van deze problematiek (Jaap Seidell bijvoorbeeld ?) die de gemiddelde kosten van de gezond ouder (> 80) wordende Nederlander kunnen vergelijken met de kosten van de ongezond levende (<70) Nederlander (nog) geen antwoord gegeven hebben op mijn vraag. Die vraag kan ik verkorten tot: is overgewicht wel zo duur voor de maatschappij ?