Patiënten met overgewicht of obesitas zijn gebaat bij een oudere huisarts met een normaal gewicht. Is de huisarts zelf ook te zwaar, zullen patiënten minder snel patiënten doorverwezen worden naar diëtisten, en huisartsen onder de 48 jaar spreken hun patiënten minder vaak aan op hun gewicht. Onderzoek door het NIVEL en de Vrije Universiteit in Amsterdam geeft als mogelijke verklaring hiervoor dat dikke huisartsen ook minder een rolmodel zijn: "Wellicht gelooft de huisarts zelf niet in het effect van een dieet", citeert NOS.
Ondanks de stijgende obesitascijfers en het feit dat huisartsen preventie, bespreken en behandeling van overgewicht als hun taak beschouwen, wordt uiteindelijk maar de helft van de mensen met obesitas doorverwezen.
Dit artikel afdrukken
Ondanks de stijgende obesitascijfers en het feit dat huisartsen preventie, bespreken en behandeling van overgewicht als hun taak beschouwen, wordt uiteindelijk maar de helft van de mensen met obesitas doorverwezen.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Net als personal trainers, diëtisten of rookstopbegeleiders hebben ook artsen een voorbeeldfunctie. Maar los daarvan moeten ook te zware huisartsen patiënten durven wijzen op de gevaren van overgewicht en een inactieve leefstijl! Want dat is toch waarom mensen naar de dokter gaan hé?!?
Misschien gebeurt het in Nederland wel, maar in België verwijzen artsen patiënten (nog) niet zo snel door naar een diëtist of een bewegingscoach. Maar of dat met leeftijd en gewicht van de artsen te maken heeft...
Een paar jaar geleden stuurde ik een brief naar elke huisarts in mijn gemeente, maar denk je dat er ook maar één arts reageerde? Nee hoor! Terwijl elke arts toch weet dat gezond(er) eten en meer bewegen de beste oplossing is voor mensen met overgewicht of obesitas. Maar patiënten doorverwijzen naar een professionele bewegingsdeskundige was blijkbaar een stap té ver.
In het meest recente nummer van Bodytalk lees ik: 'in de gezondheidszorg bestaat er ook nauwelijks professionele bewegingsbegeleiding. Een arts kan wel doorverwijzen naar een rookstopbegeleider of diëtist, maar wat beweging betreft zijn de mogelijkheden vooralsnog beperkt tot aanporren om meer te bewegen. En dat porren niet bijster goed werkt staat ook vast'. Het artikel laat vermoeden dat er in België amper bewegingscoaches zijn, maar niets is minder waar!
Maar goed, we hadden het over artsen die patiënten nog te weinig doorverwijzen hé? Niet zo verrassend loopt België ook op dit vlak ver achter op de buurlanden. Zo werken in Nederland verschillende steden en gemeenten met 'Bewegen op recept', een concept waarbij huisartsen patiënten doorverwijzen naar een fysiotherapeut voor gerichte coaching.
Sinds kort ben ik exclusief vertegenwoordiger voor België van het its my life-leefstijlprogramma. Het programma werd speciaal ontwikkeld voor mensen die weten dat ze meer moeten bewegen, maar daar door werk, gezinsleven of sociale verplichtingen niet in slagen. Het programma bestaat uit drie onderdelen: een innovatieve beweegmonitor (de 'it'), een interactief webplatform én professionele coaching met een uiterst efficiënte methodiek: 'het vat van zelfwaardering'.
Dus misschien moet ik alle huisartsen in Temse nog maar een keertje aanschrijven?