Dat schreef gisteravond Herman Lelieveldt in de NRC. Met het verbieden van stierenvechten of ritueel slachten marketeren politici hun land of streek tegenover andere. Op sociaal en economisch vlak zouden ze geen onderscheid meer kunnen bieden vanwege de verschuiving van de besluitvorming daarover naar de EU. Nationale politiek wordt daarom tot een toneel van identiteiten, waaronder dierenpolitiek.
Lelieveldt is docent politicologie aan de Roosevelt Academy van de Universiteit Utrecht in Middelburg. Op de Opinie-pagina van NRC Handelsblad van woensdag 5 oktober, schrijft hij o.m.:
Wat het verbod op stierenvechten en dat op ritueel slachten laat zien, is dat nu ook linkse partijen met succes de kaart van de identiteitspolitiek weten te spelen. De gelijkberechtiging van dieren wordt ook door meer politici omarmd, zoals bijvoorbeeld bleek bij het debat over ritueel slachten. Volgens PVV’er Dion Graus zou het „te gek voor woorden zijn” als sommige dieren „wel mishandeld en gemarteld mogen worden en andere niet”. En volgens Kamerlid Stientje van Veldhoven (D66) „moet het voor een dier in Nederland qua welzijn niet uitmaken welk geloof zijn slager heeft”.
Er is echter ook een meer ontnuchterend antwoord op de vraag waar het enthousiasme bij parlementariërs voor deze identiteitspolitiek vandaan komt. Het antwoord daarop brengt ons onvermijdelijk bij de bekende thema’s van globalisering en denationalisering. De politieke ruimte voor nationale politici om strijd te voeren op de andere, economische as wordt kleiner en kleiner.
Het zal niet heel lang meer duren voordat ook onze pensioenleeftijd en de hoogte van de AOW onderwerp van Europese besluitvorming zullen zijn. Het gevolg van deze verplaatsing van de sociaal-economische politiek is dat het nationale politici dwingt om op zoek te gaan naar andere onderwerpen om zich mee te profileren. Juist identiteitspolitiek leent zich daar bij uitstek voor. [...] Door ons af te grenzen en regels op te stellen die hier voor iedereen zonder uitzondering gelden, proberen politici ons het gevoel te geven dat we in ieder geval in eigen land de zaken nog een beetje op orde hebben.
Lees het volledige artikel in de digitale editie van NRC Handelsblad
Dit artikel afdrukken
Wat het verbod op stierenvechten en dat op ritueel slachten laat zien, is dat nu ook linkse partijen met succes de kaart van de identiteitspolitiek weten te spelen. De gelijkberechtiging van dieren wordt ook door meer politici omarmd, zoals bijvoorbeeld bleek bij het debat over ritueel slachten. Volgens PVV’er Dion Graus zou het „te gek voor woorden zijn” als sommige dieren „wel mishandeld en gemarteld mogen worden en andere niet”. En volgens Kamerlid Stientje van Veldhoven (D66) „moet het voor een dier in Nederland qua welzijn niet uitmaken welk geloof zijn slager heeft”.
Er is echter ook een meer ontnuchterend antwoord op de vraag waar het enthousiasme bij parlementariërs voor deze identiteitspolitiek vandaan komt. Het antwoord daarop brengt ons onvermijdelijk bij de bekende thema’s van globalisering en denationalisering. De politieke ruimte voor nationale politici om strijd te voeren op de andere, economische as wordt kleiner en kleiner.
Het zal niet heel lang meer duren voordat ook onze pensioenleeftijd en de hoogte van de AOW onderwerp van Europese besluitvorming zullen zijn. Het gevolg van deze verplaatsing van de sociaal-economische politiek is dat het nationale politici dwingt om op zoek te gaan naar andere onderwerpen om zich mee te profileren. Juist identiteitspolitiek leent zich daar bij uitstek voor. [...] Door ons af te grenzen en regels op te stellen die hier voor iedereen zonder uitzondering gelden, proberen politici ons het gevoel te geven dat we in ieder geval in eigen land de zaken nog een beetje op orde hebben.
Lees het volledige artikel in de digitale editie van NRC Handelsblad
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Herman, dank voor die verwijzing. Je bent vast goed op de hoogte van het werk van Giddens (de Engelse socioloog). Zou het kunnen zijn dat je de identiteit (Giddens spreekt in dat verband van een 'politics of emotions' , een term waarmee hij iets anders bedoelt dan onze 2e en 1e Kamer) waar mensen in zgn. post-traditionele samenlevingen naar snakken, verwart met de stuiptrekkingen van 'de politiek' die slechts reactief werkt en dringend aan vernieuwing toe is?
Als auteur van het stuk wil ik iedereen graag wijzen op een langer Engelstalig stuk (met voetnoten, meneer Veerman) waarop het stuk in de NRC gebaseerd is en waarin ik betoog dat wat we eten en hoe we dat produceren meer en meer onze identiteit bepaalt en ook meer en meer met succes politiek gemobiliseerd wordt
RitueleSlacht
Hendrik en Hans, jullie beschrijven decadentie. Die vind je in beschavingen die van gekkigheid niet meer weten wat ze meten doen omdat ze hun eigen noden voorbij zijn en blind geworden voor de zaken die hen als mensen zouden moeten raken.
Het lijkt mij zo dat die aandacht voor empathie voor dieren wel degelijk iets met de huidige politiek van doen heeft. John Ralston Saul zijn analyse is helder. De politiek heeft haar macht al lang geleden weggegeven aan de grote internationale corporaties, zowel links als rechts (zie ook maar eens wat er in de EU met al die lobbyclubs gebeurd, als Europa er dan toch al met de haren bij gesleept moet worden). Daarmee is het ook geen uniek Europees fenomeen. De politiek elders ook heeft zich voor een groot deel zelf overbodig gemaakt, alleen gaat ze dat natuurlijk niet erkennen en zoekt ze nieuwe "uitdagingen".
Vb. Met één penne(N)streek heeft Shell besloten zich van af nu nog uitsluitend tot haar corebusiness te beperken en heeft ze alle andere alternatieve energiebronnen uit het pakket gegooid en bemoeit ze zich nog uitsluiten op dit terrein met biobrandstoffen (corebusiness). De politiek die hier natuurlijk had moeten beslissen stond er bij en keek er na. Zeuren over negers (forgive me the word, ik bedoel natuurlijk dat die hele en halve racisten van zowel links als rechts, vinden dat (economische) vluchtelingen er uit getrapt moeten worden), honden, katten, kippen, varkens en koeien schijnt belangrijk te zijn. Dit alles gadegeslagen door een nitwit van een premier die op dit urgente terrein van toeten nog blazen weet.
We voerden die discussie eerder, maar het repeterend karakter kan geen kwaad.
Mijn bijdrage, historisch controleerbaar, voor wie het (wil)ziet.
1. De ‘Verelendung’ van de arbeider die Marx en Engels voor ogen is materiaal niet gekomen. Integendeel, de Westerse arbeider heeft geen materieel gebrek. Over verslechtering van onderwijs, voedselkwaliteit spreken we even niet.
2. De linkse partijen die tot begin 80er jaren spraken met de gebalde vuist, waar ze later hypocriet een roos in staken, over de ‘strijd’ tegen het 'kapitalisme' kregen in Europa in 1989 een koude douche; de socialistische ‘volksdemocratieën’ viel zonder blazen om.
Slechts de commu-socialistische SP van Marijnissen begreep dat die ‘Verlendung’ zich op een nieuwe manier manifesteerde: zorg, slechter onderwijs, graaicultuur, en dat met een realpolitische kijk op dieren, natuur, opengooien van grenzen en energie. Goed teken dat ze hard groeit in tegenstelling met PvdA en GL.
4. Hoe die lacune bij de anderen te vullen ? Het is te simpel voor woorden: milieu en dierenliefde werden ingeruild voor de arbeider. De ‘Verelendung’ van de natuur is nu de drijfveer om de steeds minder geschoolde massa te bewerken in de strijd om de politieke macht. Het rode linkse werd groen en milieu rood ingekleurd.
5. Een symptoom vind je er ook van op Foodlog. De hang om, Steven is een expliciete uitzondering, alles wat ‘food’ te maken heeft in een geïsoleerd ethisch bio-kader te plaatsen. Het getuigt m.i. van domheid om alles wat met de voedselvoorziening te maken heeft, NIET in een macro-economisch-politiek perspectief te zien. De natuurvervuiling, onrecht, slavernij en kinderarbeid unfair trade (m.a.w.: Verlendung), beheersen , vanuit marxistisch oogpunt (en dat zeg ik als liberaal) nog steeds op steeds dramatischer wijze het globale speelveld.
Intussen jammer wij over het aantal cm2 voor een kip, spenderen meer een dan een miljard aan petfood en pet-toys en..... creëren gvd-nondejuu anno 2011 in Nederland als idioten een luchtbrug uit Spanje om dakloze honden over te vliegen, in plaats van wegrottende kinderen uit Somalië weg te halen….
Shame on us !
En doen dat al hypend op onze I-pads en tablets in trendy kleertje, die op hun beurt ook weer ergens heel ver weg onder ‘ver-ellendigde’ omstandigheden in slavernij en onder politieke terreur gemaakt worden. Maar dat duwen we opzij. Voor die arme dieren. Dan doen we nog iets ‘goeds’, want anders wordt in de spiegel kijken al helemaal moeilijk.
Conclusie:
Voor wie het zien wil: de politiek gestuurde diervriendelijkheid is een afleidingsmanoeuvre van links en mist alle werkelijke (mondiale) sociaal-maatschappelijke relevantie.
Zo. Dat was een knuppel in het mensenhok.