1 min
Vroeger kenden we alleen zoet, zout, zuur en bitter. Nog niet zolang geleden kwam daar ook de smaak umami bij. Volgens wetenschappers kunnen we een zesde smaak aan het rijtje toevoegen: 'vet'. De één lijkt het beter te kunnen proeven dan ander
Vorig jaar werd bekend dat 'vet' de zesde smaak is die mensen zouden kunnen proeven. Hoe dat precies in zin werk gaat, weten we nog niet precies, maar daar wordt aan gewerkt. Kunnen proeven hoe vet je eet, kan namelijk interessante gevolgen hebben voor hoeveel vet je ook daadwerkelijk binnenkrijgt.
In Progress in Lipid Research publiceerden onderzoekers van de Purdue University vorige maand de resultaten naar hun onderzoek waarom er zoveel verschillen optreden tussen de vetproefcapaciteiten van individuen maar ook onderzoeksgroepen.
Het gaat om de zogenaamde "non-esterified fatty acids", NEFA. Het grootste deel van ons vetweefsel bestaat uit NEFA. Gevoeligheid om NEFA te kunnen proeven blijkt niet alleen te varieren van persoon tot persoon, maar ook tussen groepen proefpersonen in verschillende onderzoeken en zelfs bij één en dezelfde persoon. Waarschijnlijk, zeggen de Purdue-onderzoekers, heeft dit te maken met het feit dat NEFA slecht in water oplosbaar zijn. Om toch de smaakreceptoren te kunnen prikkelen, moeten de NEFA in een emulsie gebracht worden (een mengsel van stoffen die eigenlijk niet mengen). De onderzoekers denken dat de eigenschappen van de emulsie ook proefbaar zijn voor de smaak- en proefmechanismen in de mensenmond, waardoor de 'vetproefgevoeligheid' verder gecompliceerd wordt. Ze stelden vast dat er sprake is van een leereffect bij de proefpersonen - hoe meer iemand proeft, des te beter zijn proefresultaten. Dat kan de variatie in gevoeligheid bij één en dezelfde persoon verklaren.
De onderzoekers hebben ook factoren als geslacht, voedingspatroon en BMI onderzocht in relatie tot de gevoeligheid om NEFA te kunnen proeven, maar hebben daar (nog) geen sluitende resultaten gevonden. Ze pleiten daarom voor verder onderzoek naar 'de geponeerde smaakcomponent in de mondelinge vetdetectie van de mens'.
Uiteindelijk is dit soort onderzoek van belang om de waarneming van NEFA (vet) te kunnen relateren aan wat we eten. De hypotheses liggen voor de hand: mensen die goed vet proeven eten er minder van, mensen die geen vet proeven eten daar gemakkelijk (te) veel van, of zelfs mensen raken gewend aan een bepaald vetniveau en eten er dan steeds meer van om dezelfde smaakervaring te bereiken.
Fotocredits: Josh Hodgson
Dit artikel afdrukken
In Progress in Lipid Research publiceerden onderzoekers van de Purdue University vorige maand de resultaten naar hun onderzoek waarom er zoveel verschillen optreden tussen de vetproefcapaciteiten van individuen maar ook onderzoeksgroepen.
Het gaat om de zogenaamde "non-esterified fatty acids", NEFA. Het grootste deel van ons vetweefsel bestaat uit NEFA. Gevoeligheid om NEFA te kunnen proeven blijkt niet alleen te varieren van persoon tot persoon, maar ook tussen groepen proefpersonen in verschillende onderzoeken en zelfs bij één en dezelfde persoon. Waarschijnlijk, zeggen de Purdue-onderzoekers, heeft dit te maken met het feit dat NEFA slecht in water oplosbaar zijn. Om toch de smaakreceptoren te kunnen prikkelen, moeten de NEFA in een emulsie gebracht worden (een mengsel van stoffen die eigenlijk niet mengen). De onderzoekers denken dat de eigenschappen van de emulsie ook proefbaar zijn voor de smaak- en proefmechanismen in de mensenmond, waardoor de 'vetproefgevoeligheid' verder gecompliceerd wordt. Ze stelden vast dat er sprake is van een leereffect bij de proefpersonen - hoe meer iemand proeft, des te beter zijn proefresultaten. Dat kan de variatie in gevoeligheid bij één en dezelfde persoon verklaren.
De onderzoekers hebben ook factoren als geslacht, voedingspatroon en BMI onderzocht in relatie tot de gevoeligheid om NEFA te kunnen proeven, maar hebben daar (nog) geen sluitende resultaten gevonden. Ze pleiten daarom voor verder onderzoek naar 'de geponeerde smaakcomponent in de mondelinge vetdetectie van de mens'.
Uiteindelijk is dit soort onderzoek van belang om de waarneming van NEFA (vet) te kunnen relateren aan wat we eten. De hypotheses liggen voor de hand: mensen die goed vet proeven eten er minder van, mensen die geen vet proeven eten daar gemakkelijk (te) veel van, of zelfs mensen raken gewend aan een bepaald vetniveau en eten er dan steeds meer van om dezelfde smaakervaring te bereiken.
Fotocredits: Josh Hodgson
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_-_Executive_Vice_President-Designate_-_European_Green_Deal_(48865712988)_480_289_84_s_c1.jpg)
Hier worden de eigenschappen van echt vet (triglyceriden) en vrije vetzuren geweldig door elkaar gehusseld, denken de wetenschappers nou echt dat er mensen zijn die b.v. de smaak (en geur!!!) van boterzuur niet in elke omstandigheid herkennen?
Volgens ander wetenschappelijk onderzoek is vet een geur- en kleurloos goedje, dat op zich geen smaak heeft. Het geeft een bepaalde sensatie in de mond. Deze sensatie kent zijn oorsprong in de evolutie. Hierdoor hebben mensen een voorkeur voor vettig (en zoet) eten.
Opmerkelijk, hoe op zich interessant wetenschappelijk nieuws meteen weer onder de gezondheidsvlag wordt gebracht. Zouden er ook mensen zijn met een bmi'tje van, zeg, 27 die vet gewoon lekker vinden?
Ook opmerkelijk: hebben we een vijfde smaak, moet er weer een volgende bij. Hoever ga je dan door? En waar blijft peper/heet? Of is dat dan weer geen smaak?