Dé stressfactor: een ondeugdelijke fiets

Als rider krijg ik stress. Als ik moet werken ga ik eerder naar de dark store om dat te voorkomen. Want stress was iets dat ik in deze baan niet wilde. Ik wilde fietsen, beleven, klanten te woord staan en de stad bekijken. Daar hoort stress niet bij. Hoe krijg ik dan als rider stress?

Met stip op 1: de fiets is niet op orde. Als je je shift begint, zet je jezelf op on duty in je werk-app. Je scant je eerste tasje, stopt het in je rugzak en gaat op zoek naar een fiets. Deze staan vaak buiten te wachten op de riders. Ik heb weleens meegemaakt dat ik 15 fietsen heb uitgeprobeerd om te constateren dat geen enkele voldeed. Of de remmen doen het onvoldoende. Of de lampen doen het niet. Of de accu maakt geen contact met de motor. Ondertussen zit de klant te wachten want dat tasje zit al in mijn rugzak. De stress loopt dus op. Uiteindelijk lukt het mij iedere keer wel weer om er een te vinden waarmee ik 5 uur kan fietsen. Ik ga wel steeds eerder naar mijn werk om eerst een fiets te scoren. Zodat ik de klant achter het tasje niet hoef teleur te stellen en mijn stress niet oploopt.

Op nummer 2: geen telefoonhouder op je fiets. Als je veilig wilt fietsen moet je natuurlijk weten waar je heen moet, zonder dat je je telefoon zelf hoeft vast te houden. Vandaar dat de telefoonhouder een essentieel onderdeel is van je uitrusting. Slechts 1 op de 10 fietsen is hiermee voorzien. Zeker in combinatie met stressfactor 1 levert het gebrek aan zo'n houder mij grote stress op. Ik los dat op door de bevestiging en de houder zelf na mijn shift mee naar huis te nemen.

Mijn manier om een soort toe-eigening te creëren is om mijn handschoenen op mijn zadel te leggen.

Op nummer 3: een goed functionerende helm. Op mijn eerste dag heb ik zeker 20 helmen uit kasten en kratten gevist om er een te vinden die heel was. Ook deze nam ik mee naar huis nadat ik dit een aantal keren had meegemaakt.

Op nummer 4: de vrees dat je fiets door een andere rider weggekaapt wordt. Ook dat maak ik mee. De fiets is niet aan jou persoonlijk gekoppeld; daar is in mijn dark store geen systeem voor. Na een bezorging kom je aan, zet je je fiets neer, gaat naar binnen en scant het volgende tasje. Vervolgens ren je weer naar buiten om je fiets veilig te stellen. Mijn manier om een soort toe-eigening te creëren is om mijn handschoenen op mijn zadel te leggen. Dit blijkt een effectieve manier om een hobbel voor de ander op te werpen om ‘mijn’ fiets niet te pakken.

Darwin zou zeggen: gevalletje Survival of the Fittest , maar ik vind het slecht geregeld van de organisatie. Je rider is je belangrijkste asset. Goede spullen en het goed organiseren ervan zorgt voor rust en werkgeluk. Daarbij zorgt het ook voor snelheid.

Over snelheid gesproken. Misschien denk je weleens dat riders steeds sneller en dus onveiliger moeten gaan fietsen. Nee hoor. Op de werk-app staat steevast de tekst Always wear your helmet en/of Always stop for red lights. Ook vanuit de supervisors wordt op snelheid van de rider geen druk gelegd. Daar krijg ik dus geen stress van. Gelukkig. Na de onrustige opstart van mijn shift kan dan ik toch 5 uur rustig en relaxt mijn fietstochtjes maken en mijn klanten te woord staan.

Inmiddels heb ik mijn telefoonhouder en helm teruggebracht, want mijn flitsdiensten zitten er op.