Gisterochtend kon Nederland lezen: "Terwijl Nederlandse winkels kampen met tekorten aan Nutrilon-babymelkpoeder, verscheept Nutricia containers vol naar China. Dit blijkt uit onderzoek van De Telegraaf, dat vrachtbrieven onderschepte van enorme melkpoederleveranties van Nutricia aan China. Chinezen zijn bereid om Nutricia drie keer zoveel voor het witte poeder te betalen. Ondertussen zien vrijwel alle supermarkten in ons land de levering van Nutrilon afnemen. "Wij krijgen huilende moeders aan de kassa.”

Zo stond het in de Telegraaf. Nutricia lijkt het zat en wil niet meer op het nieuws reageren; wel geeft het bedrijf aan Nederlandse ouders prioriteit te geven. Onderwijl overlegt de regering met de supermarkten.

Maar ik snap het probleem niet. Het is geweldig nieuws. Het laat de nieuwe wereld zien. China kan zijn bevolking niet voeden, zelfs niet met zijn uiterst duurzame één kind politiek. Ouders daar willen het beste voor hun kind en geven dus meer dan wij uit voor veilig melkpoeder. Hun eigen met voedselveiligheidsschandalen omgeven spullen willen ze niet voor hun enkele en enige kroost. Wij leren er weer door dat eten wat waard is. Veel meer dan we er zelf voor willen betalen, terwijl we ook nog onze gigantische overproductie kwijt kunnen. Nederland produceert nl. 10 maal zoveel melk als het zelf in de vorm van melk, yoghurt, vla, boter, kaas, slagroom en babymelkpoeder eet en drinkt.

Als we nu al piepen, weten we wat ons nog te wachten staat. Eten kost geen geld, maar wordt weer wat waard. Dat wilden we toch?

Misschien is de melkpoedersoap eindelijk aanleiding om echt na te gaan denken en hoeven we niet meer via stadstuintjes te ontdekken waar eten vandaan komt en wat emee gebeurt als je even niet goed oplet.

Fotocredits: baby with a bottle, uitsnede, ADD Photography
Dit artikel afdrukken