Culinaire Film: L’ Aile ou la Cuisse

Een film van Cloude Zidi met Michel Fabre en Claude Renoir
Jaartal: 1976
Tijd : 1.45 uur

Louis de Funès speelt in deze film Charles Duchemin, een 60 jarige gastronoom, lid van de Académie française.

Hij wordt in heel Frankrijk aanbeden vanwege zijn bijzondere recepten, zijn culinaire verhalen en zijn kennis van smaak. Hij werk hard aan de jongste uitgave van zijn “Guide Duchemin” de culinaire bijbel van Frankrijk en uiteraard een verwijzing naar de Michelingids. In dit proces wordt hij geholpen door zijn zoon Coluche, die eigenlijk liever bij zijn vrienden in het circus werkt. Circus is zijn ziel en zaligheid, echter weet papa dat nog niet. Papa heeft zich voorgenomen om met pensioen te gaan en maakt alles klaar voor zijn zoon om over te nemen. Hierin wordt uiteraard zijn zoon niet gekend, hij moet het bedrijf overnemen zoals ook papa het heeft overgenomen van zijn grootvader. Binnen dat raamwerk speelt het geheel zich af. Papa is een werkelijke neuroot als het om eten gaat. Hij neemt allerlei reageerbuisjes mee en kleine vernuftige trechtertjes in de binnenkant van zijn colbert om monsters mee te nemen van de maaltijd en de wijn die hij test als hij op pad gaat. Meten is weten is zijn motto en dat doet Chalrles Duchemin in zijn eigen labpratorium.

Hilarisch zijn de verkleedpartijen van Duchemin. Een noodzakelijk maar vermakelijk kwaad, vanwege het feit dat zijn gezicht te bekend is bij culinair Frankrijk. Dat Louis de Funès dit soort scènes volkomen uitspeelt hoeft geen betoog.

Ook zoonlief neemt enkele maaltijden voor zijn rekening omdat de deadline van de gids eraan komt en alles dubbel moet worden gecheckt. Zoonlief laat echter halverwege de maaltijd een collega uit het circus plaats nemen om zelf zijn act te gaan doen in het circus. Papa weet van niks. Het circus reist de eetcaravaan achterna om zo maar te zeggen.

Er komt een kink in de kabel want enkele bedrijven uit de gids van Duchemin dreigen te worden overgenomen door de fasfoodgigant Tricatel die zich in Frankrijk toelegt op de snelle hap. Duchemin vader verafschuwt het bedrijf vanwege de slechte smaak van het eten en omdat hij er ooit ziek van is geworden. Papa vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit . Zoonlief ondekt de voedselfabriek van Tricatel. Samen met zijn zoon breekt hij in en valt van de ene verbazing in de andere. Dit geeft komische beelden van graten die uit een machine rollen en waar een deegachtig goedje omheen gemoduleerd wordt, dat wordt gespoten en gevormd tot een vis, die gevacumeerd en wel uit de machine rolt. Platte plastic groene flappen die tot sla omgetoverd worden in een machine. En ga zo maar door..

In onze tijd zal de film misschien als te langzaam en een beetje flauw worden ervaren, terwijl ik mij heel goed herinner hoe schaterlachend ik hem indertijd heb ervaren.

Het was een duidelijke eerste aanklacht tegen fastfood. Kanp zelfs want nu pas heeft deze boodschap het grote publiek bereikt en werkt Will Jansen aan zijn culinaire almanak.
Het feit dat je fastfood niet kunt tegenhouden laat het einde van de film zien. Een mooi statement van deze 'clair voyance' van die tijd en een tripje memory-lane voor de mensen die hem ook zo ervaren hebben in hun jeugd. De moeite waard om (opnieuw) te bekijken dus!