1 min_1024_617_84_c1.jpg)
Bij een Indiër aan de Zuidlaan lagen van die lange groene peulen in een kist. Ik had ze ook al gezien bij andere Indiërs in Schaarbeek, maar ik was er tot nu toe in een wijde boog omheen gelopen. Er stond ook niet veel uitleg bij. Zelfs geen prijs. En ze zien er ook niet altijd fris uit, met bruine toppen en plekken … Meer trommelstok dan groente.
Deze week moest ik mijn stoute schoenen wel aantrekken, want een huisgenoot had er een portie van gekocht. Ze waren tot dertig centimeter lang en lederachtig buigzaam.
Het blijken peulen te zijn van de Moringa oleifera, een boom van het Indische subcontinent. De moringa, die door botanici in een eigen familie is ingedeeld, wordt tot tien meter hoog en heeft samengestelde bladeren. De boom bloeit heel het jaar door.
Boom met gezondheidsclaims
Deze boom blijkt een bijzonder nuttige plant: bladeren, bloemen en vruchten worden gegeten in curry's, de zaden bevatten een olie (ben olie) die gebruikt wordt in cosmetica, maar even goed in sla. Van de wortels wordt een kruiderij gemaakt die zou smaken als mierikswortel (tegenwoordig gebruikt men liever het modieuze wasabi). Een gom uit de schors heeft ook nog nut in de textielindustrie. Zo'n 'geschenk van God' kan niet anders dan overladen worden met gezondheidsclaims, te veel om op te noemen.
In sommige talen benoemt men de boom als 'mierikswortelboom' of, door de vorm van de vruchtpeulen, 'drumstick tree'.
Vol stugge vezels
Daar stond ik dan met mijn trommelstokken in de keuken. “Ze smaken naar asperges,” las ik ergens. Op het net vond ik recepten, meestal op zijn Indisch, met veel kruiden en specerijen, waarbij ik mij afvraag hoe je ooit nog de fijne smaak van asperges zou herkennen.
Indiërs met nostalgie
Helemaal rijpe peulen zijn bruin en dan is de schil oneetbaar. Maar je kunt er de vruchtjes uithalen, waarvan ik trouwens een apart zakje had gekregen. Ze zien er erg bijzonder uit: een bolletje met een blaadje errond. Ik beet er in een paar en kreeg een sterke smaak van zoet en erg bitter, speekselopwekkend.
Al bij al meer iets voor nostalgische Indiërs, vrees ik.
Dit artikel afdrukken
Het blijken peulen te zijn van de Moringa oleifera, een boom van het Indische subcontinent. De moringa, die door botanici in een eigen familie is ingedeeld, wordt tot tien meter hoog en heeft samengestelde bladeren. De boom bloeit heel het jaar door.
Boom met gezondheidsclaims
Deze boom blijkt een bijzonder nuttige plant: bladeren, bloemen en vruchten worden gegeten in curry's, de zaden bevatten een olie (ben olie) die gebruikt wordt in cosmetica, maar even goed in sla. Van de wortels wordt een kruiderij gemaakt die zou smaken als mierikswortel (tegenwoordig gebruikt men liever het modieuze wasabi). Een gom uit de schors heeft ook nog nut in de textielindustrie. Zo'n 'geschenk van God' kan niet anders dan overladen worden met gezondheidsclaims, te veel om op te noemen.
In sommige talen benoemt men de boom als 'mierikswortelboom' of, door de vorm van de vruchtpeulen, 'drumstick tree'.
Vol stugge vezels
Daar stond ik dan met mijn trommelstokken in de keuken. “Ze smaken naar asperges,” las ik ergens. Op het net vond ik recepten, meestal op zijn Indisch, met veel kruiden en specerijen, waarbij ik mij afvraag hoe je ooit nog de fijne smaak van asperges zou herkennen.
Ik vreesde het ergste en het bleek ook waar: alhoewel met een frisse en groentige smaak, zaten de peulen nog vol stugge vezelsJe hoort ze ook te schillen zoals asperges: de harde vezels weghalen en dan eerst tien minuten koken. Dat deed ik, maar dan niet met kruiden en specerijen. Ik vreesde het ergste en het bleek ook waar: alhoewel met een frisse en groentige smaak, zaten de peulen nog vol stugge vezels. De recepten die je ziet op het net zijn dan ook voor 'jonge' peulen, van zo'n zes à acht centimeter lang. Deze waren véél langer en dus al wat rijper.
Indiërs met nostalgie
Helemaal rijpe peulen zijn bruin en dan is de schil oneetbaar. Maar je kunt er de vruchtjes uithalen, waarvan ik trouwens een apart zakje had gekregen. Ze zien er erg bijzonder uit: een bolletje met een blaadje errond. Ik beet er in een paar en kreeg een sterke smaak van zoet en erg bitter, speekselopwekkend.
Al bij al meer iets voor nostalgische Indiërs, vrees ik.
Nog 5
Je hebt 0 van de 5 kado-artikelen gelezen.
Op 10 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 10 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_480_289_84_s_c1.jpg)
_480_289_84_s_c1.jpg)
.jpg){kind=link}
Kijk Nick, daar is google nou voor, want ik heb het over een JAPANSE mispel. Dat is idd HEEL wat anders dan een gewone mispel, die kun je vers eten dat ie nog stevig is en dan wat zuur kan zijn maar heel sappig, of langer door laten rijpen dat ie zoeter wordt, maar minder sappig. Hij kan ook loquat japanse mispel heten.
Op deze foto zie je de rijpere variant. Ik hoop tenminste dat mijn linkjes het zo doen.........ze doen het. al die vlekken proef je niks van, bij een appel zou je een vieze smaak hebben.
Echtgenoot en ik doen altijd 'wedstrijdje' wie de meeste pitten erin hebben zitten, die kunnen varieren van 1 tot wel 8.
Kijk Astrid, "a little knowledge is dangerous", zoals de Britten zeggen.
Een mispel, (Mespilus germanica) is een fruit dat bij ons werd aangeplant door de Romeinen, verwant met de appel .
Wat jij vermeldt, de "yeni dunya", is geen msipel maar een loquat, Eriobotrya japonica, iets helemaal anders, maar die door het Frans en het Spaans zijn verward met "onze" mispel. Maar er is geen vergelijking in gebruik of smaak. Maar in veel boekjes doen ze alsof je ze moet behandelen als mispels. Niet dus.
Niet perse het klaarmaken Nick, maar alleen al de naam en prijs vragen is toch normaal? Dat bedoel ik, als je iets nieuws ziet, gewoon even vragen hoe het heet. Google is daarna je vriend
Zo kwam ik er enkele jaren geleden achter dat een mooie oranje vrucht die zurig is als die vers is en zoeter wordt naarmate die rijpt en rimpelig wordt, Yeni Dunya heet, wat in het Turks Nieuwe Wereld betekent en de vruch bij ons Japanse Mispel heet. Gewoon door de naam te vragen en thuis even googelen.
En ze zijn heerlijk, vooral als ze nog zurig, ofwel vers, zijn, dan zit er het meeste sap in. Ik zit nu al weer te wachten tot maart wanneer ze weer verkrijgbaar zijn.
Astrid, ik wordt al veertig jaar met mijn neus gedrukt op voedsel dat ik niet ken, al sinds ik ging wonen in Paramaribo. Ik heb nu ook al vijfentwintig jaar een carrière gemaakt door te schrijven over eten dat ik zo heb leren kennen. Zo weet ik ook dat de verkopers (die meestal mannen zijn) meestal geen idee hebben hoe je dat klaar maakt. Dat is de wereld van de vrouwen.. Maar die zijn heel vaak moeilijk aanspreekbaar.
Verder vinden mensen, die vertrouwd zijn met het klaarmaken van zo'n ingrediënten, de bereiding van hun eigen voedsel "gewoon". Wanneer je dus vraagt : "hoe maak je dat klaar", komt het antwoord: "O, gewoon" (een surinaamse zal zeggen: "uitje, blokje, tomaatjes en dan droog bakken") daarom zijn kookboeken, geschreven door buitenstaanders, meestal leerzamer dan door mensen die niet begrijpen wat jouw probleem is met pomtayer, wit maïsmeel, droge rupsen of pondu. Iedereen weet toch hoe je dat klaarmaakt. Niet?
Ervaring, noemen ze dat.
Als ik bij het Turkse winkeltje kom en ik zie daar iets liggen wat ik niet ken en graag wil weten dan vraag ik het gewoon aan die mensen. Ipv zoeken naar prijzen en uitleg en wijde boog eromheen lopen had je dat toch ook al meteen kunnen doen? Die eerste inleiding klinkt echt als 'wat een boer niet kent...'
Niettemin is het altijd goed om daarna ook even op internet te zoeken naar Nederlandse naam, smaak, recepten enz.