Okersoep is een reis door de wereld van Afrika en de diaspora van de Afrikanen. Okers zijn hier makkelijk te krijgen, en van goede kwaliteit ook nog.

Sub-Saharaanse diaspora winkels
Er zijn hier steeds meer winkels voor klanten uit de ‘Sub-Saharaanse diaspora’, zoals dat zo mooi klinkt. Vluchtelingen uit Afrika, dus. Die winkels worden zelden gerund door Afrikanen zelf. Het zijn bijna altijd Indiërs, oorspronkelijk uit India of Pakistan, die achter de toog staan. Ze stallen hun groente en fruit buiten de vitrine uit, op straat.

Het is omdat okers er altijd zo beeldig bij liggen dat ik er nu en dan eens koop
Maniok ligt er te krullen in bakken, yam oogt nog aardser dan maniok en is vaak wormstekig, ook van kookbananen geloof je al niet meer dat ze eetbaar zijn, met al die zwarte vlekken. Maar wie daartussen liggen te glunderen, dat zijn de okers. Okra’s heten ze in de meeste boeken, maar ik prefereer de Suri-Nederlandse naam oker.

Gombo hoor je ook wel eens, op de Franse Antillen en in de bayous van Louisiana. Wetenschappelijk heten ze Abelmoschus esculentus en van oorsprong komen ze uit Afrika. Naar Amerika kwamen ze met de slaven mee.

Mooi
Het is omdat okers er altijd zo beeldig bij liggen dat ik er nu en dan eens koop. Frisgroen en viltig van huid zijn ze vijfkantig, iets tussen een groene chilipeper en een snijboon in. Martine, mijn Afrikaanse raadgeefster, verklaarde verwonderd: “In Gabon of Togo liggen ze er nooit zo mooi bij als hier in Brussel!”

Het is alsof ze ergens speciaal worden gekweekt voor export naar Matonge en Kuregem.

Slijm
Okers hebben een oprechte groentesmaak zoals sperziebonen, maar daarbij een karakteristiek die vooral de planten van de Kaasjeskruidfamilie (Malvaceae) bezitten: ze scheiden slijm af. Gek, op alle Amerikaanse pagina’s over okers geven ze tips om ‘gumbo’s’ niet te laten slijmen (hard koken, roosteren ...), maar dat slijmen is nu net de essentie van okers in de keuken. Het is alsof je zou proberen tomaten hun rode kleur te doen verliezen.

Afrikaanse sausen om gegeten te worden bij rijst, gierst of maïspap bevatten al eens okers, om het geheel smeuïg te maken
Dat slijm heet in apothekerstaal mucilage. Het is een mengsel van glycoproteïnen dat in ons lichaam ook wordt afgescheiden. Slijmen die wij produceren in de hoest zijn niet zozeer afvalstoffen, maar een stof die irritaties moet compenseren en schadelijke stoffen uitdrijven. Daarom is thee van malva (heemst) al eeuwen een geliefd middeltje tegen hoest.

Binden
In de keuken bindt dit plantenslijm sausen en soepen. Afrikaanse sausen om gegeten te worden bij rijst, gierst of maïspap bevatten al eens okers, om het geheel smeuïg te maken.
Ik leerde okers kennen in de Surinaamse okersoep: okra bravu.

Maaltijdsoep
Kook een kip in twee liter water tot bouillon. Doe er vanaf het begin gehakte ajuin, een zestal pimentkorrels (lontaï, piment de la Jamaïque), zwarte peper, laurierblad en wat selder bij. Als na anderhalf uur de bouillon niet sterk genoeg is, voeg er dan wat blokjes bij. Haal daarna de kip uit de bouillon en neem wat kippenvlees eraf, voor in de soep. Doe dan nieuwe groente in het nat.

In Suriname gebruiken ze tajerblad, maar dat is hier niet te vinden, spinazie moet het maar doen. Doe er ook nog gerookte vis bij, je vindt ze ook in de Afrikaanse winkel, zo niet een kipper, bijvoorbeeld, in handige stukjes verdeeld!

Ook een pittig chilipepertje hoort erbij, niet opengesneden (tenzij je de soep erg heet lust). laat nog een kwartiertje koken. Tenslotte zet je het vuur erg laag en voeg je er in schijfjes gesneden okers aan toe. Laat heel zacht trekken tot de okers gaar zijn en hun bindende werk hebben gedaan. Dit kan een maaltijdsoep worden, opgediend met rijst of met tomtom van banaan. Hiervoor kook je enkele kookbananen gaar in water zoals aardappelen en prak je die tot puree. Die puree dien je op naast de soep, of je rolt er ballen van die in de soep worden opgediend. Smakelijk.
Dit artikel afdrukken