1 min
Jongste nieuws over Stapel en de Vonk-affaire. Stapel heeft meer vervalst dan ooit eerder iemand in de wetenschap flikte. Let wel: in de zachte wetenschap. Daar kun je dat langer volhouden.
De hoeveelheid uit de duim gezogen publicaties maakt het pas echt dramatisch. In de sociale psychologie, wat dat ook zijn mag, o wat mis ik Jan Blokker, controleert niemand iemand.
Heer Stapel is mijn held. Hij ontmastert een hele beroepsgroep. Niemand in zijn 'wetenschap' nam de moeite om ook maar iets te controleren.
Waarom er nog eens op terug komen op Foodlog?
Om Roos Vonk.
En om Wakker Dier.
De universiteit van Wageningen wordt terecht in zijn hemd gezet door Wakker Dier om een stompzinnig persbericht over de vermeende gezondheid van melk.
Roos Vonk, ex Wakker Dier, heeft het veel bonter gemaakt dan Wageningen, maar mag in de slaapzak van Wakker Dier blijven liggen. Het lijkt er op dat Wakker Dier de aandacht probeert af te wenden van Vonk, die zelf een misleidend persbericht schreef dat nooit geschreven had mogen worden. In Wageningen, was het een stommeling van de pr die een onderzoeksresultaat volkomen verkeerd interpreteerde, maar wel was er onderzoek geweest en wel kon je daar conclusies uit putten die je bevallen.
Dat deed Vonk ook uit onderzoek waar ze niets van wist (want het was nooit gedaan).
En wij, consumenten, hebben weer eens het nakijken. Genaaid door Vonk, verneukt door Wageningen en door Wakker Dier voor achterlijk gehouden.
fotocredits: Joris Buijs
Dit artikel afdrukken
Heer Stapel is mijn held. Hij ontmastert een hele beroepsgroep. Niemand in zijn 'wetenschap' nam de moeite om ook maar iets te controleren.
Waarom er nog eens op terug komen op Foodlog?
Om Roos Vonk.
En om Wakker Dier.
De universiteit van Wageningen wordt terecht in zijn hemd gezet door Wakker Dier om een stompzinnig persbericht over de vermeende gezondheid van melk.
Roos Vonk, ex Wakker Dier, heeft het veel bonter gemaakt dan Wageningen, maar mag in de slaapzak van Wakker Dier blijven liggen. Het lijkt er op dat Wakker Dier de aandacht probeert af te wenden van Vonk, die zelf een misleidend persbericht schreef dat nooit geschreven had mogen worden. In Wageningen, was het een stommeling van de pr die een onderzoeksresultaat volkomen verkeerd interpreteerde, maar wel was er onderzoek geweest en wel kon je daar conclusies uit putten die je bevallen.
Dat deed Vonk ook uit onderzoek waar ze niets van wist (want het was nooit gedaan).
En wij, consumenten, hebben weer eens het nakijken. Genaaid door Vonk, verneukt door Wageningen en door Wakker Dier voor achterlijk gehouden.
fotocredits: Joris Buijs
Nog 5
Je hebt 0 van de 5 kado-artikelen gelezen.
Op 10 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 10 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
_480_289_84_s_c1.jpg)
In het academische ziekenhuis waar ik werkzaam ben krijgt de vakgroep geen cent van het geld dat een promotie opbrengt. Dat verhaal van Pekelharing klopt dus zeker niet in het algemeen.
Er zijn zeker onderzoekers die promoveren om hun carrièrekansen te vergroten maar dat lijkt me geen groot probleem. De kwaliteitseisen veranderen niet.
De Stapelcase is exceptioneel, ik zie dat in de echte wetenschap niet snel gebeuren. Er wordt natuurlijk veel flauwekul gepubliceerd maar dat zijn meestal geen bewuste leugens.
Lees dit artikel eens, een aanrader.
Ook voor Melchior, maar die kent het vast al.
Dick, het peer-review systeem is niet waterdicht maar wel een goede zeef om veel onzin te weren. De meeste redelijke tijdschriften wijzen rond de 80-90% van de aangeboden artikelen af op basis van gebrek aan kwaliteit of originaliteit. Bij ontdekte fraude (plagiaat of (zeldzaam) falsificering van onderzoeksgegevens) worden de de bewuste artikelen teruggetrokken en gemerkt in alle zoeksystemen. Daarna wordt de werkgever van de onderzoeker(s) ingelicht. In de meeste gevallen komt een betrokken onderzoeker nooit meer terug in de wetenschap (hoewel een stukje over Peper, Diekstra, Oudkerk etc in de NRC van afgelopen zaterdag anders suggereert; daarin worden echt appels met peren vergeleken).
Jonge onderzoekers (aio's; die het overgrote merendeel van het wetenschappelijk werk op universiteiten doen) werken zich een paar slagen in de rondte voor een bijna minimum salaris dus gemotiveerd voor de wetenschap zijn ze bijna altijd.
Mijns inziens zijn de echte problemen de (commerciële) financiers van onderzoek (die waar voor hun geld willen), de PR machines van universiteiten die sturen op maximale persbelangstelling (dus spectaculaire resultaten) en media die graag opzienbare nieuwtjes brengen.
Overheidsfinanciering van onderzoek gaat meestal via NWO die daar gedegen toetsing op heeft en (middels peer-review) onderzoek beoordeelt op kwaliteit en niet op uitkomst. Het meeste onderzoek bestaat uit het eindeloos falsificeren van hypothesen en die in het merendeel van de gevallen verwerpen. Als je geluk hebt vindt je misschien een paar keer in je carriëre echt iets nieuws maar dan moet je dat wel dertig of veertig jaar volhouden. Dat het systeem rot is klopt niet. Wat er niet aan klopt kan redelijk makkelijk gerepareerd worden (strenger monitoren bij 3e geldstroom financiering en een beter PR beleid van universiteiten; onderzoekers leren omgaan met druk). Wat ook echt moet is het herwaarderen van het zelf verzamelen van onderzoeksgegevens door jonge onderzoekers. Als een promovendus drie jaar practisch werk doet en alleen het laatste jaar toekomt aan een handjevol publicaties is dat in principe prima. Het eindeloos publiceren van resultaten uit analyses van daar niet voor opgezette tweedehandse studies moet worden vermeden.
Jaap en Jurgen, Pieter Pekelharing stelt in een ander draadje over ditzelfde onderwerp dat bladen de wetenschap reinigen en dat jonge onderzoekers niet op een baantje maar op onderzoek uit moeten zijn. Eens?
Ik heb nergens noblesse als bij creatieve drang behorend willen impliceren. Speer was zeker een kunstenaar. Zijn baas ook, een mislukte zelfs. Maar laten we die hier allemaal buiten houden aub.
Dick@
Met je eens, met volgende kanttekening:
“Het zijn mensen die wat willen maken(*).”
Dat is niet per definitie nobel, en geen bewijs van kunstenaarschap.
Zeker niet in het maatschappelijk vlak. Was Goering een kunstenaar ?
We hebben het bij Stapel en zijn wetenschapsconcubine Vonk 100% over een uiterst dubieuze manipulatie, die door bepaalde stromingen (ik mag daar hier van sommigen geen referentie meer aan geven) als acceptabel geacht wordt ‘op weg’ naar een (*) ’maak'-bare maatschappij, die niet gebaseerd is op democratische beginselen maar op de dwangneurose “der Mensch soll grün fressen”.