Peter Attia is een arts die diabetes kreeg na zijn co-schappen. In die tijd zette hij een zwaar obese vrouw een been af. Dat deed hij goed, maar met walging voor haar als persoon.
De vrouw had immers helemaal niet zo dik hoeven worden en had haar suikerziekte en het afzetten van haar been kunnen vermijden door minder te eten en meer te bewegen. Right?
Peter Attia vertelt over het traject tussen toen en nu; af en toe met een brok in de keel. Attia is een van de aanhangers van de gedachte dat diabetes niet gevolg is van teveel eten, maar van het verkeerde eten. We worden niet suikerziek - resistent voor de insuline die ons calorieën zou moeten laten verbanden - omdat we te dik zijn. Ook dunne mensen blijken nl. diabeet en worden daardoor obees in plaats van omgekeerd. Er zijn ook dikke mensen die wel zwaar, maar niet suikerziek zijn.
Dat begreep hij in zijn jonge jaren nog niet. Tijdens zijn co-schappen zette hij een been af bij de dikke vrouw, die hij daarna niet meer uit zijn hoofd heeft kunnen zetten. Hij hielp haar, maar vond haar eigenlijk een onverantwoordelijk dik vies mens. Later bleek hij zelf niet meer goed bij zijn energievoorraad te kunnen. Hij bleek diabeet en werd dik. Dat zette hem aan het denken. Niet alleen over hoe hem dat nou toch had kunnen gebeuren, maar ook over zijn houding tegen zijn patiënte van jaren daarvoor.
Attia vertelt dat hij denkt dat een overdaad aan glucose en niet zozeer overdadig eten ervoor zorgt dat ons systeem op hol slaat. Hij vertelt ook dat hij die theorie samen met mensen die heel andere theorieen aanhangt verder ontwikkelt. Hij en zijn collega's hebben geen dogma's of vastgeroeste ideeën. Ze willen de best mogelijke waarheidsvinding de ruimte geven. En onderwijl snikt hij: het gaat erom dat we mensen moeten kunnen helpen die er echt niets aan kunnen doen dat ze te dik zijn geworden.
De snik ziet er echt uit en voelt echt. Het verhaal over waarheidsvinding is indrukwekkend: stop de stammenstrijden en gebruik die om tot de beste theorieën te komen en test die.
Fotocredits: still uit Peter Attia's TED video
Dit artikel afdrukken
Peter Attia vertelt over het traject tussen toen en nu; af en toe met een brok in de keel. Attia is een van de aanhangers van de gedachte dat diabetes niet gevolg is van teveel eten, maar van het verkeerde eten. We worden niet suikerziek - resistent voor de insuline die ons calorieën zou moeten laten verbanden - omdat we te dik zijn. Ook dunne mensen blijken nl. diabeet en worden daardoor obees in plaats van omgekeerd. Er zijn ook dikke mensen die wel zwaar, maar niet suikerziek zijn.
Dat begreep hij in zijn jonge jaren nog niet. Tijdens zijn co-schappen zette hij een been af bij de dikke vrouw, die hij daarna niet meer uit zijn hoofd heeft kunnen zetten. Hij hielp haar, maar vond haar eigenlijk een onverantwoordelijk dik vies mens. Later bleek hij zelf niet meer goed bij zijn energievoorraad te kunnen. Hij bleek diabeet en werd dik. Dat zette hem aan het denken. Niet alleen over hoe hem dat nou toch had kunnen gebeuren, maar ook over zijn houding tegen zijn patiënte van jaren daarvoor.
Attia vertelt dat hij denkt dat een overdaad aan glucose en niet zozeer overdadig eten ervoor zorgt dat ons systeem op hol slaat. Hij vertelt ook dat hij die theorie samen met mensen die heel andere theorieen aanhangt verder ontwikkelt. Hij en zijn collega's hebben geen dogma's of vastgeroeste ideeën. Ze willen de best mogelijke waarheidsvinding de ruimte geven. En onderwijl snikt hij: het gaat erom dat we mensen moeten kunnen helpen die er echt niets aan kunnen doen dat ze te dik zijn geworden.
De snik ziet er echt uit en voelt echt. Het verhaal over waarheidsvinding is indrukwekkend: stop de stammenstrijden en gebruik die om tot de beste theorieën te komen en test die.
Fotocredits: still uit Peter Attia's TED video
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Goeiemorgen! Ik schrok even.
Tijdens zijn co-schappen zette hij een been af bij een dikke vrouw?
Incorrect. Hier staat iemand te vertellen dat hij als assistent chirurgie niet een been, maar een voet afzette. Co-assistenten zijn nog geen arts, en zetten niet zelfstandig benen af.
Een surgical resident is een assistent chirurgie, een arts die zich aan het specialiseren is in chirurgie. Interessant verhaal overigens.
Klopt de rest van het verhaal wel?
... dat ga ik dan ook denken, Dick.
Een bekentenis dan: ik was voor dit bericht de redacteur van dienst. Ik vond het een Actueeltje (dus een stuk bij het nieuws) vanwege de discussie over kwaks en ruimte voor een accountable experimentele medische praktijk die gisteren woest losging, maar tot weinig opening leidde.
Ik zag en hoorde de voet. Schreef been, wist dat ik me vergiste maar liet het staan. Bewust en expres. Ik lag later en bed en overwoog op te staan en het toch te corrigeren. En opnieuw deed ik het niet. Het was niet eens om te testen of mensen de video hebben gezien voor ze reageren. En ergens ook wel.
Wat mij in deze video raakt is het beroep dat Peter Attia doet op waarheidsvinding op de meest rigoureuze manier, mét heel verschillend denkende stammen, maar zonder de eis dat die anderen gaan denken zoals jij. Juist niet zelfs. Dat is precies de kern van wat er gisteren misging. Ik ontving een mail van een regulier arts die breed en open denkt. Ook hij was teleurgesteld dat het daar alweer op uitliep.
En nogmaals: ik weet niet waarom ik het intuitief deed. Om het te hebben over maken van fouten, misschien? En te laten zien dat ongelijk niet erg is? Mogelijk. Ik kan mijn afwegingen bijna niet meer uit elkaar houden.
En dan vergeet ik nog iets te zeggen. Iets dat het afgelopen jaar naar aanleiding van discussies hier over de status van kennis in de voedingsleer vaak naar boven is gekomen in gesprekken met deskundigen uit de medische hoek en de voedingsleer. Attia zegt in deze speech nog iets behartenswaardigs: mensen moeten behandeld worden en dat moet goed gebeuren als blijkt dat onze geaccepteerde kennis niet goed genoeg werkt, cq. er betere methoden moeten zijn (zie Attia over de blauwe plekken en de tafel). Medici en voedingsdeskundigen hebben naast een academische taak immers de taak mensen te helpen en te zoeken naar betere manieren.
Veel directer dan in de natuurkunde staat dat veel complexere vak (met minder bewijsbare kennis en een grotere afhankelijkheid van praktijkkennis en zelfs intuïtie, 'emince') in dienst van mensen; de waarheid is vreselijk belangrijk, maar net wat minder dan wat werkt.