Fotocredits: 'Dieetboeken', uitsnede,
pinterest
FlashMartijn Katan is niet jaloers
Nee, hij is niet jaloers op de bestsellerauteurs die miljoenen verdienen aan hun voedingsboeken. Hij is al blij met de artsen en diëtisten die zijn boeken raadplegen, maar vooral misnoegd dat "zoveel miljoenen mensen bezwijken voor de illusies die bestsellerauteurs ze voorspiegelen," zegt Martijn Katan in zijn column in de NRC.
Geholpen door de Amerikaan Chris MacAskill doet hij vervolgens uit de doeken waarom het ene dieetboek een bestseller wordt en het andere al snel naar de ramsj verdwijnt.
Het geheim? Spanning en emotie, een schurk (vet, koolhydraten) en een ideale oplossing (zonder moeite afvallen). Waarbij met de feiten - voor zover die vastgesteld zijn - gemakkelijk een handje wordt gelicht. Neem het mediterrane dieet, dat behoorlijk onderbouwd is en ook door 'echte voedingswetenschappers' wordt onderschreven. Katan: "Het roept associaties op met groenten, fruit, rode wijn, vis, olijfolie, wuivende palmen en krasse tachtigjarige mannetjes die triktrak spelen op het dorpsplein."
Maar, zegt Katan, groenten eten is helemaal geen mediterrane uitvinding. "Middelbare mannen in Zutphen aten vroeger meer groenten dan mannen in Italië of Griekenland." En tegenwoordig hoort een handje noten er ook al bij. Droogjes merkt hij op: "Nederlanders eten nu al per persoon meer amandelen dan wie ook ter wereld en meer walnoten en cashews dan Spanjaarden, Italianen of Grieken."
Alle diëten zijn bedrog, lijkt Katan te willen zeggen. Wat we wel weten of mogen geloven, blijft net zo'n mysterie als de beroemde leugenaarsparadox: als het barst van de voedingsleugens, wat weet Katan dan wel beter?
