1 min
In een blad voor levensmiddelenmakers- en verkopers troffen we een tekst aan die ons opviel. Het kopje luidt 'Scholierenassortiment'. Het bleek heel wat anders dan gezonde appeltjes en tomaatjes in de schoolkantine.
Het bleek ook niets te maken te hebben met de Nederlandse versie van het Franse EPODE-programma dat jeugdobesitas bestrijdt door in de omgeving van scholen de verkeerde eetverleiders - zoals snoepautomaten en snackkramen - weg te halen. In Nederland heet dat programma JOGG. Onlangs verscheen zelfs de eerste publicatie over de successen daarvan. Maar daar ging het dus niet over. Lees wat een Nederlandse supermarktondernemer die zijn zaak in de buurt van een school heeft doet om zijn omzetdoelstellingen te halen:
Scholierenassortiment
De Spar aan de Lindenlaan* voerde aanpassingen door in het assortiment vanwege de onmiddellijke nabijheid van een middelbare school. Blikjes fris en gekoelde dranken kregen volop de ruimte. Scholieren worden bij de kassa verleid met impulsartikelen als zakjes chips. Een noodzakelijke zet was de aankoop van een tweede oven. Pietersen*: "De frikadellenbroodjes zijn hier niet aan te slepen. Bovendien is één oven niet handig als je stokbrood wilt afbakken wanneer tegelijkertijd de hamkaascroissants in de oven moeten."
Dat heet nou dweilen met de kraan open. En het staat open en bloot in een blaadje voor ondernemers. Geen uitgever of collega die zich eraan stoort, want de naam circuleert al langer in de vakpers. Supers hebben het al moeilijk zat en iedere euro is er eentje.
Willen we dat begrijpen of toch maar niet?
In de NY Times schreef Mark Bittman onlangs:
How in the name of the founding fathers can we justify feeding kids healthy food, while at the same time — and in the same place — encouraging them to eat junk?
* De straatnaam is onherkenbaar gemaakt. De naam van de ondernemer is gefingeerd. Het gaat wel om een SPAR-winkel.
Fotocredits: Abhisek Sarda
Dit artikel afdrukken
Scholierenassortiment
De Spar aan de Lindenlaan* voerde aanpassingen door in het assortiment vanwege de onmiddellijke nabijheid van een middelbare school. Blikjes fris en gekoelde dranken kregen volop de ruimte. Scholieren worden bij de kassa verleid met impulsartikelen als zakjes chips. Een noodzakelijke zet was de aankoop van een tweede oven. Pietersen*: "De frikadellenbroodjes zijn hier niet aan te slepen. Bovendien is één oven niet handig als je stokbrood wilt afbakken wanneer tegelijkertijd de hamkaascroissants in de oven moeten."
Dat heet nou dweilen met de kraan open. En het staat open en bloot in een blaadje voor ondernemers. Geen uitgever of collega die zich eraan stoort, want de naam circuleert al langer in de vakpers. Supers hebben het al moeilijk zat en iedere euro is er eentje.
Willen we dat begrijpen of toch maar niet?
In de NY Times schreef Mark Bittman onlangs:
How in the name of the founding fathers can we justify feeding kids healthy food, while at the same time — and in the same place — encouraging them to eat junk?
* De straatnaam is onherkenbaar gemaakt. De naam van de ondernemer is gefingeerd. Het gaat wel om een SPAR-winkel.
Fotocredits: Abhisek Sarda
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Triest.
Maar wie durft deze kleine supermarktondernemer iets kwalijk te nemen?
(Of is de naam van de supermarktformule ook gefingeerd en gaat het in werkelijkheid om een Jumbo of AH en verandert dit de zaak?)
Ik kijk uit naar een goede discussie over verantwoordelijkheden (ouders, scholier, school, kantinebeheerders, supermarktondernemers en pomphouders?) en hoe al dan niet wenselijk gedrag te beïnvloeden (stimuleren, belonen, ontmoedigen, bestraffen?).
Wij gingen vroeger naar een speciaal snoepwinkeltje van een mevrouw die haar garage had omgebouwd tot snoepwinkeltje. Slime dama. Je moet sterk in je schoenen staan om dit financiele voordeel niet te benutten. Immers zal de ondernemer zeggen: de ouders zijn de opvoeders. En daar zit ook wel wat in. Wij hebben ons kind zonder veel snoep opgevoed en dat scheelt heel veel. De snoepzakken van school (en dat ergert mij meer dan de ondernemer) gingen bij ons tudeledoki de vuilbak in. Hij vindt het ook niet lekker meer.
Tja, lastige kwestie. Begrijpelijk vanuit het gezichtspunt van de winkelier, want waarom zou hij/zij zich verantwoordelijk voelen voor de voedselkeuze van scholieren? Hij/zij jaagt zijn eigen verantwoordelijkheid na, namelijk winstmaximalisatie. Naar mijn mening is de enige manier om deze situaties aan te pakken door middel van regulatie en regelgeving. In veel wetenschappelijke literatuur die ik het afgelopen jaar heb doorgespit voor mijn PhD klinkt éénzelfde sentiment door.
Ach, is het niet van alle tijden? In mijn middelbare schooltijd was er ook een buurtbewoner die een clandestien snoepwinkeltje in zijn schuurtje dreef. Gezond eten deden we wel weer thuis :)
Colin, dan ken je vast ook EPODE/JOGG. Dat is een alternatief voor de overheid: mensen die hun verantwoordelijkheid nemen, zorgen ervoor dat de omgeving opvoedt door niet voortdurend de verkeerde prikkels uit te stralen. In antwoord op het punt van Marc: dan is het wel lullig als een ondernemer doorgaat met die verkeerde prikkels (wat niet het geval is in het geval van Pietersen, voor zover ik dat kan nagaan).
Het zorgt voor wat anders: safe zones. Daar moet je dan als ondernemer maar weg wezen, cq. je formule aanpassen: in plaats van 'gewoon' schoolfruit echt lekker en verrassend spul.