U bent het nl. als u denkt dat goed eten vers is en zelf klaargemaakt.
Luddieten ontlenen hun naam aan hun 18e eeuwse voorman Ned Ludd. Zijn volgers waren lieden die het liever zonder techniek deden en de Industriële Revolutie wilden terugdraaien. Handwerk zou beter zijn. Veel natuurlijker. Het zou menselijk zijn en een betere maatschappij opleveren.
Het klinkt heel vertrouwd en typisch vroeg 21e eeuws. De moderne hippe Luddiet weet niet dat hij zo ouderwets is als de pest en realiseert zich niet dat mensen sinds ze stopten met jagen dankzij steeds meer technologie eindelijk romantici konden worden. Dat zeggen de niet-Luddieten.
De media zijn luddiet en wij dus ook: eten moet vers en slow zijn, anders is het eigenlijk niet goed. Of bent u ontsnapt aan de greep der beïnvloeding en heeft u een originele mening?
Gisteren stuurde Nick Trachet me een tekst van Rachel Laudan, de auteur van de Gastronomica Reader. Laudan rekent af met het 200 jaar geleden ook populaire natuurlijkheidsactivisme.
Er staan woorden in haar tekst in die je niet van een culinair schrijfster zou verwachten. Misschien zou je de hele tekst wel niet verwachten.
Zou u mij een ongelofelijk plezier willen doen en haar stuk (het zijn een paar pagina's, maar zeer de moeite waard) of de regels in de volgende kolom lezen en aangeven wat er voor gevoelens in uw hoofd opkomen?
If we assume that good food maps neatly onto old or slow or homemade food, we miss the fact that lots of industrial foods are better. Certainly no one with a grindstone will ever produce chocolate as suave as that produced by conching in a machine for 72 hours. And let us not forget that the current popularity of Italian food owes much to two convenience foods that even purists love, factory pasta and canned tomatoes. Far from fleeing them, we should be clamoring for more high-quality industrial foods.
Nostalgia is not what we need. What we need is an ethos that comes to terms with contemporary, industrialized food, not one that dismisses it; an ethos that opens choices for everyone, not one that closes them for many so that a few may enjoy their labor; and an ethos that does not prejudge, but decides case by case when natural is preferable to processed, fresh to preserved, old to new, slow to fast, artisanal to industrial. Such an ethos, and not a timorous Luddism, is what will impel us to create the matchless modern cuisines appropriate to our time.
U weet het toch wel hè, 2010 is het jaar van het conservenBIcentennium?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
De luddieten gingen ook met bijlen de weefmachines te lijf, ik zie een foodluddiet niet direct de conservenfabriek bestormen. Volgens mij willen foodluddieten het beste van beide werelden: én de zegeningen van vers en natuurlijk eten én de geneugten van de moderne voedingsmiddelenindustrie. Wat ze vooral willen is misschien wel: zeggenschap erover en kunnen kiezen.
Ik denk dat we er aan moeten gaan wennen dat we leven in parallelle werelden, die niet tegenover elkaar staan, maar naast elkaar: fossiele energie en windenergie. Grootschalige landbouw en kleinschalig. Biologisch en conventioneel. Vers voedsel en processed. Links en rechts. Virtueel en real life. Weblogs en kranten. Niet of/of, maar en/en.
En voor degen die niet het hele stukken willen of gaan lezen (het is echt erg aardig) hierbij de laatste alinea:
Culinary Luddites are right, though, about two important things: We need to know how to prepare good food, and we need a culinary ethos. As far as good food goes, they?ve done us all a service by teaching us how to use the bounty delivered to us by (ironically) the global economy. Their ethos, though, is another matter. Were we able to turn back the clock, as they urge, most of us would be toiling all day in the fields or the kitchen; many of us would be starving.
Nostalgia is not what we need. What we need is an ethos that comes to terms with contemporary, industrialized food, not one that dismisses it; an ethos that opens choices for everyone, not one that closes them for many so that a few may enjoy their labor; and an ethos that does not prejudge, but decides case by case when natural is preferable to processed, fresh to preserved, old to new, slow to fast, artisanal to industrial. Such an ethos, and not a timorous Luddism, is what will impel us to create the matchless modern cuisines appropriate to our time.
Parallelle werelden dus ;-)
Het begon leuk, maar vond het stuk uiteindelijk een beetje tegen vallen. Enige wat ze zegt is "vroeger was het helemaal niet beter". Ik vind dat nogal voor de hand liggen en dus haar onderbouwing super langdradig.
Zoals het luddisme tegen alle techniek is, dat snapt bijna iedereen wel, dat dat onzinnig zwart-wit is. En dus wordt het een saai, zalvend stuk. Iedereen fijn instemmend knikken. Op die paar maffe luddieten na. Ik denk dat zelfs Willem zich erin kan vinden.
Ach, Robin, hoe aardig je waarschijnlijk in het echt bent en hoe goed in koken, ik kan je moeilijk betrappen op potentie om goed te lezen. Als je denkt dat vraagtekens zetten bij ongenuanceerde meningen wijst op affectie met Ludditten, zit je er heel aardig naast!
Overigens, het zou wel goed zijn de beweegredenen van Ned Ludd mee te nemen in de oordelen over dit soort bewegingen: in beginsel vol (subjectieve) goede bedoelingen.