1 min
Onder de golven van de oceanen dreigt een potentiële massa-extinctie. Dat ontdekten de aardwetenschappers Justin Penn en Curtis Deutsch van Princeton University. Zij bouwden een computermodel gebaseerd op massale uitstervingen in het verleden en voorspellen daarmee dat ongeveer een derde van alle zeedieren binnen 300 jaar gaat verdwijnen, als we de uitstoot van broeikasgassen niet onder controle krijgen.
De oceanen hebben tot op heden een derde van de door de mens veroorzaakte CO2-stijging geabsorbeerd en 90% van de daardoor veroorzaakte opwarming. Vorig jaar bevatten de oceanen meer warmte-energie dan in de 60 jaar dat er gemeten wordt. Maar warmer water kan minder zuurstof bevatten én in warmer water versnellen de stofwisselingsprocessen van mariene organismen, waardoor ze meer zuurstof nodig hebben. Dat pakt dubbel slecht uit, want inmiddels bevatten de oceanen, die één zestigste van de hoeveelheid zuurstof in de atmosfeer bevatten, al 2% minder zuurstof dan 50 jaar geleden. Naarmate de temperatuur wereldwijd stijgt, neemt dat reservoir nog verder af.
Beide factoren hebben tot gevolg dat veel diersoorten, als ze dat tenminste kunnen, koeler water opzoeken. Dat leidt tot lokale 'extirpaties', lokaal uitsterven van allerlei soorten. Volgens Penn en Deutsch, die hun 'landmark study' publiceerden in Science, betekent iedere graad opwarming 10% meer extirpaties. "Desoxygenatie vormt een van de grootste klimaatbedreigingen voor het mariene leven," zegt Deutsch, een van de co-auteurs van de studie, in The Washington Post. "De meeste soorten zijn in staat wat extra energie te verbruiken om hogere temperaturen het hoofd te bieden of zich aan te passen aan de stijgende zuurgraad. Maar aan meer zuurstof komen is voor geen enkel organisme haalbaar. Ze zitten gewoon soort van vast."
De meeste dieren zijn niet opgewassen tegen een verlies van meer dan 50% van hun habitat. In het worst-case scenario dat de onderzoekers met hun model simuleerden, zou het uiteindelijk verlies onder de zeespiegel vergelijkbaar zijn met de 5 ergste massa-extincties in de geschiedenis van de aarde.
Angst geeft kracht
In die zin zijn mariene diersoorten te vergelijken met de beroemde 'kanarie in de mijn', die mensen alert maken op onzichtbare gevaren (in het geval van de kanarie, de aanwezigheid van mijngas waardoor de kanarie het loodje legt). Het onzichtbare gevaar van CO2-opstapeling en zuurstofverlies in de oceanen bedreigt ook onze kansen op overleving. En als we in actie komen door het gebruik van fossiele brandstoffen terug te dringen en aangetaste ecosystemen te herstellen, komt ook het best case scenario in zicht. Dan kan het potentiële uitsterven met 70% worden teruggedrongen.
"Het is beangstigend, maar het geeft ook kracht", is het commentaar van bioloog Malin Pinsky. "Wat we vandaag en morgen en de rest van dit jaar en volgend jaar doen, kan echt belangrijke gevolgen hebben. Dit is niet 'once in a lifetime' maar misschien wel een 'once in a humanity'-moment."
Dit artikel afdrukken
Aan meer zuurstof komen is voor geen enkel organisme haalbaar. Ze zitten gewoon soort van vastVergelijkbaar met 5 grootste extincties
Beide factoren hebben tot gevolg dat veel diersoorten, als ze dat tenminste kunnen, koeler water opzoeken. Dat leidt tot lokale 'extirpaties', lokaal uitsterven van allerlei soorten. Volgens Penn en Deutsch, die hun 'landmark study' publiceerden in Science, betekent iedere graad opwarming 10% meer extirpaties. "Desoxygenatie vormt een van de grootste klimaatbedreigingen voor het mariene leven," zegt Deutsch, een van de co-auteurs van de studie, in The Washington Post. "De meeste soorten zijn in staat wat extra energie te verbruiken om hogere temperaturen het hoofd te bieden of zich aan te passen aan de stijgende zuurgraad. Maar aan meer zuurstof komen is voor geen enkel organisme haalbaar. Ze zitten gewoon soort van vast."
De meeste dieren zijn niet opgewassen tegen een verlies van meer dan 50% van hun habitat. In het worst-case scenario dat de onderzoekers met hun model simuleerden, zou het uiteindelijk verlies onder de zeespiegel vergelijkbaar zijn met de 5 ergste massa-extincties in de geschiedenis van de aarde.
Angst geeft kracht
In die zin zijn mariene diersoorten te vergelijken met de beroemde 'kanarie in de mijn', die mensen alert maken op onzichtbare gevaren (in het geval van de kanarie, de aanwezigheid van mijngas waardoor de kanarie het loodje legt). Het onzichtbare gevaar van CO2-opstapeling en zuurstofverlies in de oceanen bedreigt ook onze kansen op overleving. En als we in actie komen door het gebruik van fossiele brandstoffen terug te dringen en aangetaste ecosystemen te herstellen, komt ook het best case scenario in zicht. Dan kan het potentiële uitsterven met 70% worden teruggedrongen.
"Het is beangstigend, maar het geeft ook kracht", is het commentaar van bioloog Malin Pinsky. "Wat we vandaag en morgen en de rest van dit jaar en volgend jaar doen, kan echt belangrijke gevolgen hebben. Dit is niet 'once in a lifetime' maar misschien wel een 'once in a humanity'-moment."
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Alarmerende studie.
Wel een vraagteken bij de zin "Maar aan meer zuurstof komen is voor geen enkel organisme haalbaar."
Is dat zo? Ik denk dat dieren met meer of sterker zuurstofbindende moleculen, zoals hemoglobine bij zoogdieren, betere overlevingskansen hebben. Dan zal het percentage dieren dat die eigenschap heeft door selectie toenemen.
Goede vraag, ik kom er niet achter (betaalmuur science). Suggestie: als er sterker zuurstofbindende hemoglobines zijn, dan kost het ook meer energie om de zuurstof van de hemoglobines los te koppelen, waardoor minder energie voor het organisme overblijft. Dat komt dan naast de stofwisseling die al sneller gaat in opgewarmd water.
Ik vind het trouwens niet zo snel gaan, 1/3 van de soorten in 300 jaar uitgestorven, maar dat is waarschijnlijk conservatief ingeschat. Desoxygenatie wordt niet genoemd als 'planetaire grens', verzuring van de oceanen door CO2 wel.
Frank Eric, mijn commentaar had alleen betrekking op de wel erg absolute formulering van de zin in het Science artikel.
Aan de planetaire grenzen wordt in Stockholm nog steeds gesleuteld. Vorige week verscheen in Nature Reviews het artikel "A planetarry boundary for green water". Groen water is de zoetwatervoorraad waarin ook het bodemvocht is meegenomen. Lijkt me een belangrijke verfijning.
De titel “Avoiding ocean mass extinction from climate warming” is misleidend. Dit is een modelstudie waarin de impact wordt vergeleken van twee CO2 emissie scenario’s (RCP8.5: hoge emissie; RCP2.6: lage emissie) op het uitsterven van zeeleven. De onderzoekers hebben hun voeten dus niet nat gemaakt. De aanpak komt er in zeer grote lijnen op neer dat deze emissie scenario’s worden gebruikt als input voor een aantal klimaatmodellen. De output van die modellen (het toekomstige temperatuurverloop) is op haar beurt gebruikt als input voor een extinctie model dat het risico op uitsterven modelleert als functie van afnemende zuurstof concentratie van zeewater. Kortom: scenario -->klimaatmodel --> extinctiemodel--> conclusie: massale extinctie van marine leven treedt op rond 2300. Wat er niet bijstaat is dat dit alleen gebeurt onder de volgende condities:
- Gebruik van het hoge CO2 missie scenario RCP8.5
- Gebruik van klimaatmodellen met de hoogste gevoeligheid voor CO2, met name het Canadese model CANESM5.
Enkele opmerkingen.
Emissie scenario’s zijn geen prognoses. Ze zijn ooit geschreven als input voor klimaatmodellen om te exploreren hoe de temperatuur zich in de toekomst onder verschillende CO2 emissie- en mitigatie trajecten kan ontwikkelen. Het zijn dus min of meer imaginaire verhaallijnen bedoeld voor “wat-als” exercities. Ze doen gèen uitspraak over de waarschijnlijkheid van de onderliggende aannames. Als voorbeeld: om een extreem hoge CO2 toename te realiseren zijn in RCP8.5 alle seinen op donkerrood gezet: de wereldbevolking verdubbelt, technologische ontwikkelingen stagneren en er wordt meer steenkool verbruikt dan er winbare reserves zijn. Er is steeds meer discussie over de gewoonte van onderzoekers om RCP-8.5 als business-as-usual scenario voor te stellen, terwijl het in feite een worst-case scenario is. (https://issues.org/climate-change-scenarios-lost-touch-reality-pielke-ritchie/).
Klimaatmodellen. Momenteel zijn er meer dan honderd verschillende klimaatmodellen met een temperatuurgevoeligheid voor CO2 die varieert tussen 1,2 en 5,6 graden. Opvallend is dat de jongste generatie modellen, die een verbeterde beschrijving van de onderliggende fysisch-chemische processen gebruiken, de CO2 gevoeligheid aantoonbaar overschatten. (https://www.mdpi.com/2225-1154/9/11/161, https://www.nature.com/articles/s41558-020-0764-6. De kroon spant het hier gebruikte Canadese model CANESM5, dat van alle klimaatmodellen de hoogste CO2 gevoeligheid heeft: per verdubbeling van CO2 laat het de temperatuur 5.6 graden stijgen. (NB: Het IPCC zelf geeft in zijn laatste rapport als meest waarschijnlijke waarde voor de klimaatgevoeligheid 3 graden). Volgens dit model is onder het RCP8.5 scenario het zeewater in 2300 met meer dan 10 graden opgewarmd en de luchttemperatuur zelfs met meer dan 15 graden!
Grote klasse, Enno!
Ik hoop dat de foodlog-redactie er iets mee doet, want ik heb wel eens vaker moeite met koppen.