1 min
In Duitsland ruziën de ministers van landbouw van de deelstaten met Cem Özdemir, de minister van Landbouw van de Bondsregering. Volgens de laatste is er ondanks de oorlog in Oekraïne geen feitelijk tekort aan voedsel in de wereld. De deelstaatministers willen braakliggende grond gebruiken om graan te telen, ook voor varkens en kippen. Een aantal van hen wil dat besluit ook alvast nemen voor 2023.
De Europese Commissie staat de 27 lidstaten van de Unie toe om land dat normaal gesproken voor biodiversiteit wordt vrijgehouden, dit jaar te gebruiken om de voedselproductie in de EU te verhogen. De landbouwministers van de Länder konden het niet eens worden over een compromis; het wilde een derde van het land gebruiken voor de teelt van eiwitten, een derde voor veevoeders en een derde voor etenswaren voor mensen. Omdat de landbouwministers alleen bij unanimiteit kunnen beslissen, kon geen besluit worden genomen. Op 8 april besluit nu de Federale Raad. Als ook daar unanimiteit uitblijft - wat niet verplicht is - dan besluiten de deelstaten daarna ieder voor zich.
Opgemerkt moet worden dat wij in de EU genoeg tarwe hebben, maar dat onze krimp (vanwege de Green Deal en nationaal groen beleid) het Europese aandeel van 18% in de wereldhandel laat krimpen. Daar krijgen vele tientallen en mogelijk honderden miljoenen mensen in Afrika veel last van omdat ze hun dagelijks brood niet meer kunnen betalen.
Kunnen we het ons permitteren om te zeggen dat wij voorlopig genoeg hebben en net doen of we niet weten dat we anderen een leeg bord voorzetten terwijl we daar best iets aan kunnen doen? De vraag laat een pijnlijk dilemma zien, dat zich situeert tussen groene idealen en solidariteit met mensen elders.
De Europese Commissie staat de 27 lidstaten van de Unie toe om land dat normaal gesproken voor biodiversiteit wordt vrijgehouden, dit jaar te gebruiken om de voedselproductie in de EU te verhogen. De landbouwministers van de Länder konden het niet eens worden over een compromis; het wilde een derde van het land gebruiken voor de teelt van eiwitten, een derde voor veevoeders en een derde voor etenswaren voor mensen. Omdat de landbouwministers alleen bij unanimiteit kunnen beslissen, kon geen besluit worden genomen. Op 8 april besluit nu de Federale Raad. Als ook daar unanimiteit uitblijft - wat niet verplicht is - dan besluiten de deelstaten daarna ieder voor zich.
Opgemerkt moet worden dat wij in de EU genoeg tarwe hebben, maar dat onze krimp (vanwege de Green Deal en nationaal groen beleid) het Europese aandeel van 18% in de wereldhandel laat krimpen. Daar krijgen vele tientallen en mogelijk honderden miljoenen mensen in Afrika veel last van omdat ze hun dagelijks brood niet meer kunnen betalen.
Kunnen we het ons permitteren om te zeggen dat wij voorlopig genoeg hebben en net doen of we niet weten dat we anderen een leeg bord voorzetten terwijl we daar best iets aan kunnen doen? De vraag laat een pijnlijk dilemma zien, dat zich situeert tussen groene idealen en solidariteit met mensen elders.
Ik verwacht wel dat het voor steden aan de afrikaanse kust het goedkoper is om graan te importeren dan op het achterland te telen. De landen zijn daarmee wel afhankelijk door een claim te leggen op deze stroom keijgt poetin een stevige vinger in de pap in het midden oosten en noord afrika. Liefde gaat immers door de mond.
Als ze onder onze kostprijs kunnen produceren, wat houd ze dan tegen? Of moeten we het dan niet brengen? Dan komt er nog meer honger omdat ze het niet kunnen betalen. Oplopende temperaturen maken het dat het ten zuiden van de Pyreneeën als bijna niet mogelijk is om zonder veel ventilatie en waterverbruik bijvoorbeeld melkvee te houden. Zuid Frankrijk heeft al een watertekort. Laat staan Afrika.
"je zorgt ervoor dat er in Afrika eten is" .
Ik zou dat net iets anders formuleren. Ik denk dat mensen in Afrika prima voedsel voor zichzelf kunnen produceren. Dat is nu niet eenvoudig, omdat ze last hebben van een paar dingen. Die dingen hebben te maken met onze manier van handel en economie bedrijven. Je zou misschien kunnen zeggen: "we zorgen ervoor dat er in Afrika te weinig eten is".
N.a.v. de laatste alinea; de keuze is simpel; of je zorgt ervoor dat er in Afrika eten is, of ze komen zelf naar hier om te eten.