Hier het artikel in Trouw . Lees en huiver. Na een smakelijk hapje gebeurt er dit:
"Het begint met heftig braken en diarree, maar op zijn vroegst pas na een uur of zes na consumptie, zegt Henneke Mulder-Spijkerboer, bioloog en wetenschappelijk medewerker bij het Nationaal Vergiftigingen Informatie Centrum (NVIC) van het UMC Utrecht. Daarna lijkt de patiënt soms weer op te knappen, maar dan begint de echte ellende pas. Amatoxinen tasten de eiwitproductie van cellen aan waardoor ze afsterven. Cellen in de lever zijn daar gevoelig voor: je lever gaat kapot en ook de nieren kunnen beschadigd raken. Een effectief tegengif is er niet, al kan de stof silibinine de cellen tegen de amatoxinen beschermen. Dat wordt bij een groene knolamanietvergiftiging dan ook toegediend. Mulder-Spijkerboer: “Maar als iemand echt een grote hoeveelheid heeft gegeten, dan wil dat niet zeggen dat diegene het ook redt.”"
En dat dankzij de (vermeende?) stikstofdepositie.