Soms denk je dat een tip van de sluier wordt gelicht. Ik ben de biografie van James Beard aan het lezen. Het leven van deze Amerikaan (1903- 1985) draaide om eten. In The Solace of Food, the life of James Beard van Robert Clark uit 1996 staat veel over de zorgelijke ontwikkeling rond het industriële voedsel, waarbij je denkt dat het pas onlangs bedacht is. Nee dus, niets nieuws onder de zon. Ander verhaal. James Beard reist regelmatig naar Frankrijk, zo ook in de jaren vijftig, alwaar hij Alice B. Toklas ontmoet, de levenspartner van Gertrude Stein. Toklas en Beard waren beiden dol op koken en eten. Er volgt een citaat uit het kookboek van Toklas: Op een dag toen Picasso kwam lunchen, versierde ik een vis op een manier, waarvan ik dacht dat hem dat zou amuseren. Crisis, is de tong Picasso een uitvinding van Toklas? Nee toch? De luide bons die nu te horen is, komt van het icoon dat van een voetstuk afvalt.
Eerlijk bekennen, ik heb the Alice B. Cookbook hier in de kast staan, maar om nou te zeggen dat ik het van kaft tot kaft gelezen heb, nee. Dus zoek ik dit citaat op, want nou wil ik het weten ook. Pagina 27 en 28, kort samengevat: Om te beginnen gaat het om een baars. Hij wordt gepocheerd in een court-bouillon van droge witte wijn met fines herbes, laurier, peperkorrels, zout, tijm, foelie, een ui met een kruidnagel bestoken, wortel en prei.
Dat klinkt op zich toch erg prettig.
Pffft, icoon kan min of meer terug op het voetstuk. Grapjes uithalen met een baars, mwah, voor deze ene keer dan, maar verder niet om te herhalen, die rode mayo erover. Om de klassieke tong Picasso gaat het dus beslist niet. Dat raadsel blijft nog even bestaan. Mogelijk is er een verband met zijn – testamentloos - overlijden in 1973, waarbij de Franse staat eigenaar werd van het leeuwendeel van de omvangrijke collectie van Picasso. Het recept dateert toch uit de jaren zeventig? Of is het ouder? In geen van mijn viskookboeken (noch Rick Stein, noch Anton Mosimann, en ga zo maar door) is het recept te vinden. Weet iemand wel de oorsprong van deze Guust Flater-achtige compositie? Dit schilderij van tong en krab uit 1940 zal er wel geen rol bij hebben gespeeld.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Ik ben ooit ook maar 'tot' Alice B. gekomen. Jammer dat jij ook niet verder bent gekomen.
Ik heb er wel in gebladerd en recepten uit gemaakt, maar al die anecdotes zijn ook wel een beetje vermoeiend, beetje veel 'clonging' zoals dat zo mooi op z'n Engels heet. Gaat Beard trouwens ook een beetje aan mank. Is een klassiek verschijnsel bij egodocumenten en biografieën.
Sole Picasso is in deze vorm en naam niet echt bekend in America, dus daar komt het waarschijnlijk niet vandaan. Wel de combinatie tong met fruit is daar in verschillende varianten bekend, dus de aanleiding komt er wellicht wel vandaan. Sole Meuniere is een in roomboter gebakken tong. Iemand (wellicht van der Valk, kan net zo goed iemand anders zijn) wilde een nieuw recept op de kaart en kwam met de bekende combinatie tong en fruit, maakte er een kleurijke compositie van en noemde het 'sole picasso'
Het gerecht kom je op niet veel buitenlandse recepten databases tegen dus ik denk dat het wel Nederlands is. Verder denk ik niet dat er veel meer achter te zoeken is.
Anne Scheepmaker begint op 18-12-2008 haar column in NRCH met "Ten onrechte wordt in naslagwerken soms vermeld dat de tong Picasso of tongfilet Picasso zijn naam te danken heeft aan Alice B. Toklas, de vriendin van Gertrude Stein ..." En dan stopt het voor de niet-abonnee.
Anne weet het dus misschien. Heeft iemand een digitaal abonnement?
http://archief.nrc.nl/index.php/2008/December/18/Media/22/Picasso-pandita
Frits van der Valk wist het ook, want het was een van zijn klassiekers, maar die is net overleden. Heeft er iemand een lijntje met Johannes van Dam?
Lees de kookrubriek van NRC Hbld zelden meer, en die van half december zijn inmiddels wel met het oud papier mee. Maar halve anecdotes zoals in de biografie van Beard helpen niet echt. En of Frist van der Valk het wist? Het recept gebruiken zegt niets over kennis van de oorsprong van het gerecht. En om de een of andere manier associeer ik het Van der Valk-concern eerder met marketingkennis dan receptenkennis.