4 min
Zaterdag 25 september traden de regels rondom gebruik van QR codes in werking. Tijdens de persconferentie van 14 september maakte demissionair minister De Jonge expliciet onderscheid tussen mensen die zich wel en die zich niet hebben laten vaccineren en gaf hij aan dat deze keuze niet vrijblijvend is. De coronapas is daarmee een vorm van drang geworden en de vraag is of dit terecht is.
Voor het antwoord op die vraag moeten we even uitzoomen. In haar dossier over vaccinaties uit 2013 onderscheidt de Gezondheidsraad twee legitieme redenen om de drang om te vaccineren op te voeren: bescherming van de populatie en bescherming van het individu. Worden deze doelen bereikt middels de coronapas?
Eerstgenoemde doel kennen we inmiddels onder de noemer ‘groepsimmuniteit’. Als er een grote mate van immuniteit is bereikt in de bevolking, kan een virus zich niet of nauwelijks verspreiden en worden ook andere mensen beschermd. Diverse internationale onderzoeken laten echter zien dat gevaccineerden het virus kunnen oplopen en dat zij, als zij besmet zijn, het waarschijnlijk even goed kunnen verspreiden. Onderzoek uit Israël laat bijvoorbeeld zien dat de zogenaamde virale lading even hoog is in gevaccineerden als in ongevaccineerden. Tot nu toe gepubliceerde onderzoeken concluderen overigens wel dat gevaccineerden minder makkelijk geïnfecteerd raken, maar met praktijkcijfers uit Israël laat ik in een (preprint) publicatie zien dat het percentage recente geregistreerde besmettingen in volledig gevaccineerden is in veel leeftijdsgroepen ongeveer even hoog als in de groep ongevaccineerden. Dit suggereert dat zij in de praktijk even makkelijk geïnfecteerd raken en daarmee dus even makkelijk anderen kunnen besmetten.
Groepsimmuniteit niet haalbaar
Groepsimmuniteit is dus geen haalbaar doel van vaccinatie. Als het opvoeren van de druk om te vaccineren zou gaan om het bereiken van groepsimmuniteit, dan zou je bovendien verwachten dat ook immuniteit na doorgemaakte ziekte wordt meegenomen. Het vreemde is echter dat dit wordt ontmoedigd, aangezien alleen een positieve PCR test als geldig bewijs wordt gezien (en geen serologische testen) en bovendien voor slechts zes maanden. Dit staat in schril contrast met onderzoek waaruit blijkt dat immuniteit na infectie beter en langer beschermd dan vaccinatie.
Groepsimmuniteit is dus niet alleen onhaalbaar, het lijkt ook niet het doel van de vaccinatiedrang. Het tweede argument dat de Gezondheidsraad als legitiem ziet, is het beschermen van het individu. Daarbij maakt zij de kanttekening dat hierbij veel meer keuzevrijheid geldt. Een gerelateerd argument is het voorkomen van ernstige ziekte en daarmee overbelasting van ziekenhuizen. Maar als het beschermen van het individu (of overbelasting van de zorg) het doel zou zijn, dan is het vreemd dat de drempel voor testen niet veel lager is door bijvoorbeeld in elke uitgangsbuurt een mobiele testlocatie in te zetten, zonder afspraak, zoals de Duitse coronafietsen. Ook is het dan vreemd dat gevaccineerden (die ook virus kunnen overdragen) niet hoeven te testen en zelfs het groene vinkje houden bij een positieve test. Als het kabinet testen ziet als manier om rondgang van het virus te remmen, dan zou het logisch zijn om iedereen die het virus kan overdragen te laten testen en het testen heel laagdrempelig te maken.
Een belangrijke kanttekening is dat testen het individu niet beschermt. Iemand die positief test omdat hij geïnfecteerd is, heeft het virus immers al. Bovendien heeft grootschalig testen grote nadelen als er relatief weinig mensen het virus dragen. Het OMT becijfert dat als er tien op de 100.000 mensen geïnfecteerd zijn, de antigeentesten er acht zouden uitpikken, maar twee zouden missen. Tegelijkertijd zouden er wel 200 op 100.000 mensen onterecht een positieve uitslag krijgen en in quarantaine moeten. Het moeten testen om een kopje koffie kunnen drinken in een café of bioscoop te bezoeken is hiermee geen bescherming van het individu, maar een pressiemiddel om meer mensen over te halen zich te laten vaccineren.
Een argument dat aansluit bij het beschermen van het individu, is dat vooral ongevaccineerden in het ziekenhuis belanden. Hoewel Nederlandse cijfers deze indruk wekken, laten cijfers uit Israël en Groot Brittannië laten zien dat circa 50-60% van de patiënten in het ziekenhuis volledig gevaccineerd zijn. Dit is weliswaar een vertekend beeld, omdat juist onder kwetsbare groepen die sneller in het ziekenhuis belanden de vaccinatiegraad hoog is, maar het toont dat zeker niet alleen ongevaccineerden in het ziekenhuis terechtkomen. Aangezien de vaccinatiegraad in Nederland alleen in minder kwetsbare groepen iets lager is (97% van 70 jaar en ouder is gevaccineerd of wil gevaccineerd worden), is het de vraag of de drang om te vaccineren eigenlijk wel zoveel oplevert en een onderscheid tussen wel en niet gevaccineerden rechtvaardigt.
Bovendien heeft bijna iedere patiënt bij wie Covid-19 ernstig verloopt andere gezondheidsproblemen of -risico’s. Onderzoek in de Verenigde Staten laat zien dat 95% van alle mensen die met Covid-19 in het ziekenhuis belanden tenminste één onderliggende conditie had en 70% van de overleden patiënten zes of meer onderliggende condities had. Veel van deze onderliggende condities, zoals hoge bloeddruk, obesitas, of diabetes, zijn leefstijl-gerelateerd en deels vermijdbaar. Toch hebben we in Nederland – terecht – nooit onderscheid gemaakt tussen mensen met en zonder dergelijke risicofactoren, ondanks de scheve druk op de zorg. Sterker nog, we accepteren dat dit risico’s zijn van de manier waarop we de samenleving hebben ingericht (overal toegang tot versnaperingen, stimuleren van meer hoger opgeleiden met vooral zittend werk, etc.) en hebben de zorg hierop afgestemd. Een groot deel van de jaarlijkse 3 miljoen ziekenhuisopnames (waarvan 1.5 miljoen klinische opnamen, cijfers CBS 2019) is leefstijl-gerelateerd. Gelukkig peinst niemand erover om – teneinde de druk op de zorg te verlagen – mensen te laten testen op bijvoorbeeld hoge bloeddruk voordat zij aan het maatschappelijke leven mogen deelnemen. En dat doen we zelfs niet (nogmaals terecht) terwijl we weten dat juist deze groep het grootste risico loopt om met Covid-19 in het ziekenhuis te belanden.
Dit artikel afdrukken
Eerstgenoemde doel kennen we inmiddels onder de noemer ‘groepsimmuniteit’. Als er een grote mate van immuniteit is bereikt in de bevolking, kan een virus zich niet of nauwelijks verspreiden en worden ook andere mensen beschermd. Diverse internationale onderzoeken laten echter zien dat gevaccineerden het virus kunnen oplopen en dat zij, als zij besmet zijn, het waarschijnlijk even goed kunnen verspreiden. Onderzoek uit Israël laat bijvoorbeeld zien dat de zogenaamde virale lading even hoog is in gevaccineerden als in ongevaccineerden. Tot nu toe gepubliceerde onderzoeken concluderen overigens wel dat gevaccineerden minder makkelijk geïnfecteerd raken, maar met praktijkcijfers uit Israël laat ik in een (preprint) publicatie zien dat het percentage recente geregistreerde besmettingen in volledig gevaccineerden is in veel leeftijdsgroepen ongeveer even hoog als in de groep ongevaccineerden. Dit suggereert dat zij in de praktijk even makkelijk geïnfecteerd raken en daarmee dus even makkelijk anderen kunnen besmetten.
Groepsimmuniteit niet haalbaar
Groepsimmuniteit is dus geen haalbaar doel van vaccinatie. Als het opvoeren van de druk om te vaccineren zou gaan om het bereiken van groepsimmuniteit, dan zou je bovendien verwachten dat ook immuniteit na doorgemaakte ziekte wordt meegenomen. Het vreemde is echter dat dit wordt ontmoedigd, aangezien alleen een positieve PCR test als geldig bewijs wordt gezien (en geen serologische testen) en bovendien voor slechts zes maanden. Dit staat in schril contrast met onderzoek waaruit blijkt dat immuniteit na infectie beter en langer beschermd dan vaccinatie.
Groepsimmuniteit is dus niet alleen onhaalbaar, het lijkt ook niet het doel van de vaccinatiedrang. Het tweede argument dat de Gezondheidsraad als legitiem ziet, is het beschermen van het individu. Daarbij maakt zij de kanttekening dat hierbij veel meer keuzevrijheid geldt. Een gerelateerd argument is het voorkomen van ernstige ziekte en daarmee overbelasting van ziekenhuizen. Maar als het beschermen van het individu (of overbelasting van de zorg) het doel zou zijn, dan is het vreemd dat de drempel voor testen niet veel lager is door bijvoorbeeld in elke uitgangsbuurt een mobiele testlocatie in te zetten, zonder afspraak, zoals de Duitse coronafietsen. Ook is het dan vreemd dat gevaccineerden (die ook virus kunnen overdragen) niet hoeven te testen en zelfs het groene vinkje houden bij een positieve test. Als het kabinet testen ziet als manier om rondgang van het virus te remmen, dan zou het logisch zijn om iedereen die het virus kan overdragen te laten testen en het testen heel laagdrempelig te maken.
Een belangrijke kanttekening is dat testen het individu niet beschermt. Iemand die positief test omdat hij geïnfecteerd is, heeft het virus immers al. Bovendien heeft grootschalig testen grote nadelen als er relatief weinig mensen het virus dragen. Het OMT becijfert dat als er tien op de 100.000 mensen geïnfecteerd zijn, de antigeentesten er acht zouden uitpikken, maar twee zouden missen. Tegelijkertijd zouden er wel 200 op 100.000 mensen onterecht een positieve uitslag krijgen en in quarantaine moeten. Het moeten testen om een kopje koffie kunnen drinken in een café of bioscoop te bezoeken is hiermee geen bescherming van het individu, maar een pressiemiddel om meer mensen over te halen zich te laten vaccineren.
We hebben in Nederland nooit onderscheid gemaakt tussen mensen met en zonder dergelijke risicofactorenGeen tests op hoge bloeddruk
Een argument dat aansluit bij het beschermen van het individu, is dat vooral ongevaccineerden in het ziekenhuis belanden. Hoewel Nederlandse cijfers deze indruk wekken, laten cijfers uit Israël en Groot Brittannië laten zien dat circa 50-60% van de patiënten in het ziekenhuis volledig gevaccineerd zijn. Dit is weliswaar een vertekend beeld, omdat juist onder kwetsbare groepen die sneller in het ziekenhuis belanden de vaccinatiegraad hoog is, maar het toont dat zeker niet alleen ongevaccineerden in het ziekenhuis terechtkomen. Aangezien de vaccinatiegraad in Nederland alleen in minder kwetsbare groepen iets lager is (97% van 70 jaar en ouder is gevaccineerd of wil gevaccineerd worden), is het de vraag of de drang om te vaccineren eigenlijk wel zoveel oplevert en een onderscheid tussen wel en niet gevaccineerden rechtvaardigt.
Bovendien heeft bijna iedere patiënt bij wie Covid-19 ernstig verloopt andere gezondheidsproblemen of -risico’s. Onderzoek in de Verenigde Staten laat zien dat 95% van alle mensen die met Covid-19 in het ziekenhuis belanden tenminste één onderliggende conditie had en 70% van de overleden patiënten zes of meer onderliggende condities had. Veel van deze onderliggende condities, zoals hoge bloeddruk, obesitas, of diabetes, zijn leefstijl-gerelateerd en deels vermijdbaar. Toch hebben we in Nederland – terecht – nooit onderscheid gemaakt tussen mensen met en zonder dergelijke risicofactoren, ondanks de scheve druk op de zorg. Sterker nog, we accepteren dat dit risico’s zijn van de manier waarop we de samenleving hebben ingericht (overal toegang tot versnaperingen, stimuleren van meer hoger opgeleiden met vooral zittend werk, etc.) en hebben de zorg hierop afgestemd. Een groot deel van de jaarlijkse 3 miljoen ziekenhuisopnames (waarvan 1.5 miljoen klinische opnamen, cijfers CBS 2019) is leefstijl-gerelateerd. Gelukkig peinst niemand erover om – teneinde de druk op de zorg te verlagen – mensen te laten testen op bijvoorbeeld hoge bloeddruk voordat zij aan het maatschappelijke leven mogen deelnemen. En dat doen we zelfs niet (nogmaals terecht) terwijl we weten dat juist deze groep het grootste risico loopt om met Covid-19 in het ziekenhuis te belanden.
Wellicht is het gezonder om, net als Denemarken, Zweden, en Groot Brittannië te accepteren dat Covid-19 een endemische ziekte is en slechts één van de vele gezondheidsrisico’s in onze maatschappij is die niet langer een aparte behandeling vereistHet is zeer de vraag of een drang op vaccinatie om het tweede legitieme doel te bereiken – het individu beschermen – gerechtvaardigd is. Die bescherming verkrijg je niet door ongevaccineerden wel te laten testen en gevaccineerden die net zo goed infectieus kunnen zijn niet te laten testen en zelfs met positieve test een groen vinkje te geven. Studenten die niet gevaccineerd zijn thuis laten studeren draagt niet bij aan hun gezondheid. Het wegnemen van de mogelijkheid voor ouders met ongevaccineerde kinderen van 12 en 13 om op zaterdagmiddag tijdens een marktbezoek spontaan een lunch te nemen, beschermt niemand en vermindert de druk op de ziekenhuizen niet. Ongevaccineerden de schuld geven van ziekenhuisopnames past niet bij internationale cijfers, noch bij het solidaire karakter van onze zorg waarin de hoogste risicogroepen ook zorg krijgen of het nu met of zonder corona is. Wellicht is het gezonder om, net als Denemarken, Zweden, en Groot Brittannië te accepteren dat Covid-19 een endemische ziekte is en slechts één van de vele gezondheidsrisico’s in onze maatschappij is die niet langer een aparte behandeling vereist. Deze landen hebben vrijwel alle maatregelen opgeheven, zonder coronapas.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Nee dat onderscheid is niet terecht. De meeste (95%) van de COVID-19 sterfgevallen hebben andere comorbiditeiten en onderliggende aandoeningen die bijdragen aan ziek worden en overlijden, zoals hartaandoeningen, hoge bloeddruk, obesitas, kanker of diabetes. Eigenlijk is SARS-CoV-2 een ultieme gezondheidstest.
Veel van deze onderliggende aandoeningen die het risico op ernstige COVID-19 en overlijden verhogen, worden veroorzaakt door toxische blootstellingen, zoals slechte voeding, chemicaliën in het milieu, inactiviteit, stress, straling.
De reactie op de COVID-19 pandemie heeft zich geconcentreerd op noodmaatregelen op korte termijn, zoals quarantaines, lockdowns en injecties, die niets doen aan de langetermijnvooruitzichten om mensen te helpen pathogene virale ziekten te bestrijden.
De reden dat SARS-CoV-2 als enige toxische stressfactor is uitgekozen, heeft uitsluitend te maken met politieke en financiële redenen, en niet met wetenschappelijke, om belangrijke productie- en consumptiepartijen zoals de farmaceutische industrie, de voedingsindustrie en de biotechindustrie te beschermen.
Om het publiek op lange termijn te beschermen, zou een ‘quarantaine’ tegen toxines zoals ultrageraffineerd voedsel, chemicaliën in het milieu, electromagnetische straling enzovoorts veel doeltreffender zijn dan een quarantaine tegen één virus en het huidige gehokuspokus met coronapasjes om gevaccineerde goedwillenden en ongevaccineerde goedwillenden tegen elkaar op te zetten.
Met een virusvariant met een R0-waarde van 8 hadden we zonder vaccinaties in een zware lockdown gezeten met eigenverklaringen om naar buiten te mogen.
Maar inderdaad, die testlocaties hadden veel fijnmaziger gemoeten.
Theo #1, je mening is bekend. Je bent een dwarsdenker. Dat mag. Maar je kunt ook meer realistisch kijken: we willen een maakbare wereld, accepteren geen doden, hebben technieken om daar wat aan te doen en doen dat dus ook. Tevens nemen we sanitaire maatregelen (net zoals we dat deden tijdens bijv. de Spaanse Griep).
De rest is een ethische discussie die nog te weinig is en wordt gevoerd: hoe wegen we het kwaad van de maatregelen tegen het kwaad van doden, zieken en verstopte ziekenhuizen?
En ga niet zeggen dat medici en voedingsdeskundigen niet hardop roepen dat gezonder eten helpt omdat het onderliggende kwalen helpt voorkomen.
#3 De hete aardappel is "hoeveel doden accepteren we". (en tegen welke prijs)
Op Twitter zei iemand 17,4 miljoen - de vrijheid heeft geen prijs. Totaal oneens natuurlijk maar ik heb wel respect voor iemand die dat durft uit te spreken; veel mensen durven geen aantal te noemen. (zeker niet als je op een zeer directe wijze vraagt "hoeveel stadsbussen laat je het ravijn inkukelen voor je winkel- en restaurant bezoek" - in het begin drukte ik het uit in MH17's tot iemand zei dat het zeer ongepast was)
Hoewel ik idealistisch als ik ben naar zero-covid neig, denk ik zelf dat we uitkomen op 10.000, ongeveer het aantal dat een zwaar griep seizoen "vergt".
Rene, als de vraag is "hoeveel doden accepteren we?", of, anders gezegd, als het aantal doden (of ziekenhuisopnames) de maat is waar het om gaat, waarom wordt de QR code dan gebaseerd op vaccinatie, herstel, of covidtest? Het zou immers veel doeltreffender zijn om iedereen te controleren op bijvoorbeeld bloeddruk, want dat heeft veel betere voorspellende waarde voor ernstige ziekte en dood dan besmetting met SARS-CoV-2. Het is ook veel gerichter op de groep die echt risico loopt. Bovendien ondervangen we daarmee ook heel veel van die overige 1.500.000 ziekenhuisopnames.
Uiteraard is dit geen serieus voorstel, maar het werpt wel de vraag op waarom dàt niet gebruikt wordt als onderscheidende parameter. En de vraag waarom we de ziektelast en dodentallen door ziekten met metabool-inflammatoire achtergrond als volkomen normaal ervaren. Waardoor is covid zo anders dat elke dode of ziekenhuisopname die daar het gevolg van is (en in de overgrote meerderheid van de gevallen in feite óók een metabool-inflammatoire achtergrond heeft) ineens onacceptabel is?