De kans dat een virus de overstap maakt van dier naar mens noemen we ook wel het virus spillover risk. Deze kans neemt toe op het moment dat het contact tussen mens en dier toeneemt. Dat bevestigt dit recente artikel van Amerikaanse en Australische onderzoekers waar ook The Guardian over schrijft. De onderzoekers schrijven dat "het risico van virusoverdracht het grootst is geweest bij diersoorten die in overvloed zijn toegenomen en zelfs hun verspreidingsgebied hebben uitgebreid door zich aan te passen aan door de mens gedomineerde landschappen."
Als mensen ecosystemen verstoren, sterven diersoorten uit. In eerste instantie verdwijnen de grootste roofdieren, waardoor kleinere dieren overblijven en de kans krijgen zich flink voort te planten. Deze dieren hebben veelal een immuunsysteem dat in staat is om ziekten te dragen zonder er zelf ziek van te worden. Wanneer zij de weg vinden naar de mensheid staat er niks meer tussen ons en de dodelijke ziekteverwekkers die deze dieren meedragen.
“De trends in de overvloed aan zoogdieren en de drijvende krachten achter de afname van de aantallen bedreigde soorten zijn een afspiegeling van de interacties tussen dier en mens die de overdracht van het virus op de mens vergemakkelijken”, zo schrijven de onderzoekers.
Volgens Time kan bijna de helft van de nieuwe ziekten die na 1940 van dieren naar mensen zijn gesprongen worden teruggevoerd op veranderingen in het landgebruik, de landbouw of de jacht op wilde dieren. De wereldbevolking groeit in aantallen en maakt ruimte voor zichzelf door land toe te eigenen. Bovendien vergemakkelijkt de exploitatie van wilde dieren het nauwe contact tussen wilde dieren en mensen.
Wat dat betreft maakt het niet uit of het huidige virus afkomstig is van een vleermuis, een schubdier, of van geen van beide. “We knoeien met natuurlijke systemen op bepaalde manieren die ze veel gevaarlijker kunnen maken dan ze anders zouden zijn”, zegt Richard Ostfeld, een ziekte-ecoloog bij het Cary Institute of Ecosystem Studies. “En het verlies aan biodiversiteit is daar één van. Klimaatverandering is een andere.”
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Dan onderschat je denk ik het effect van "kruisbestuivingen" tussen de virussen van verschillende diersoorten en mensen.
#17 Ook voor de markten in China geld dat de dieren te ver uit de regio worden aangevoerd in een te overbevolkt gebied. Ik zie meer gevaar in de enorme mobiliteit dan in de variatie aan diersoorten.
Arend #32 "Door biotopen meer te scheiden, verklein je de kans op een spill-over"
Een zin met de eeuwige essentie: vanaf de schepping zijn we aan het separeren, aan het scheiden (man/vrouw, arm/rijk, oost/west, wit/bruin, dom/slim). En met alle kracht en macht beschermen we onze separatie. Tot dat we toch weer overvallen worden. Met spill-over als bangmaker. De enige uitweg is dan opnieuw de biotopen te scheiden. Dit is een vicieuze cirkel die allen maar tot verdere fragmentatie leidt. En fragmenteren is scheiden en scheiden is lijden. Bijna onontkoombaar in het systeem.
Uiteindelijk komt het niet neer op 'Risico' maar op acceptatie. Risico is een oneindige weg. Er zal altijd risico zijn. Acceptatie is liefdevolle keuze, helaas hebben we die niet geleerd. Te moeilijk. Teveel wantrouwen. Maar wel "life, but not as we know it"
#28 Nu dode link ging naar een quote "It's life Jim, but not as we know it" (via YouTube, Star Trekking - The Firm).
#27 Uiteindelijk komt het neer op Risico.
Risico = kans * effect (* detecteerbaarheid).
Het effect hebben we nu gezien, detecteerbaarheid is niet echt hier van toepassing (te laat), dus kunnen we alleen draaien aan de kans.
Door biotopen meer te scheiden, verklein je de kans op een spill-over. je moet dus ook geen diermarkten meer organiseren waarbij je alles samenbrengt. (vergelijk maar met de Nederlandse veemarkten, deze zijn zo goed als verdwenen na de MKZ uitbraak van 2001, ondanks dat we daarlangs geen verspreiding zagen. Puur kwestie van risicoverkleining).
Door de kans te verkleinen, verklein je het risico. Dus in plaats van eens per 10 jaar pandemie nog maar eens per 100 jaar oid.
Dit kun je bijvoorbeeld ook doen voor ons reisgedrag (inperken) dan verklein je het effect. Er zijn meerdere hefbomen waar je aan kunt draaien, echter word het risico nooit NUL.
#26 De definitie is afhankelijk van de hypothese die je aanhoud en staat daarmee niet vast (definitie=hypothese). Er is grote verdeeldheid onder de wetenschappers waar we virussen onder moeten zetten.
Volgens 1 hypothese/definitie kan een virus zich niet zonder gastheer voortplanten, dus geen leven. Terwijl andere hypothese het meer ziet als de apotheose van het leven, zo efficient mogelijk je genetisch materiaal doorgeven met minimale middelen/energie, het toppunt van het leven. En natuurlijk alles ertussen.
Die kampen verenigen niet zonder een andere (betere) hypothese die alles kan verklaren, vandaar de verschilde getallen
#27 en #29
Dick, ik kijk ook wat vreemd tegen deze opmerking aan:
“…het risico van een massale virale uitbraak enorm versterkt; dat laatste geldt eens te meer als de diversiteit van het aantal potentiële gastheren is verkleind”.
Is het niet een beetje te bescheiden om de mens niet als natuurlijke(!) potentiele gastheer te zien, onafhankelijk van de wel of niet verdwijnende en onder druk staande species (vleermuizen, schubdieren, etc.) in hun biotopen ?
Juist door het sterke vermogen van ‘gedaantewisseling’ exploiteren virussen de hun aangeboden kansen. En komt het mensbeest zijn door cumulatieve, onnatuurlijke toename (!) automatisch op de menulijst, hoe dan ook.
Zelfs indien een florerende diversiteit van reeds aanwezig gastheren.