De twee organisaties, The Seafood Business for Ocean Stewardship (SeaBOS) en de Global Dialogue on Seafood Traceability (GDST) hebben samen 7 van de 10 grootste vishandelaren ter wereld binnen hun gelederen. Uit de branche komt een duidelijk signaal: klanten willen weten waar de vis vandaan komt. Dat schrijft FoodNavigator.

'Traceability'
Van elke haring die in Nederland verkocht wordt, is te traceren waar en wanneer hij of zij is gevangen. In welk gedeelte en vak van de zee, door welk schip, in welke trek en wanneer. Gecertificeerde Noordzeevisserijen zijn verplicht dat bij te houden; ‘traceability’ is dan ook een bekend woord onder vissers. Maar het overgrote deel van de visserij op de wereld mist elke vorm van controle of traceerbaarheid.

Klanten in westerse landen worden kritischer door berichten over slavenarbeid op vissersschepen, illegale visserij en fraude met vis. Het grootste visserijkeurmerk, Marine Stewardship Council (MSC) heeft in de afgelopen 20 jaar certificaten uitgegeven voor 13% van de visserijen op open zee. In de winkel liggen 28.000 visproducten met het MSC-keurmerk.

Het nieuwe mondiale systeem van traceerbaarheid moet ook het contact tussen Noord-Europese, Amerikaanse en Aziatische visserijondernemingen verbeteren. Want ook uit China en Japan komen signalen dat zowel de bedrijven zelf als de klanten willen weten waar de vis vandaan komt. "Het in kaart brengen van de aanvoerlijnen is niet zo kostbaar", zegt een handelaar tegen FoodNavigator. Om te vervolgen: "Niet weten waar je product vandaan komt, kan je veel geld gaan kosten."

Nieuwe 'industry standard'
Een algemeen traceerbaarheidssysteem is een gigantische uitdaging. De talloze technologische systemen waarmee vissers nu werken om hun activiteiten te monitoren en te registreren moeten allemaal in een nieuw, betaalbaar en overzichtelijk datasysteem kunnen samenwerken. Dat vraagt om een nieuwe ‘industry standard’.

Het mes zal aan twee kanten snijden als het systeem eenmaal werkt. Consumenten krijgen zicht op de herkomst van hun vis. Vissers en handelaren, ook de kleintjes, kunnen gebruik maken van een mondiaal netwerk. Drie kanten aan het mes: overheidsinstanties krijgen ook inzicht in de praktijken van de visserij en de handel. Dat is nuttige informatie voor het opstellen van beleid.
Dit artikel afdrukken