Zonder consumptiebeperking te bevorderen, helpen 'duurzame' subsidies de wereld niet vooruit, zei echter onlangs de Groningse ecoloog Han Olff als unverfroren verstoorder van een optimistisch feestje van groene bedrijvigheid.
In een documentaire van de VPRO zei kort daarvoor de Brit Paul Kingsnorth dat de groene beweging zijn ziel heeft verkocht aan de duivel door net te doen alsof elektrisch gewassen consumptie wel duurzaam zou zijn.
Zolang we geloven dat we er met nieuwe technologie wel komen, zal er niets fundamenteel veranderen. Zoals 't stuk al noemt: CO2 is niet 't enige probleem. Delven grondstoffen, productie, en afval drukken ook flinke stempel. Enige echte oplossing: start met accepteren van MINDER.
— Dennis Zeilstra (@DennisZeilstra) December 27, 2018
Autojournalist Bas van Putten maakte een paar dagen eerder duidelijk dat we het totale bestaande wagenpark - waar net als in een ijsklontje veel energie in is gaan zitten die niet terug te halen valt - door het elektrische autobeleid in korte tijd moeten afschrijven. Dat is zowel een vorm van kapitaalvernietiging als van ecologisch bedenkelijk beleid. Elektrische auto's vergen net als gangbare een berg energie om te maken, terwijl die energie noch efficiënt (herbruikbaar), noch effectief (verminderen van consumptie) besteed is; dat zegt ook Anne Knol in haar eigen woorden in haar column. Daar komt nog eens bij dat de verbetering van elektrische auto's zo snel gaat, dat je iedere twee jaar voor gek rijdt in het vorige model.
1. Verkoop auto's met verbrandingsmotor stort in. 2. Hun afschrijving explodeert. 3. Jan Modaal raakt occasion niet kwijt en kan ook met subsidie nieuwe noch tweedehands EV betalen. 4. Intussen financiert hij wel vergroening via de accijnzen. 5. Opstand. https://t.co/pelq66o0AE
— bas van putten (@BasBvp) December 21, 2018
Met minder maar niet genoeg, komt alles op jezelf aanLess is more, zei de wereldberoemde Nederlandse vanuit Parijs opererende designer Li Edelkoort in de jaren negentig van de vorige eeuw de Duitse minimalistische architect Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969) na. In 2015 lanceerde ze een pleidooi tégen de wegwerpcultuur in de op snelle consumptie en verspilling gerichte mode-industrie en vóór de schoonheid van blijvende couture (handwerk, poepduur tenzij je het zelf maakt en er zuinig mee bent).
Mij hoef je het niet uit te leggen: we willen liefst veel meer voor stukken minder. Couture geeft je bergen minder voor een euro. Dat werkt geruststellend en bevrijdend voor wie genoeg heeft. Wie dat niet heeft, heeft helemaal niets materieels meer om zich te laten gelden. Met minder maar niet genoeg, komt alles op jezelf aan.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Niemand wil minder, alleen misschien diegenen die al zoveel hebben dat ze er overspannen van worden. Bovendien heeft niemand behalve het collectief belang bij minder. Zolang we de keus hebben blijft het alleen maar meer.
Helemaal waar Henric. Het collectief weet niet hoe het moet minderen. Of moet het zijn: nog niet? Langzaam maar zeker zie ik het besef van urgentie wel toenemen. Maar nog steeds too little en ik hoop niet too late.
Ik denk dat de crux van het verhaal moet zijn dat inderdaad groepen mensen zullen moeten minderen, terwijl anderen juist (iets) meer zullen moeten krijgen.
Lukt dat met het huidige politieke bestel? Neen.
Is dat een utopie? Hoogstwaarschijnlijk.
Ons hele denken zal moeten veranderen. Ik hoor nog steeds onze Minister-president roepen: "Koop een auto." En nog steeds gaat de regering er van uit dat de burger gericht moet zijn op consumeren. We moeten meer, verder, hoger, harder, beter. Alleen nu hangend aan een stopcontact.
Ik ben bang dat wij heel duistere tijden tegemoet gaan. Er bestaan immers nog andere grote groepen elders, die ook wel wat van de koek willen (hebben nu soms nog geen 'brood').
Uit het Parool vandaag: Het is bijna een cliché om op een feestje te vertellen waarmee je recentelijk allemaal bent gestopt. En als je het doet, is er altijd wel iemand die je aftroeft. Vrouw: "Ik ben voor een jaar gestopt met het kopen van kleding." Minimalist die toevallig meeluistert: "Alleen kleding!? Ik koop helemáál geen spullen meer." Om daarna de doodsklap uit te delen: "En alles wat ik had, heb ik weggedaan." Was het voorheen vooral iets voor 1 januari, tegenwoordig stoppen we het hele jaar door met van alles.
Toch schijnt het lastig te zijn, hoewel het helpt tegen keuzestress die onze vrijheid beperkt door te moeten kiezen uit een overdaad aan mogelijkheden. De rest zit helaas achter de betaalmuur. Wie Topics heeft kan er via deze link in: Ik doe niet meer mee.
Dick #4 , de mensen in het artikel dat je beschrijft behoren tot de categorie die overspannen worden van hun enorme hoeveelheid spullen. Dat dat er steeds meer worden komt voornamelijk doordat we steeds meer spullen hebben.
Herman #2 , ik zie het besef van urgentie ook wel toenemen. Maar de wil om te minderen zie ik eerlijk gezegd nog nergens. Het besef van urgentie vertaalt zich in het willen overstappen naar andere zaken consumeren, dus bijvoorbeeld een elektrische in plaats van een dieselauto. Of in minder maar beter vlees, of biologische in plaats van gangbare spullen. Leuk hoor, maar dat helpt geen fluit. Wees eens eerlijk, hoor jij mensen met droge ogen beweren dat ze krimp willen in plaats van groei? Dat we moeten stoppen met dat idiote gereis over de wereld? Of dat die miljard mensen in Afrika, of die paar miljard Chinezen en Indiërs geen economische vooruitgang mogen nastreven? Ik hoor ze niet, jij wel?