Dit is het etiket van een betere kip die ik aantrof in de diepvries van een van de betere Nederlandse groothandels.

image

Een Mechelse koekoek is een ouderwets vleesras. Tegenwoordig is het een 'premiumkip' voor het betere restaurant of de verwende-smulpaap-met-een-groothandelspasje.
Ik bekeek de kip en het etiket. Schrok eigenlijk een beetje. Het dier bleek 8 weken oud. Een kuiken nog maar. Net als de Volwaardkip maar 2 weken ouder dan de conventionele ploffer. Niks een week of 16 als ze echt goed zijn uitgroeid tot een flink gewicht, maar nog lekker mals. 1,2 kg op het schaaltje is immers wat kok en consument willen. Anders kunnen ze het beest niet kwijt. "4 persoons kip, meneer die wil niemand", ik hoorde het de verkoper al zeggen.

Maar wat deed die kip - hij was uitstekend, we hebben hem of haar langzaam gegaard in de oven, op lage temperatuur- nou in de vriezer?

Ik vroeg het de verantwoordelijke poelier. 'Ik verkoop er maar een handvol per week. Als ze niet gaan doe ik ze in de vriezer, want ik wil ze niet hoeven weggooien. Gewone kip, die vliegt er wel uit.' Zo gaat dat dus niet alleen in de supermarkt, maar ook in een horecagroothandel bij een van de grootste steden van het land.
Gelukkig maar dat deze man zo zorgzaam omgaat met geslachte dieren en zelf invriest als de kip niet verkocht wordt. In de kou van de vriezer bleken ook exemplaren Kemper- en Volwaardkip te liggen. Naast een stel Franse rashoenders. Keus genoeg dus.

Ik was natuurlijk heel nieuwsgierig geworden: "hoeveel Kemper- en Volwaardkippen verkoopt u eigenlijk per week?" (want die kun je er meestal wel op voorraad vinden)

Raad eens.
Dit artikel afdrukken