De universiteit van Kopenhagen onderzocht of kleine kieskeurige kinderen hun bord wèl leeg eten als wat daar op ligt aantrekkelijk geserveerd wordt.
Honderd kinderen in de leeftijd van 7 tot 8 en van 12 tot 14 jaar gaven hun voorkeur aan bij foto’s van 6 gerechten die op 3 verschillende manieren werden geserveerd. De kinderen konden kiezen uit een bord waar de verschillende onderdelen van de maaltijd apart van elkaar lagen, een bord waar alle maaltijdbestanddelen met elkaar gemengd waren en een tussenvorm, waar een deel van de maaltijd apart en een deel gemengd te zien was.
Het resultaat? Meisjes van 7 en 8 jaar eten hun voedsel het liefst gescheiden, terwijl jongens van dezelfde leeftijd geen specifieke voorkeur hebben. Kinderen van 12 tot 14 jaar geven juist de voorkeur aan voedsel dat ofwel gemengd of als een mix van aparte en gemengde elementen is geserveerd. Onderzoeker Annemarie Olsen adviseert het eten gescheiden te serveren, schrijft Science Daily. Waarom? Zo kunnen kinderen hun eten alsnog mengen (of prakken) als ze dat willen, het omgekeerde kan niet.
ScienceDaily - New research shows how children want their food served
Honderd kinderen in de leeftijd van 7 tot 8 en van 12 tot 14 jaar gaven hun voorkeur aan bij foto’s van 6 gerechten die op 3 verschillende manieren werden geserveerd. De kinderen konden kiezen uit een bord waar de verschillende onderdelen van de maaltijd apart van elkaar lagen, een bord waar alle maaltijdbestanddelen met elkaar gemengd waren en een tussenvorm, waar een deel van de maaltijd apart en een deel gemengd te zien was.
Het resultaat? Meisjes van 7 en 8 jaar eten hun voedsel het liefst gescheiden, terwijl jongens van dezelfde leeftijd geen specifieke voorkeur hebben. Kinderen van 12 tot 14 jaar geven juist de voorkeur aan voedsel dat ofwel gemengd of als een mix van aparte en gemengde elementen is geserveerd. Onderzoeker Annemarie Olsen adviseert het eten gescheiden te serveren, schrijft Science Daily. Waarom? Zo kunnen kinderen hun eten alsnog mengen (of prakken) als ze dat willen, het omgekeerde kan niet.
Het is een onbegrijpelijke gewoonte alom: bord vol met minstens drie, vaker meer ingrediënten tegelijk. Tot in sterrenrestaurants aan toe, de dingen tegen en op elkaar. De vis schurkt tegen de rode biet.
Vis rood, biet visvies.
Het Kopenhaags onderzoek kan worden uitgebreid. Waarom maken mensen met hun allen het eten zo onaantrekkelijk op de borden voor ze aan het eten beginnen?
Vroeger, er is een beroemd bewijs voor, prikten mensen aan tafel elk voor zich een aardappel aan een vork, doopten hem even in wat gesmolten vet en aten hem dan van de vork af. Als kinderen dat zouden mogen aten ze onbekommerd drie heerlijke aardappelen achter elkaar. Leer mij kinderen kennen, Kopenhagen!
Bij ons thuis zette mijn moeder de pannen gewoon op tafel, dus een ieder bepaalde voor zichzelf in hoeverre er wel of niet geprakt werd.
Holland is het land van prut. In studenten huizen zegenvieren de 1-pangerechten.
Alles door elkaar. Maaltijdsoepen, stamppotten etc.
Het blijft later aan hen plakken: "Ik zal vlug iets voor jullie maken.."
En in veel gezinnen is er in Nederland een link naar het conservatieve protestantisme, ook al wordt dat al lang niet meer beleden, maar blijft de smaakvervlakking door mengen en prakken er een zaak van nette soberheid.
Het verklaart de aardappelen en blikjes die mee op vakantie gaan. Niet alleen uit zuinigheid, maar ook uit angst voor ‘vreemd raar’ voedsel
Zoals ik vorige week schreef, dienen de onderdelen van een maaltijd te smaken, naar wat ze zijn. (Curnonsky).
Leren proeven en onderscheiden mag (liever: moet) deel van een opvoeding zijn.
Maar het valt op dat ‘dat lust ik niet’, bijna een nieuwe standaard onder kinderen is, waar je vroeger dankbaar at wat je mama op tafel zette.
Het is een vorm van culinaire armoede in tijden van een rijkdom aan een overtrokken gevarieerd voedselaanbod…
Heel vreemd.. How come ?
ps. “Vis rood, biet visvies”.
Klopt, Wouter. Is een verkrampte ‘culinaire creativiteit’, die moet bewijzen origineel te zijn voor pseudo-‘chefs’. Doorgeslagen rariteiten op je bord. Met een mini-viooltje er op.
Sytske #2
Als mijn moeder haar best gedaan had, was het bij ons een schoffering dat door elkaar en kapot te prakken.
#4 Hans,
Mijn moeder maakte het niets uit, want geen gezeur aan tafel + lege borden vond ze belangrijker.