1 min
De top 5 agrofood-universiteiten van de wereld willen proberen door samenwerking rond 2030 honger de wereld uit te werken. Geen honger meer, is het tweede Duurzame Ontwikkelingsdoel van de Verenigde Naties.
Wageningen University, University of California Davis, Cornell University, China Agricultural University en University of Sao Paulo namen die beslissing op 30 en 31 augustus tijdens de SDG-conferentie in Wageningen. De samenwerking is in eerste instantie gericht op onderwijs en de uitwisseling van studenten en medewerkers. Fase 2 draait om samenwerking in het onderzoek.
Het besluit past in de feestelijke viering van het 100-jarig bestaan van Wageningen Universiteit, waarbij vele evenementen worden georganiseerd met de thema’s voeding, leven en de aarde.
Eén van die activiteiten is WUR on Wheels, een geldinzamelingsactie door Wageningse studenten, medewerkers en buitenstaanders. Door opgeteld 40.000 kilometer te fietsen - de omtrek van de wereld - halen de deelnemers geld op voor het Wageningen Borlaug Youth Institute, een project dat scholieren uitdaagt om op zoek te gaan naar een oplossing voor het voeden van de wereld in 2050.
Wageningen University, University of California Davis, Cornell University, China Agricultural University en University of Sao Paulo namen die beslissing op 30 en 31 augustus tijdens de SDG-conferentie in Wageningen. De samenwerking is in eerste instantie gericht op onderwijs en de uitwisseling van studenten en medewerkers. Fase 2 draait om samenwerking in het onderzoek.
Het besluit past in de feestelijke viering van het 100-jarig bestaan van Wageningen Universiteit, waarbij vele evenementen worden georganiseerd met de thema’s voeding, leven en de aarde.
Eén van die activiteiten is WUR on Wheels, een geldinzamelingsactie door Wageningse studenten, medewerkers en buitenstaanders. Door opgeteld 40.000 kilometer te fietsen - de omtrek van de wereld - halen de deelnemers geld op voor het Wageningen Borlaug Youth Institute, een project dat scholieren uitdaagt om op zoek te gaan naar een oplossing voor het voeden van de wereld in 2050.
Ik heb weinig toe te voegen aan Harry's reactie op Tom, behalve dit: benadrukken dat we de kleine boeren in stand moeten houden omdat ze voor zo'n belangrijk aandeel van onze voedselvoorziening (zouden) zorgen, komt neer op het veroordelen van een grote bevolkingsgroep tot permanente armoede. Immers, een kleine boer (m/v) zal, met of zonder allerlei steunmaatregelen, nooit een enigszins fatsoenlijk levensniveau kunnen bereiken. Met twee hectare of minder kán dat gewoon niet en al helemaal niet als die twee (of één, of een halve) hectare zich op de slechtste gronden bevinden, zoals hier in Guatemala. De meerderheid van de Guatemalteken die naar de VS emigreren zijn (ex-) kleine boer.
Anders gezegd, naar mijn mening romantiseert Vandana Shiva, en in haar kielzog de 'bewuste' consument, de kleine boer en veroordeelt ze hem daarmee tot een permanente uitbuitingsrelatie ten opzichte van die consument, die het zo fijn vindt om zijn rijst te betrekken van die aardige mensen die in het zweet huns aanschijns (Genesis 3:17-19) 18 uur per dag lopen te zwoegen maar dat kennelijk óók heel fijn vinden.
#2 Tom Hoppen, hoewel ik me in veel van wat Vandana Shiva zegt kan vinden, kan ik toch een paar dingen in je reactie niet ongestraft voorbij laten gaan.
Om met je cijfers te beginnen: wil je nou echt beweren dat de gemiddelde kleine boer oogsten behaalt die 5,5 keer zo hoog liggen als die van de gemiddelde grote commerciele boer? Ben je nou helemaal belatafeld? Je mag misschien niet veel van landbouw weten, maar dat sommetje moet iedere leraar kunnen maken, uitgaande van jouw cijfers. En daar deugt geen klap van.
Dat vermaledijde 70% cijfer (kleine-boeren aandeel in de wereldproductie van voedsel) dook voor het eerst op in een Rio+20 document van de FAO (www.fao.org/fileadmin/templates/nr/sustainability_pathways/docs/Coping_with_food_and_agriculture_challenge__Smallholder_s_agenda_Final.pdf ), en is sindsdien een eigen leven gaan leiden. Het haakt ook zo lekker in op het Pareto-principe (80/20 vs 20/80, weet je wel?). Je kunt hier een mooie discussie over dit cijfer vinden: https://www.researchgate.net/post/Smallholder_farmers_produce_70_per_cent_of_the_worlds_food_Whats_the_source_for_this_number. De hele kwestie wordt daarin op een bepaald punt mooi samengevat als: " I'm beginning to wonder whether the 70 per cent figure is simply a (poorly phrased?) inference drawn from the fact that 70 per cent of the population in places like SSA and India rely to a greater or lesser degree on subsistence production, ergo that subsistence cultivation must be responsible for the food security of 70 per cent of the population.”
Simpel gezegd, en hoewel statistisch niet sterk onderbouwd, geeft het volgende toch een goed beeld van de situatie (uit: https://esa.un.org/unpd/wup/).
Afhankelijk van de definitie van ruraal vs stedelijk, en van het type regio waar je naar kijkt, wonen de volgende percentages van de bevolking op het platteland: Minst ontwikkelde landen (LDCs) – 66%, Andere onderontwikkelde landen (Onderontwikkelde landen minus LDCs) – 46%, Lage-inkomenslanden – 68%, Sub-sahara Afrika – 60%, India - 66%. Van alle regios of socio-economische groeperingen haalt alleen oost-Afrika de 70%, en verder een aantal individuele landen, bijv. (buiten oost-Afrika) Tsjaad, Niger, Burkina Faso, Lesotho, Swaziland, Tadjikistan, Afghanistan, Sri Lanka, en nog een paar.
In het soort landen en landengroepen waar we het dan over hebben, is het iha wel correct om te stellen dat kleine boeren het overgrote deel van wat ze produceren zelf opeten, met in goede jaren nog wat marktbare overschotten, en ZOU je dus kunnen stellen dat ze een vergelijkbaar deel van de voedselproductie op zich nemen. Maar dus beslist niet overal, en zeker niet op wereldschaal. Dit is weer eens een voorbeeld van leuke (maar valse) cijfertjes die in de media gaan rond-echo-en en gewoon door de kracht der herhaling waarheid, feit, worden. MAAR DAT ZIJN ZE NIET (lekker puh, Dick Veerman ).
En wie voedt dan de stedelijke bevolking (55, vijf-en-vijftig, procent op wereldschaal) die GEEN voedsel produceert? DE GROTE, COMMERCIELE LANDBOUW. En nou mag er iemand uit de "small is beautiful" school van Vandana Shiva me komen uitleggen hoe we dat nostalgisch-kleinschalig gaan doen zonder het landbouwareaal uit te moeten breiden tot, pak-‘m-beet, het dubbele van wat het nu is. Want die kleine boer krijgt bij lange na niet de opbrengsten per hectare die de grote jongens krijgen, en zeker niet in de basisvoedselgewassen, waar het grootste tonnage moet worden geproduceerd.
Weer typisch een gevalletje van winkelnering.
En zolang voedsel nog steeds geld kost en daarom niet eerlijk over de hele wereld gratis en eerlijk verdeeld wordt zullen er altijd en eeuwig hongerlijdende volkeren zijn die gewoon geen inkomsten hebben of ruimte, geschikte grond enz om het zelf te verbouwen. Daar kan geen enkele universiteit tegenop boksen
Inderdaad, een politiek probleem. Ik geloof in de visie van Vandana Shiva, 'Wie de wereld echt voedt'. Er wordt veel teveel ingezet op 'groot', the dinosaur mentality. Vele malen klein is veel sterker. Vandana Shiva zegt dat kleine boeren nog 70% van het voedsel produceren op een areaal van ik geloof 20% of 30%. De grote agribusiness produceert 20%-30% van het voedsel op 70% van het areaal. Maar kleine boertjes verdwijnen in hoog tempo omdat ze kwetsbaar zijn tegenover de macht van grote marktpartijen, die hen zeggen dat ze minder divers en meer en groter van hetzelfde moeten produceren, met chemicaliën die dat voor hen mogelijk maken.
Maar de grootschalige landbouw is hooguit een lucratief business model voor zeer weinigen, en niet voor de gemiddelde boer, zoals we ook in Nederland zien. Voor boeren is financiële afhankelijkheid die volgt op het aangaan van leningen voor aanschaf van hybride zaden en chemicaliën die ze niet kunnen terugbetalen, de bijl aan de wortel van hun bedrijf. De grootschalige landbouw is een verdienmodel, niet de oplossing voor het wereldvoedselprobleem maar medeveroorzaker van het probleem, en een belangrijke oorzaak van de terugloop van de biodiversiteit. Zie hier een kort filmpje van Vandana Shiva. Wij in het westen denken altijd in grote sommen geld, plannen en investeringen. Omdat we niet anders kunnen denken dan op deze manier. Maar planten groeien van onderaf, bottum-up, vanuit de grond, niet van bovenaf, top-down. Hoe kunnen scholieren een oplossing bedenken voor het voedselprobleem? Het gemiddelde kind weet helemaal niets van de complexe natuur. Om deze problemen op te lossen moet je veel kennis hebben, van ecologie, gewassen en bodem. Hebben kinderen dat? Kénnis is nodig, van gewassen, hóe ze groeien zonder chemische bestrijdingsmiddelen, en welke gewassen samen goed gedijen... En de zaden moeten in handen zijn van de boeren. Als dit overal ter wereld moet dit lokaal wordt ingezet kan een kentering worden bewerkstelligd.