Ze wilden met spoed een afspraak inplannen. Moeder lag namelijk op sterven en haar wens was dat de bedrijfsovername nog voor haar overlijden geregeld zou zijn. Als ik binnenkom, moet ik een keer slikken.
Moeder, een nog jonge vrouw, geveld door de kanker, ligt op een bed in de keuken, daaromheen haar man en 3 kinderen, alle drie in de twintig.
Eén voor één doen ze hun verhaal. Allemaal hebben ze een heldere toekomst voor ogen. De oudste zoon wilde al van jongs af aan boer worden en daar is iedereen blij mee. De andere twee hebben een studie gekozen in een richting waar ze hun talenten in kwijt kunnen. Vader en moeder hebben ieder jaar geld gereserveerd voor hun oude dag. Ook hebben ze de kinderen jaarlijks de belastingvrije schenking over gemaakt, waardoor er nu voor ieder kind een flinke som geld op de spaarrekening staat.
Ik vraag naar de wensen van iedereen rondom de bedrijfsovername. Dochterlief heeft maar 1 wens en dat is een hectare grond, waar ze haar paard op kan blijven weiden. De jongste zoon heeft een gelijke wens, hij wil graag een eigen boomkwekerij beginnen en zou graag de hectare grond willen die verderop van het bedrijf ligt. Vader is nog lang geen 67, maar al wel heel jong boer geworden. Hij is er aan toe om de regie over het bedrijf nu al vast in handen te geven van zijn oudste zoon, die op zijn beurt uitspreekt dat hij het fijn vind om samen met zijn vader op het bedrijf te werken. De levenservaring en vakkennis van zijn vader kan hij iedere dag benutten om zelf als ondernemer te groeien.
Moeder luistert en kijkt trots naar haar gezin. Ze vertelt dat ze het zo fijn zou vinden als iedereen straks een eigen plek heeft en vanuit die plek het ouderlijk huis als veilige haven zal blijven vinden. Zo blijken ze het allemaal te ervaren. De boerderij, daar liggen de wortels van alle drie kinderen, de ouders hebben hen de vleugels gegeven om uit te vliegen, maar ook de veiligheid geboden om het vertrouwde nest terug te vinden.
Ondanks de verdrietige omstandigheden, voel ik warmte, respect en oprechte betrokkenheid tussen deze vijf gezinsleden. Hoe triest is het dat moeder geen deel meer uit zal maken van dit mooie gezin, hoe geweldig is het dat haar levensstijl voortleeft in de levens van haar man en kinderen.
Paulien Hogenkamp coacht agrarisch ondernemers. Zij vertelt over wat zij meemaakt onder boeren die zij bijstaat in hun gang naar de 21e eeuw.
Dit artikel afdrukken
Eén voor één doen ze hun verhaal. Allemaal hebben ze een heldere toekomst voor ogen. De oudste zoon wilde al van jongs af aan boer worden en daar is iedereen blij mee. De andere twee hebben een studie gekozen in een richting waar ze hun talenten in kwijt kunnen. Vader en moeder hebben ieder jaar geld gereserveerd voor hun oude dag. Ook hebben ze de kinderen jaarlijks de belastingvrije schenking over gemaakt, waardoor er nu voor ieder kind een flinke som geld op de spaarrekening staat.
Ik vraag naar de wensen van iedereen rondom de bedrijfsovername. Dochterlief heeft maar 1 wens en dat is een hectare grond, waar ze haar paard op kan blijven weiden. De jongste zoon heeft een gelijke wens, hij wil graag een eigen boomkwekerij beginnen en zou graag de hectare grond willen die verderop van het bedrijf ligt. Vader is nog lang geen 67, maar al wel heel jong boer geworden. Hij is er aan toe om de regie over het bedrijf nu al vast in handen te geven van zijn oudste zoon, die op zijn beurt uitspreekt dat hij het fijn vind om samen met zijn vader op het bedrijf te werken. De levenservaring en vakkennis van zijn vader kan hij iedere dag benutten om zelf als ondernemer te groeien.
Moeder luistert en kijkt trots naar haar gezin. Ze vertelt dat ze het zo fijn zou vinden als iedereen straks een eigen plek heeft en vanuit die plek het ouderlijk huis als veilige haven zal blijven vinden. Zo blijken ze het allemaal te ervaren. De boerderij, daar liggen de wortels van alle drie kinderen, de ouders hebben hen de vleugels gegeven om uit te vliegen, maar ook de veiligheid geboden om het vertrouwde nest terug te vinden.
Ondanks de verdrietige omstandigheden, voel ik warmte, respect en oprechte betrokkenheid tussen deze vijf gezinsleden. Hoe triest is het dat moeder geen deel meer uit zal maken van dit mooie gezin, hoe geweldig is het dat haar levensstijl voortleeft in de levens van haar man en kinderen.
Paulien Hogenkamp coacht agrarisch ondernemers. Zij vertelt over wat zij meemaakt onder boeren die zij bijstaat in hun gang naar de 21e eeuw.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
"Dochter wil een ha. voor haar paard" en de subtitel: "hoe verdelen we de boerderij?"
De suggestie (van de foodlogredactie) is dat de verdeling van de boerderij een probleem is (waarom anders een vraagteken) en dat de ha. voor de dochter een onredelijk wens is.
De titel van Paulien Hogenkamp is: "moeder ligt op sterven". In de rest van het artikel lees ik enkel verdriet uiteraard vanwege de ziekte van moeder maar vooral ook een hechte gezinsband en ik krijg nergens het idee dat de verdeling van de boerderij of een ha. voor de zoon en de dochter ook maar iets van een probleem gaat zijn, integendeel zelfs.
Foodlogredactie, wat wilt u nu bereiken met de suggestie van uw titels?
Wat is de boodschap van Paulien aan de lezer? Uiteraard is het triest dat de vrouw/moeder ongeneeslijk ziek is. Maar de lezer zal ook denken dat het met de inkomsten uit de boerderij prima gesteld is: elk van de kinderen jaarlijks ruim 5000 euro geschonken, hun studies volledig betaald en een ha grond op de koop toe. Welke loontrekker of middenstander kan dit nadoen? Na alle berichten in de pers over hoe beroerd de inkomens in de landbouw zijn vergt dit toelichting.
Marco, ik lees het heel anders: in dit hechte gezin krijgen zoon en dochter allebei een hectare en toch gaat de (klaarblijkelijk rendabele) boerderij door zodat de geest en bezigheid van alle kinderen in het gezin letterlijk aan de plek gebonden blijft. Vader blijft de nieuwe boer ook nog eens van dienst. Mooi, zegt Paulien, vanuit een heel herkenbare waardering die je op het platteland ziet voor deze familiebanden.
We hebben elders op Foodlog een lange discussie over de vraag 'wat is een feit?' achter de rug. Zo'n kop is iets dat in jouw hoofd betekenis krijgt. Onze koppenmaker wil mensen laten nadenken en trekt hen naar een artikel.
Ik neem aan dat je ze een maatschap geadviseerd hebt.
Vreemd verhaal uit de wereld van coaching..
En wat er uit komt zal geen persoonlijke wens worden, maar een consensus., die bepaald wordt door de primaire bestaanszekerheid van het bedrijf. Of ze moeten wel erg vet zitten.
Dat weet zo te zien pa en de zoon die verder gaan.
Met een stervende moeder als lijdend/leidend protagonist en de anderen als antagonist in een case scenario.
Het ruikt een beetje naar zo'n typische 'cases' van coaches uit een andere invalshoek, die blijkt uit de Opdrachtgevers.
Klik bij Opdrachtgevers op ' 'Varkenshouders' en 'Melkveehouders', en er gebeurt niets.
Daaronder imposant veld van verzekeraars, een bank, leveranciers,Kamer van van koophandel, Univé, LTO Nederland, en vele Gemeentes.. etc, etc..., en vrijwel geen boerenbedrijven..
Kortom: de 'case' is mij te wollig. Kan er ook niet aan doen.
Sorry.