"Deze kans krijg je geen tweede keer! Zijn complete netwerk was het er over eens. Ze hadden vast gelijk, hij was 54 en had geen opvolger, zijn bedrijf was gedateerd en 60 koeien was toch geen toekomstwaardig aantal. Hij zou wel gek zijn, als hij niet intekende voor de stoppersregeling." Paulien Hogenkamp schrijft over een boer van 54 die kon stoppen vanwege het teveel aan melk dat in Nederland even snel moest worden afgebouwd. Opgejaagd door de kans die zich maar kort voordeed, liet hij zijn Mona, Britt en Anna slachten. Omdat het financieel kon. Maar het was niet wat hij wilde.
Twee weken had hij de tijd om zich in te schrijven, maar de animo was groot en het beschikbare bedrag beperkt, dus hoe sneller hoe beter. Zijn accountant hielp hem om de formulieren correct in te vullen en zijn aanvraag werd geaccepteerd.
Samen met 500 andere boeren die mee deden, kreeg ook hij 6 weken de tijd om al zijn vee te verkopen, óf aan de slager, óf op export. Niet aan een andere boer, want dan kwam er natuurlijk geen koe minder in Nederland.
Hij had zich groot gehouden, had direct een baan gezocht. Niemand had hem gevraagd hoe het voor hem was dat zijn levenswerk aan de slachthaak hing. Niemand had hem voorbereid op de emoties die vrij kwamen nadat zijn complete identiteit op losse schroeven kwam te staan. Hij wilde wel vertellen hoe verscheurd hij zich voelde, hoe hij iedere avond rouwde om het verlies van zijn koeien. Het verlies van het werk dat hem zo lief was, het verlies van het netwerk dat niet meer op zijn erf kwam, het verlies van het praten met andere boeren op de fokveedagen over de kwaliteit van elkaars vee. Het verlies van zijn status als boer.
En nu zit hij daar, een gebroken man. Hij weet het nog goed, het is nu een jaar geleden dat de vrachtwagens zijn erf af reden op weg naar de slachtbank. ’s Morgens had hij ze allemaal nog gemolken, zijn beste melkkoe had hij nog een extra schouderklopje gegeven. Het had er op geleken dat de koeien wisten wat hun te wachten stond, ze waren rustiger dan anders, alsof ze het hem niet zwaarder wilden maken dan het al was. Mona 14, die 7 jaar geleden zo moeilijk ter wereld was gekomen, waar hij veel zorgen om had gehad, stond net als altijd geduldig te wachten op de laatste plek in de rij. Anna 23 stapte fier als eerste de vrachtwagen in, na haar kwam Britt 9, de eerste Britt was genoemd naar zijn dochter omdat ze op de zelfde dag geboren waren. Zo passeerden ze hem één voor één. Hij kende ze aan de manier van lopen, aan de vlekken op hun lijf, hij kende ze aan de vorm van hun uiers, hij kende ze… Van binnen schreeuwde hij het uit. Hij wilde dit niet, hij wilde ze terug, hij wilde ze vanavond gewoon weer melken. Maar van buiten zag niemand iets, de vrachtwagenchauffeur zou hem niet zien huilen.
Ik mag hem gaan begeleiden om met terugwerkende kracht alsnog het rouwproces van dit grote verlies te doorlopen tot aan het moment dat hij vrede heeft met wat achter hem ligt en hij weer openstaat voor de mogelijkheden die de toekomst te bieden heeft. Wat had ik hem graag destijds begeleid, wat hadden we hier een hoop verdriet kunnen besparen.
“Stoppersregeling, een succes” kopten de vakbladen. Tussen alle wijze mensen die de regeling tot in detail hebben voorbereid, was er kennelijk niemand die nadacht over de emotionele component. Miljoenen zijn gespendeerd aan deze regeling, geen dubbeltje aan de begeleiding op persoonlijk vlak. Eén van de grootste missers uit de geschiedenis van de agrarische sector.
Paulien Hogenkamp begeleidt agrariërs om “de kop” leeg te krijgen, waardoor er weer ruimte komt voor creatieve ideeën, constructieve gesprekken met de omgeving en concrete stappen richting een duurzame, rendabele en zelfsturende toekomst. Deze column schreef ze afgelopen week op haar site www.agarischecoaching.nl
Dit artikel afdrukken
Samen met 500 andere boeren die mee deden, kreeg ook hij 6 weken de tijd om al zijn vee te verkopen, óf aan de slager, óf op export. Niet aan een andere boer, want dan kwam er natuurlijk geen koe minder in Nederland.
Hij had zich groot gehouden, had direct een baan gezocht. Niemand had hem gevraagd hoe het voor hem was dat zijn levenswerk aan de slachthaak hing. Niemand had hem voorbereid op de emoties die vrij kwamen nadat zijn complete identiteit op losse schroeven kwam te staan. Hij wilde wel vertellen hoe verscheurd hij zich voelde, hoe hij iedere avond rouwde om het verlies van zijn koeien. Het verlies van het werk dat hem zo lief was, het verlies van het netwerk dat niet meer op zijn erf kwam, het verlies van het praten met andere boeren op de fokveedagen over de kwaliteit van elkaars vee. Het verlies van zijn status als boer.
Miljoenen zijn gespendeerd aan deze regeling, geen dubbeltje aan de begeleiding op persoonlijk vlak. Eén van de grootste missers uit de geschiedenis van de agrarische sectorMaar ja, dat kon hij toch niet maken, hij had immers niets te klagen. Hij kon blijven wonen, hij had werk weer, hij was nu ’s avonds en in het weekend vrij. Hij hoefde ’s nachts niet meer het bed uit. Hij had geld toe gekregen en nog een lap grond achter het huis liggen. En niet te vergeten, hij had immers zelf de handtekening gezet onder de aanvraag.
En nu zit hij daar, een gebroken man. Hij weet het nog goed, het is nu een jaar geleden dat de vrachtwagens zijn erf af reden op weg naar de slachtbank. ’s Morgens had hij ze allemaal nog gemolken, zijn beste melkkoe had hij nog een extra schouderklopje gegeven. Het had er op geleken dat de koeien wisten wat hun te wachten stond, ze waren rustiger dan anders, alsof ze het hem niet zwaarder wilden maken dan het al was. Mona 14, die 7 jaar geleden zo moeilijk ter wereld was gekomen, waar hij veel zorgen om had gehad, stond net als altijd geduldig te wachten op de laatste plek in de rij. Anna 23 stapte fier als eerste de vrachtwagen in, na haar kwam Britt 9, de eerste Britt was genoemd naar zijn dochter omdat ze op de zelfde dag geboren waren. Zo passeerden ze hem één voor één. Hij kende ze aan de manier van lopen, aan de vlekken op hun lijf, hij kende ze aan de vorm van hun uiers, hij kende ze… Van binnen schreeuwde hij het uit. Hij wilde dit niet, hij wilde ze terug, hij wilde ze vanavond gewoon weer melken. Maar van buiten zag niemand iets, de vrachtwagenchauffeur zou hem niet zien huilen.
Ik mag hem gaan begeleiden om met terugwerkende kracht alsnog het rouwproces van dit grote verlies te doorlopen tot aan het moment dat hij vrede heeft met wat achter hem ligt en hij weer openstaat voor de mogelijkheden die de toekomst te bieden heeft. Wat had ik hem graag destijds begeleid, wat hadden we hier een hoop verdriet kunnen besparen.
“Stoppersregeling, een succes” kopten de vakbladen. Tussen alle wijze mensen die de regeling tot in detail hebben voorbereid, was er kennelijk niemand die nadacht over de emotionele component. Miljoenen zijn gespendeerd aan deze regeling, geen dubbeltje aan de begeleiding op persoonlijk vlak. Eén van de grootste missers uit de geschiedenis van de agrarische sector.
Paulien Hogenkamp begeleidt agrariërs om “de kop” leeg te krijgen, waardoor er weer ruimte komt voor creatieve ideeën, constructieve gesprekken met de omgeving en concrete stappen richting een duurzame, rendabele en zelfsturende toekomst. Deze column schreef ze afgelopen week op haar site www.agarischecoaching.nl
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Paulien Hogendoorn,
De stoppersregeling was er om de fosfaatproductie met melkvee te verlagen, de subsidie was er om melkvee af te voeren of exporteren tot 1-1-2018. De regeling was vrijwillig, het was zelfs mogelijk dat de boer zijn eigen jongvee aanhield, de voorwaarden waren vooraf bekend.
Waarom begint de boer nu (na 1-1-2018) niet opnieuw?
Spijt en verdriet komt ook bij anderen voor (scheiding, werk kwijt, ziekte, overlijden, handicap, failliet, huis staat op instorten etc.), waarom is medelijden nu op zijn plaats?
Als hij ze 's avonds weer had willen melken had hij ze misschien niet moeten verkopen.
Beetje flauw misschien, maar volwassen mensen die bij hun volle verstand keuzes maken zijn daar zelf verantwoordelijk voor.
Kom zeg, er wordt een mooie regeling gecreëerd, moet er dan ook nog nagedacht worden over de emotionele component?
Maar wel gevoelig beschreven!!
Jan Peter, kun je het gat tussen je eerste en je laatste zin nader toelichten?
Dick, misschien had ik in plaats van be-schreven, ge-schreven moeten zeggen. Want ik vind het mooi en filmisch geschreven. En tegelijkertijd denk ik "Kom zeg". Ik snap dat er emoties zijn, maar de aanklacht "er kennelijk niemand die nadacht over de emotionele component" vind ik niet erg op z'n plaats. Daarbij het is Mevrouw's broodwinning, of had daar ook nog subsidie voor moeten worden vrijgemaakt?